ตอนที่ 3 ข้อตกลง NC+
1580 Words
“อ๊า คุณ อ๊ะ อื้อออ พะ...พอก่อน อ๊ะ อ๊า”
ผู้ชายอะไร ร้อนแรงเป็นบ้าเลย โอ๊ย แล้วเราจะทำยังไงดีเนี่ย โอ๊ย อื้ออออ
ในขณะที่ถูกรุกรานอย่างหนักหน่วง ลมหนาวก็แทบคิดหาทางออกไม่ได้ ตอนนี้เธอกำลังเคลิ้มไปกับปากร้อนของรังสิมันต์ เมื่อร่างกายที่ไม่เคยต้องมือชายใดต้องมาถูกเขารุกรานหนักหน่วงช่ำชองแบบนี้ แล้วเธอจะรอดไปได้ยังไง เธอยังไร้หนทางที่จะรอดอยู่ตอนนี้
ทางด้านรังสิมันต์ค่อยๆโอบกอดร่างเล็กก่อนจะพาเดินไปที่ห้องนอน ที่มีเตียงจากทางโครงการของคอนโดแถมมาให้ ดีที่เขายังไม่ให้ขนไปทิ้ง ทุกอย่างเลยยังอยู่ครบ และทันได้ใช้งานในวันนี้
“ดะ...เดี๋ยวก่อนคุณ”
พอได้เป็นอิสระหลังจากเขาพาเธอมาล้มลงบนเตียงใหญ่เรียบร้อยแล้ว มือเล็กรีบยกขึ้นดันร่างใหญ่ที่กำลังจะกลับเข้ามาหาเธออีกรอบอย่างรวดเร็วออกไป ทำเอารังสิมันต์ถึงกับขมวดคิ้วอย่างขัดใจพร้อมกับจับจ้องมองคนตรงหน้าที่กำลังมองมาที่เขาเหมือนกัน
“มีอะไร”
เขาถามออกมา
“ฉันว่า...เราหยุดแค่นี้เถอะ...คือฉันไม่รู้จัก...คุณ”
ลมหนาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับเบนหน้าหนี ทำเอารังสิมันต์ที่ได้ยินถึงกับขมวดคิ้ว มันมีด้วยเหรอคนที่ไม่รู้จักเขา ไม่มีทาง! เธอกำลังเล่นละครตบตาเขาอยู่แน่
“คุณต้องการอะไร?”
พอได้ยินคำถาม ลมหนาวถึงกับหันกลับมามองจ้องหน้าเขาทันทีด้วยหัวใจที่กำลังเต้นรัวเร็ว จนคิดว่าเขาต้องได้ยินมันแน่
“ปละ...เปล่า”
เป็นอีกครั้งที่เธอหลบตาเขา เมื่อเธอเป็นคนโกหกไม่เก่ง กลัวว่าเขาจะจับได้เสียก่อนจะได้ทำอะไรต่อไป
“คุณไม่มีแฟน ไม่ผิดถ้าเราจะมีอะไรกัน”
เขาเอ่ยอย่างคนเห็นแก่ได้ เมื่อคิดเพียงแค่ว่ามันเป็นกำไรชีวิตของเธอที่ได้นอนกับเขา รับรองเธอต้องเรียกร้องหาเขาอีกแน่นอน ส่วนลมหนาวตอนนี้ในสายตาของเธอนั้นมีแต่ความลังเล เธอไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะรวดเร็วขนาดนี้ถึงแม้ว่าจะเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้วก็ตามที
“ถ้าอย่างนั้น...ฉันขออะไรอย่างได้ไหม?”
“อะไร”
รังสิมันต์เอ่ยขึ้นอย่างเริ่มหมดความต้องการ ถ้าเธอจะมาเล่นตัวขนาดนี้
“เป็นแฟนฉัน...แค่สามเดือน”
“นี่คุณจะบ้ารึยังไง! จะให้ผมนี่นะเป็นแฟนคุณ หึ! ฝันไปเถอะ!”
และสุดท้ายความต้องการก็วับหายไปทันทีที่ได้ยินสิ่งที่หญิงสาวต้องการ รังสิมันต์ยกตัวลุกขึ้นทันทีก่อนจะเบนสายตามองไปทางอื่น เมื่อเขาไม่อยากหลงกลผู้หญิงที่นอนระทวยอยู่ตอนนี้ มีที่ไหนขอให้เขาเป็นแฟนเพื่อแลกกับเซ็กส์เพียงครั้งเดียวอย่างนี้ ไม่มีทางเด็ดขาด!
ส่วนลมหนาวจะว่าโล่งใจก็อาจจะใช่ จะว่าไม่ก็อาจจะไม่เชิง เมื่อทุกอย่างมันเกินคาดไปหมด สิ่งที่คิดเอาไว้กลับไม่ได้ทำสักอย่าง เมื่อพอเข้ามาก็โดนลากไปจูบเอาๆจนตอนนี้เกือบจะลงเอยเสร็จสมกันเสียแล้ว
“ออกไปได้แล้ว ผมคงไม่จ้างคุณ”
ชายหนุ่มบอกขึ้น ทำเอาลมหนาวถึงกับนิ่งเงียบ ก่อนจะยกตัวขึ้นนั่ง
“คุณนี่ไม่มีความเป็นมืออาชีพเอาเสียเลย คิดจะยกเลิกเพียงเพราะฉันไม่ยอมให้มีอะไรด้วย หึหึ ความคิดเด็กเกินไป ก็ได้ ฉันไม่ทำก็ได้!!”
ลมหนาวบอกขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืน ทำเอารังสิมันต์ที่กะจะหันมาว่าเธอที่เธอบังอาจมาด่าว่าเขาเหมือนเด็กกับต้องเงียบลงไปเมื่อร่างบางสมส่วนมีเพียงชั้นในล่างบนปกปิด และทุกอย่างมันก็ใหญ่โตจนปิดเอาไว้ไม่มิด ชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายลงอีกรอบเมื่อความต้องการที่พึ่งสงบกลับมาอีกครั้ง
“อยู่นี่แหละ ไม่ต้องออกไป เดี๋ยวผมให้คนเอาเสื้อผ้ามาให้...ขอยืมใช้โทรศัพท์หน่อย”
“ไม่ได้เอามา”
หญิงสาวบอกขึ้นตามความจริงเมื่อเธอลืมมันเอาไว้ในรถ ทำเอารังสิมันต์ถึงกับกรอกตาขึ้นบน แล้วอย่างนี้เขาจะทำยังไง อยู่กับเธอแบบนี้มีหลังอดใจไม่ไหวแน่ ก่อนจะเดินออกไปค้นหาเผื่อมีอะไรพอให้เธอสวมใส่เอาไว้ก่อนได้ แต่สุดท้ายก็ไร้หนทางเมื่อมีเพียงชุดขาดวิ่นของเธอนั่นแหละที่เขาเห็น
“ใส่มันเข้าไป...ได้ไหม”
“นี่คุณ จะใส่เข้าไปได้ยังไงในเมื่อคุณฉีกมันจนขาดออกจากกันขนาดนี้ ขับรถออกไปซื้อเสื้อผ้ามาให้ฉันสิ ขับได้รึเปล่ารถอ่ะ”
สุดท้ายชายหนุ่มก็ต้องขับรถของเธอออกไปซื้อชุดใหม่มาให้ ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมชุดถุงใหญ่ ก่อนจะเดินเอามายื่นให้
“ของคุณ”
ลมหนาวเอ่ยขึ้นเพียงแค่นั้นก่อนจะหยิบถึงขึ้นมาเปิดดู
“นี่มันชุดนอนนี่คุณ!!! ใครจะกล้าใส่ล่ะ อายคนอื่นเขาตายเลย”
“ใส่ๆไปเถอะน่า ดีกว่าไม่มีใส่”
รังสิมันต์บอกออกมา ก็เขาเห็นร้านขายชุดนอนก่อนร้านอื่นๆเลยซื้อมาเลย เพราะไม่อยากเสียเวลาขับหาร้านอื่นอีก ส่วนลมหนาวก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะมันก็คงดีกว่าเดินไปทั้งชุดชั้นในอย่างนี้ จากนั้นไม่นานหญิงสาวก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย
“นี่คุณ ถ้าคุณจะเลิกจ้างฉันเพียงเพราะฉันไม่ให้มีอะไรด้วยฉันว่ามันดูถูกฝีมือของฉันเกินไป ให้ฉันได้ลองทำก่อน ถ้าไม่ถูกใจจะเลิกจ้างฉันก็ไม่ว่าอะไร ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้น คิดซะว่าฝันไปแล้วกัน”
รังสิมันต์ถึงกับหันมามองคนที่บอกให้คิดว่าเป็นแค่ความฝันอย่างงคาดไม่ถึงว่าเธอจะพูดมันออกมาแบบนี้
ฝันเปียกละสิไม่ว่า เพราะตอนนี้เขาเปียกแฉะไปหมดแล้วเนี่ย!
“เอาอย่างนั้นก็ได้ งั้นมาเริ่มงานกันเลย”
ชายหนุ่มบอกขึ้น เมื่อเธอขอโอกาสเขาก็จะให้ แต่ให้ได้เท่าไหร่นั้นเขาก็ยังไม่รู้ จากนั้นทั้งสองก็เดินดูไปรอบๆห้อง ชายหนุ่มบอกความต้องการว่าอยากได้แบบไหน ยังไง ส่วนลมหนาวก็จดรายละเอียดทั้งหมด รวมทั้งแบบห้องที่เธอจะออกแบบมาให้เขาดู พอเข้าโหมดทำงานรังสิมันต์อดเผลอมองหญิงสาวไม่ได้ เพราะเธอดูจริงจังและทำทุกอย่างได้เหมือนมืออาชีพ มือเล็กถือดินสอทั้งขีดทั้งเขียน ต่างจากบุคลิกและการแต่งตัวของเธอที่เขาเห็น ถ้าไม่รู้เขาคงนึกว่าเธอเป็นดาราไม่ก็นางแบบแน่นอน
“เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวฉันจะส่งงานที่ออกแบบแล้วให้กับพี่โอวี่...”
“ไม่ต้อง ส่งให้ผมเลยเดี๋ยวผมจะให้พี่โอวี่บอกทีหลังว่าส่งมายังไง”
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยแล้วลมหนาวก็ขอตัวกลับทันที เพราะเธอไม่อยากอยู่นานไปกว่านี้ แต่พอเดินออกมาได้ยังไม่ทันถึงลิฟต์รังสิมันต์ก็วิ่งตามมา
“ไปส่งผมที่คอนโดที...พอดีพี่โอวี่ยังไม่มา ผมไม่มีโทรศัพท์ที่จะติดต่อด้วย”
“แท็กซี่ก็มี?”
“นี่คุณ ผม รังสิมันต์ นะครับ ขึ้นแท็กซี่ก็มีคนแอบถ่ายรูปพอดี”
ชายหนุ่มบอกออกมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากขึ้น แต่ในชีวิตนี้เขาไม่เคยขึ้นรถสาธารณะเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาสามารถขับรถเองได้ตั้งแต่อายุสิบสอง เมื่อรูปร่างสูงใหญ่เกินเด็กและความรวยอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของครอบครัว ทำให้เขามีรถขับมาโรงเรียนแทบไม่ซ้ำคันกันในแต่ละสัปดาห์ เมื่อเถียงสู้เขาไม่ได้ ลมหนาวก็ได้แต่ยอมให้เขาขึ้นรถมาด้วย ก่อนจะไปส่งเขาตามที่เขาบอก
“ผมต้องการให้มันเสร็จไวๆ เห็นพี่โอวี่ว่าคุณจะเข้ามาพักที่ห้อง...แน่ใจนะ”
รังสิมันต์ไม่ลืมเอ่ยถามเรื่องที่คาใจ เพราะก่อนหน้านี้โอวี่บอกว่าเธอขอเข้าพักที่ห้องหลังจากให้คนเข้าไปทำความสะอาดและเอาของบางส่วนไปไว้โดยจะขอใช้ห้องรับแขกที่ไม่ใช่ห้องหลักของเขา ซึ่งรังสิมันต์ก็ไม่ได้ว่าอะไร ดีเสียอีกงานจะได้เสร็จไวขึ้นด้วย
“อืม สองสามวันแหละ ฉันต้องให้คนเข้าไปทำความสะอาดก่อนแล้วค่อยย้ายเข้า ว่าแต่นี่ถึงแล้ว ตอนไหนคุณจะลงไปสักที ฉันอายที่ต้องอยู่ในชุดนอนกลางวันแสกๆอย่างนี้”
เหมือนกับโดนไล่กลายๆ รังสิมันต์เลยเอ่ยขอตัวแล้วลงจากรถมาทันที ก่อนลมหนาวจะขับออกไปโดยมีชายหนุ่มมองตามจนลับสายตา ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจกับความต้องการ ที่มาๆหายๆของเขา ซึ่งตัวต้นเหตุก็พึ่งจะขับรถออกไปนั่นแหละ
- Writer
