"เหม่ยดูแลพี่โป่งนี่ด้วย ฉันจะไปนอน เค้าจะมารับหมินหมิ่น" ผมสั่งให้เหม่ยดูแลหานซัว เพราะตัวเองตอนนี้ตีในหัวมั่วไปหมด เพราะไม่อยากให้ใครเจอเหมือนที่ผมเจอ ถ้าหมินหมิ่นอยากจะไปกับมันผมก็จะอนุญาต
ผมเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง กลับเจอหญิงสาวที่นอนขดแม้จะอยู่ในผ้าห่ม นอนท่าอะไร?? พอผมไปจับตัวเธอถึงได้รู้ว่าเธอมีไข้ ที่ขดนี่คงเพราะจะหนาว ผมเลยสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มแล้วกอดเธอไว้
"ท่านริววววว หมินหมิ่นฝันร้าย หมินหมิ่นคิดว่าท่านริวหนีหมินหมิ่นไปแล้ว" ผมปาดน้ำตาจาง ๆ ของคนที่ยังงัวเงีย
"หนีอะไร แค่ออกไปสูดอากาศ" ผมกอดร่างเล็ก ๆ ที่ตอนนี้ตัวร้อนระอุ ร้อนจนผมต้องคลายผ้าห่มออก เพื่อไม่ให้ร่างกายของเธอเก็บความร้อนมากเกินไป ก่อนจะกอดเธอไว้แล้วหลับไปทั้งแบบนั้น
9:00 น.
ในตอนที่ทุกคนกำลังนั่งกินข้าวเช้า วันนี้หมินหมิ่นก็มานั่งกินด้วย การที่หานซัวและซินซินมาร่วมโต๊ะมันทำให้เธอสงสัย จนหันมามองหน้าผม
"อง
