ตอนที่ 2 มัณฑนากร NC+
1313 Words
“น้องซันคะ วันนี้มัณฑนากร(นักออกแบบภายใน)จะเข้ามาดูหน้างานนะ น้องซันสนใจไปกับพี่ไหมคะ วันนี้พี่ไม่ได้รับงาน ให้น้องซันได้พักผ่อนบ้าง”
เช้าวันต่อมา โอวี่มาหารังสิมันต์ตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อแจ้งว่ามัณฑนากรจะเข้ามาดูห้อง เพื่อวางแผนออกแบบ เพราะรังสิงมันต์ไม่มีโทรศัพท์ใช้ และเป็นเขาเองที่ไม่เคยคิดจะมีมัน เพราะคิดว่าไม่จำเป็นต่อชีวิตของเขาโอวี่เลยต้องขับรถมาบอกเขาถึงห้องพักแบบนี้
“อืม เดี๋ยวผมไปด้วย”
“จริงเหรอ! ถ้าอย่างนั้น...น้องซันไปคนเดียวได้ไหม พอดีพี่มีเรื่องจะต้องไป...ทำ”
พอได้ยินว่ารังสิมันต์สะดวกที่จะไปโอวี่รีบบอกขึ้นทันที เพราะเธอต้องไปทำธุระต่อ ซึ่งพอโอวี่พูดออกมาแบบนั้นชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจ เพราะรู้ว่าโอวี่จะต้องไปไหน
“อืม เดี๋ยวผมไปเอง”
โอวี่รีบวางกุญแจรถให้ก่อนจะเอ่ยขอตัวเดินออกไปทันที ส่วนรังสิมันต์ได้แต่มองตามพร้อมกับส่ายหัว เขาไม่น่าหลงกลโอวี่เลยจริงๆ ก็ว่าอยู่ทำไมมาถามว่าเขาจะไปด้วยหรือเปล่า ทั้งๆที่ปกติไม่เคย
“นัดไว้กี่โมงเนี่ย! ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีกวะ”
เสียงหงุดหงิดของรังสิมันต์เอ่ยขึ้น เมื่อตอนนี้เขานั่งรออยู่ที่คอนโดได้เกือบๆชั่วโมงแล้วแต่คนที่นัดยังไม่โผล่มา จนความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดเริ่มจะหมดลง ครั้นจะโทรถามโอวี่ก็ไม่มีโทรศัพท์อีก เขาเลยได้แต่นั่งหงุดหงิดอยู่คนเดียวแบบนี้
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง
ก่อนที่ความอดทนจะหมด เสียงกดกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น ชายหนุ่มลุกเดินไปเปิดทันทีด้วยความโมโห
“นี่คุณรู้ไหมว่ามันกี่มะ...โมง...”
เสียงที่กำลังด่าทอออกมาถึงกับเงียบหายไปเมื่อมองเห็นคนตรงหน้าได้ชัดเจนเพราะประตูเปิดออกมา ก่อนที่ร่างบางจะรีบวิ่งกระเผลกๆเข้าไปในห้องของเขา เมื่อตอนนี้ ชุดที่ใส่อยู่ฉีกขาดจนถึงบั้นเอวคอดจนสามารถมองเห็นทะลุทะลวงไปถึงไหนต่อไหน และด้วยมันเป็นชุดกระโปรงเกาะอกรัดรูป ที่เกาะอกอวบเอาไว้หมิ่นเหม่จะหลุดก็ไม่หลุดแถมด้านข้างแหวกมาจนถึงโคนขาสวยที่ตอนนี้ฉีกขึ้นมามากกว่าเดิมจนไม่สามารถปกปิดอะไรได้อีก
“ฉันขอโทษนะคะ พอดีฉันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย...”
รังสิมันต์จ้องมองคนตรงหน้าอย่างตกตะลึง นี่มันคนเดียวกับที่ทำให้เขาแทบบ้าเมื่อคืนเดินแบบ แล้วตอนนี้เธอยังมาปรากฏตัวในสภาพแบบนี้อีก พลันความต้องการที่อุตส่าถูกควบคุมได้อย่างดีเยี่ยมแตกผึงทันทีเมื่อตอนนี้เสื้อผ้าอาภรณ์ของเธอไม่ได้ปิดบังร่างสวยได้เลยสักนิด
“เอ่อ คือว่า...เอ่อ”
“อุ๊ย!! อ๊าย ทำไมมันเป็นถึงขนาดนี้เนี่ย ว๊าย!!”
ลมหนาวถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อเธอพยายามดึงส่วนนั้นมาปิดส่วนนี้ และยิ่งดึงมันยิ่งฉีกขาดขึ้นไปอีก จนตอนนี้ร่างทั้งร่างเรียกได้ว่าเหลือแค่ชั้นในที่ยังปกปิดร่างกายส่วนสำคัญเอาไว้อยู่ ส่วนรังสิมันต์ความอดทนหมดลงทันที มือใหญ่เอื้อมไปจับแขนเล็กก่อนจะดันให้ชิดติดผนังพร้อมกับตามมาด้วยจูบหนักหน่วงร้อนแรง เขาไม่เคยคิดต้องการใครอย่างนี้มาก่อน ต้องการจนไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้ ส่วนลมหนาวได้แต่ตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะเริ่มจูบตอบเมื่อเธอไม่ใช่เด็กสาวไร้เดียงสาที่ถูกรุกรานด้วยจูบร้อนแรงขนาดนี้แล้วจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร เรียวลิ้นเล็กตวัดแลกความหอมหวานกับลิ้นสากอย่างไม่ยอมแพ้ จนคนเริ่มถึงกับครางออกมาอย่างพึงพอใจ ก่อนจะกดทับร่างใหญ่ให้แนบชิดร่างเล็กของเธอจนเรียกได้ว่าแนบชิดจนเหมือนเป็นร่างเดียวกัน
“อื้ม จ๊วบ จุ๊บ จ๊วบ จ๊วบ อื้อ จุ๊บ อื้มมม”
รังสิมันต์เฝ้าจูบอย่างตักตวงเต็มที่ เมื่อไม่เคยมีใครที่ทำให้เขาถูกใจได้เท่าเธอมาก่อน แค่เพียงเธอจับจ้องเขาก็แทบแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ นี่ถึงขนาดเกือบเปลือยขนาดนี้มีหรือเขาจะยอมปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป ชายหนุ่มจูบซับจนพอใจก่อนจะเลื่อนปากลงมาตามลำคอระหง เมื่อความหอมที่มาจากน้ำหอมยี่ห้อแสนแพงบวกกับความหวานจากร่างสาวทำให้เขาอดที่จะเลื่อนปากลงมาลิ้มชิมรสเสียไม่ได้
“อ๊า...คะ...คุณ...อื้มมมมม พะ...พอ...พอก่อน...”
เสียงที่ร้องห้ามออกมาไม่ได้จริงจังนัก เมื่อตอนนี้เขากำลังทำให้เธอแทบบ้าไม่ต่างจากที่เขาเป็น เมื่อร่างที่เคยดูแลทะนุถนอมมาอย่างดีกำลังถูกปากร้อนรุกรานแผดเผาจนเกิดรอยแดงในทุกที่ที่เขาลากผ่าน แต่รังสิมันต์ไม่ได้สนใจเมื่อตอนนี้เขากำลังหลงใหลอยู่บนเนินอกอวบที่เกาะอกตัวสวยกำลังจะหลุดออกให้เขาได้เห็นอย่างเต็มตา
“อ๊ะ!! ไม่ อื้อออ คะ...คุณ อ๊า! อื้อ!!!”
เสียงร้องห้ามหายไปทันทีที่รังสิมันต์เข้าครอบครองปทุมถันอวบเต่งเมื่อเขาดึงทั้งชุดลงมากองอยู่ตรงเอวคอดก่อนจะเข้าครอบครองยอดถันสีชมพูสวยที่กำลังแข็งขึงอยู่ต่อหน้า เรียวลิ้นร้อนตวัดเลียไปมาอย่างกระหายอยากพร้อมกับกัดเล่นไปมาอย่างย่ามใจ จนลมหนาวบิดเร้าด้วยความต้องการอันมหาศาลที่ถูกปลุกขึ้นมา มือเล็กยกขึ้นมากอบกำผมสลวยของชายหนุ่มอย่างซ่านสยิว
นี่ตกลงเธอมาทำงานจริงๆใช่ไหม มันดูใจง่ายเกินไปรึเปล่า?
หญิงสาวที่มีสติเพียงน้อยนิดอดคิดออกมาไม่ได้ แต่ก็ได้เพียงแค่คิด เมื่อรังสิมันต์แทบไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดหรือขัดขืนเลย เขาเอาแต่ป้อนความซ่านสยิวให้กับเธอครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนกับว่าอดอยากปากแห้งมานานแสนนาน ก่อนที่ชายหนุ่มจะดูดกินหน้าอกสวยจนพอใจจึงเลื่อนตัวขึ้นมากดจูบลงที่ปากเล็กของเธออีกครั้ง
“อื้มมมม จ๊วบๆๆๆ อื้อ อื้มมมม”
เสียงครางแห่งความพึงพอใจดังขึ้นไม่หยุด ก่อนที่รังสิมันต์จะยอมหยุดการรุกรานด้วยการซบหน้าลงที่บ่าไหล่ของลมหนาวนิ่ง ส่วนหญิงสาว ตอนนี้สติกระเจิดกระเจิงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ไม่นึกว่าทุกอย่างมันจะเกิดความคาดหมายขนาดนี้ด้วยซ้ำ
“คุณเป็นใคร”
เสียงแหบพร่าถามออกมาหลังจากเริ่มกลับมาหายใจปกติ แต่ก็ยังยืนนิ่งอยู่ในท่าเดิม เมื่อตาคมเอาแต่ก้มหน้าจับจ้องไปที่หน้าอกคู่สวยของหญิงสาวอย่างไม่วางตาเมื่อมันช่างเย้ายวนเชิญชวนให้เขาครอบครองเสียเหลือเกิน
“ฉะ..ฉันเป็น มะ...มัณฑนากร..”
เสียงที่แทบไม่ได้ยินเอ่ยบอกออกมา พลางคิดว่าเกิดมาเธอพึ่งเคยพบเคยเจอ เขารุกรานเธอถึงขนาดนี้แล้วค่อยมาถามว่าเธอเป็นใคร
“มีแฟนรึเปล่า”
“เอ๋...ทำไม...ไม่มี...”
พอได้ยินว่าไม่มีเพียงเท่านั้น ปากร้อนก็เลื่อนลงมาครอบครองปากสวยที่เขาเอาแต่จับจ้องอยู่ทันที เมื่อเธอยังไม่มีใครเขาก็คงไม่ผิดถ้าจะร่วมเตียงกับเธอ เมื่อร่างกายนี้ผู้หญิงทั้งประเทศต่างหมายปอง เธอควรดีใจที่เธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ได้แตะต้องมัน
- Writer
