2 วันต่อมา
ริว Say ::
"ท่านพี่หานซัว"
เออออออ เรียกกันทั้งวัน ยัยนี่มันแกล้งลืมผมแน่ ๆ เธอไม่ตื่นเต้นกับอะไรรอบตัว ยัยนี่ต้องแกล้งงงงงง ที่จะลืมมมมมมมม แต่เพื่ออะไร เอาคืนผมงั้นเหรอ
"โอ้ยยยยย ท่านริวคร้าบบบบ บีบไหล่ผมทำไมมมม"
"เกลียดมัน แล้วลงกับใครไม่ได้" ผมมองคนที่คุยกันสนุกสนาน แล้วบีบไหล่ไอ้แอลอย่างเผลอตัว เธอกำลังจะทำอะไร กำลังจะลองใจผมเหรอ หรือกำลังคิดจะลองของว่าผมนั้นโมโหได้แค่ไหน
"คุณหมินหมิ่นเธอได้ความจำกลับมา แต่กลับลืมท่านริวเฉยเลย"
"ไม่ได้ลืม แต่แกล้งลืม ถ้ายัยนั่นลืมจริงเป็นไปไม่ได้เลย นี่ยัยนั่นจะไม่ตกใจเตียงผู้ป่วยไฟฟ้า ไม่ตกใจแอร์ ไม่ตกใจอะไรเลย แค่เมินกู เอาไอ้หานชั่วออกไป กูจะเจรจา มาทำเป็นจำกูไม่ได้ กูจะไปทุบสักที" หงุดหงิด หงุดหงิดที่ยัยนี่เมินคนที่ดูแลเธอมากว่าสองวันแล้ว
"อย่าเพิ่งเลยครับ เธอเจ็บหนักขนาดนี้ ถ้าท่านริวไปด่าให้ร้องไห้อีกผมเกรงว่าาาา น่าจะไม่ดี
