มาเฟีย​'จ้าว'ชีวิต

I ‘ประเทศไทย’ [2/3]

“บ้าจริง!” อดัมร้องพึมพำกับตัวเอง เพราะบางอย่างภายใต้กางเกงเขามันกำลังสร้างปัญหาบางอย่าง และนี้ก็เป็นครั้งแรกอีกอย่างที่เขามีความต้องการผู้หญิงในอ้อมกอดนี้โดยที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงแค่เธอเปลือยเปล่าไร้ซึ่งสติไม่ต่างไปกับศพในอ้อมกอดเขา ซึ่งเขาเองผ่านผู้หญิงมามากมายบางคนนอนเปลือยเชิญชวนเขา แต่เขาก็สามารถหันหลังให้โดยที่ไม่เสียเวลาหันหลังกลับไปมอง ยามที่เขาไม่ต้องการ 

อดัมรีบปลดเปลื้องอาภรณ์ของเขาออกจากร่างกายเช่นกัน และช้อนตัวเธอขึ้นจากอ่างซึ่งทั้งเขาและเธอก็เปลือยเปล่าทั้งคู่ แตกต่างกันที่คนหนึ่งมีสติรับรู้ถึงความรู้สึกที่ก่อเกิดขึ้นภายในร่างกายทุกอย่าง กับอีกคนไร้ซึ่งสติไม่รับรู้อะไรเลย อดัมค่อยๆบรรจงวางร่างบางลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่นั้นอย่างอ่อนโยนแบบไม่รู้ตัวเลยว่าคนอย่าง อดัม เบนเน็ต จะอ่อนโยนกับผู้หญิงที่ไม่ใช่แม่ได้

อดัมนำผ้าขนหนูมาพันเอวตัวเองไว้และอีกผืนเช็ดผมและร่างบางนั้นอย่างรวดเร็วและดึงผ้าห่มคลุมร่างบางนั้นให้ความอบอุ่นโดยทันที และตัวเขาก็ไปแต่งตัวใหม่และเดินออกจากห้องไป เจอกับเจอาร์ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วเช่นกัน

“เธอเป็นอย่างไรบ้างครับ?” เจอาร์ถามออกไป

“ยังไม่รู้สึกตัว...แต่คาดว่าน่าจะมีไข้” 

“เธอเป็นใครกัน...ทำไมถึงมาทำอะไรแบบนี้ที่นี่ได้” คำถามไร้ซึ่งคำตอบจากคนฟัง อดัมเพียงแค่หันไปมองประตูที่พึ่งออกมา เหมือนจะมองทะลุประตูนั้นเข้าไปเห็นร่างบางที่ไม่ได้สติอยู่บนเตียงของเขา

“พี่เจอาร์...จัดการเรื่องตั๋วเพิ่มอีกใบให้กับเธอคนนั้น...เธอจะต้องไปอังกฤษกับเรา” เจอาร์หันมามองอดัมกับคำสั่งนี้อย่างไม่เข้าใจ 

“เราไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร...ทำเอกสารปลอม...ถ้านายหญิงนีน่าทราบ...” เจอาร์ให้เหตุผลอีกอย่าง เพราะใครจะคิดนายเขาคนนี้มีคนใต้บังคับบัญชานับพันที่ต้องก้มหัวให้ และไหนจะพี่ชายของผู้เป็นนายที่ไม่แพ้กัน และสุดท้ายผู้เป็นนายใหญ่ที่เป็นพ่อของคนทั้งสองที่ควบคุมคนอีกมากมาย    แต่ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามคนจะยอมอ่อนและลงให้กับผู้หญิงตัวเล็กที่มีตำแหน่งเป็นแม่และภรรยา นามว่าคุณหนูนาหรือนีน่า เพราะนายหญิงคนนี้จะไม่ยอมให้ลูกชายที่รักทั้งสองคนและสามีเข้าไปเกี่ยวข้องกับสิ่งผิดกฎหมายทั้งสิ้นไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ 

“อย่าให้แม่ผมทราบสิครับ...และระหว่างนี้เราจะให้คนสืบว่าเธอเป็นใครด้วย” เจอาร์รับทราบและพยักหน้าและกล่าวขอตัวเพื่อไปจัดการตามสั่ง 

“พรุ่งนี้ผมจะนำเรือมารับครับ” อดัม พยักหน้า 

“เอ่อ...ว่าแต่นายจะเรียกเธอว่าอะไรดีครับ” 

“นาวา เบนเน็ต ภรรยาของผม เพราะจะทำให้เธอไม่น่าสงสัยนัก” อดัมเสียเวลาคิดไม่นานแจ้งข้อมูลให้คนสนิทพร้อมเหตุผล เจอาร์พยักหน้าเห็นด้วย เพราะคงไม่มีใครกล้าที่จะสร้างความรำคาญและยุ่งยากใจให้กับคนตระกูลเบนเน็ตนักและกล่าวขอตัวอีกครั้ง แต่ก็ไม่ลืมย้ำว่ากับนายของตนอีกเรื่อง “ผมขอภาพถ่ายเธอด้วยครับ” อดัมพยักหน้าและเรื่องนี้คงต้องรอให้เธอฟื้นก่อน และดูแล้วน่าจะบ่ายๆ วันนี้

เมื่อเจอาร์ออกไป อดัมก็เดินแยกไปอีกส่วนของบ้านคือครัว เขาสำรวจของสดก็มีอยู่อย่างละนิดละหน่อยน่าจะเป็นแม่ทูนหัวของพี่ชายคงให้คนมาจัดการเตรียมไว้ให้เมื่อท่านรู้ว่าเขาจะมา และที่ท่านเตรียมของสดไว้เพราะคนภายในจะรู้ว่าเขาทำอาหารเป็น อดัมกับพ่อของเขาจะเหมือนกันในเรื่องนี้คือถ้ามีเวลาอยู่ในพื้นที่ส่วนตัว เขาและพ่อจะเข้าครัวทำอาหารกัน 

อดัมหยิบหมูสับและเนื้อสัตว์อีกสองสามอย่างนั้น เมื่อเขาคิดจะทำโจ๊กให้กับหญิงสาวที่นอนบนเตียงนอนเขา และเธอก็เป็นคนแรกที่ได้รับโอกาสทั้งเตียงนอนในพื้นที่ส่วนตัวและอาหารจากฝีมือเขายกเว้นแม่ของเขา อดัมเป็นอีกหนึ่งคนที่ชื่นชอบอาหารไทยเป็นอย่างมาก เพราะสำหรับเขาเป็นอาหารหลักของเขาเลยก็ว่าได้ ซึ่งไม่ต่างไปจากพี่ชายและพ่อของเขาซึ่งยึดอาหารไทยเป็นอาหารหลักของพวกเขามาโดยตลอด

เมื่อเช้าเขาออกมาแต่เช้าทานเพียงแค่กาแฟและขนมปังรองท้องมานิดหน่อยและก็ออกเดินทางมาที่นี่เลยทันทีถึงตอนนี้เกือบจะเที่ยงแล้ว และด้วยที่เขาต้องออกแรงไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาทำให้เขาค่อนข้างหิว แต่อดัมค่อนข้างพิถีพิถันเรื่องการกิน แต่ใช่ว่าจะแค่การกิน สำหรับเขาแล้วเขาให้ความสำคัญกับทุกเรื่องในการดำรงอยู่ของชีวิต เขาได้รับการสั่งสอนถึงคุณค่าของชีวิต และด้วยเหตุผลนี้บอกได้เลยว่าเขามีความรู้สึกติดลบกับการกระทำของหญิงสาวบนเตียงนอนเขายิ่งนัก ความทุกข์อะไรนักหนาถึงทำให้เธอตัดสินใจทำเรื่องนี้ได้ เขาจะต้องรู้เรื่องนี้ให้จงได้...

“อ๊ะ!...” อดัมตกใจอีกครั้งกับตัวเอง ว่าทำไมเขาถึงอยากรู้เรื่องราวของเธอนัก 

อดัม เมื่อเติมพลังให้กับตัวเองแล้ว เขาตัดสินใจเดินกลับไปห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง และเมื่อผลักประตูเข้าไปสายตาจับจ้องไปที่เตียงนอน อดัมขมวดคิ้วทันทีเมื่อสิ่งที่เขาต้องได้เห็นกับไร้ซึ่งตัวตน บนเตียงของเขาว่างเปล่า

“บัดซบ!...” อดัมสบถออกมาอย่างเดือดดาล เมื่อเขาสำรวจห้องน้ำทุกที่ว่างเปล่า อดัมรีบออกจากห้องนอนทันทีและมุ่งสู่ประตูทางออกก็ไม่แปลกถ้าหญิงสาวจะออกไปโดยที่เขาไม่เห็น เพราะส่วนของครัวจะอยู่ด้านหลังอีกด้านของตัวบ้าน  และเขาไม่คิดว่าเธอจะรู้สึกตัวเร็วแบบนี้ อดัมวิ่งออกไปสู่หาดทรายขาวหันซ้ายหันขวาอย่างหาจุดหมายทิศทางที่จะต้องวิ่งไป ช่วงเวลาสี่สิบนาทีน่าจะได้ที่เขาทิ้งเธอไว้คนเดียว แต่จากอาการของเธอแล้วน่าจะคลาดกันไม่ถึงสิบนาที และแล้วอดัมก็เห็นสิ่งที่มองหาออกไป สักห้าสิบเมตรจากที่เขายืนอยู่ เธอสวมใส่เพียงเสื้อยืดสีขาวของเขาและเดินเลียบหาดทรายห่างออกไป ขาก้าวกึ่งวิ่งทันตามความคิดเพราะตอนนี้หญิงสาวได้เปลี่ยนทิศทางลงสู่ท้องทะเลอีกครั้ง

“ฮือ...ฮือ...” อดัมได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอมาพร้อมกับสายลม เมื่อเขาวิ่งเข้ามาใกล้ หญิงสาวเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นทันทีเมื่อหันมาเห็นอดัมวิ่งใกล้เข้ามาถึงตัว แต่เธอก็อ่อนแรงเกินกว่าที่จะหนีจากเขาได้ อดัมคว้าแขนและกระชากหญิงสาวมาสุดแรงจนตัวเธอปะทะกับอกเขาอย่างแรง

อดัม ก้มหน้ามองเข้าไปในดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้ และถึงแม้ตอนนี้จะมีน้ำใสๆไหลออกมาตลอด แต่หญิงสาวคนนี้ก็มีดวงตากลมโตไร้เดียงสาน่าหลงใหลเป็นที่สุด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาแสดงความเห็นใบหน้าใสนี้ เขาต้องจัดการกับเธอคนนี้เสียก่อน 

“ทำ...บ้า...อะไร...ของ...เธอ” อดัม ขบกรามอย่างใช้ความอดทน 

“…..ฮือ...” หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถาม ด้วยเหตุผลอะไรอดัมก็ยังไม่แน่ใจเพราะเขาเอ่ยกับเธอเป็นภาษาอังกฤษด้วยความเคยชิน เธอมีเพียงเสียงสะอื้น และพยายามจะเอาตัวเองออกจากการเกาะกุม อดัมรัดวงแขนมากขึ้นทำให้อกอิ่มเบียดเข้าหาอกแกร่งอย่างเสียไม่ได้ เสื้อสีขาวที่เธอสวมเปียกแนบเนื้อจนทำให้เขาได้เห็นในสิ่งที่เคยเห็นอีกครั้งผ่านอาภรณ์นั้น