ปานดาวจ้องมองกลุ่มของเพื่อนจากห้อง ถึงแม้เธอเห็นไม่ชัดนักแต่ก็ดูรู้ว่าบรรยากาศคงตึงเครียดน่าดู แล้วยังปัญหาที่เธอไม่ได้เป็นคนก่ออีกทำไมปัญหามันถึงได้มากมายขนาดนี้ แล้วนี่เธอจะทำอย่างไร ปานดาวนั่งเหม่ออยู่ในห้องจึงไม่รู้ว่าด้านนอกเป็นอย่างไรบ้าง รู้แต่เพียงว่าในเวลานี้อยากกลับกรุงเทพฯเหลือเกิน แล้วนั่งจมอยู่กับความคิดของตนเอง จนได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก๊อก!...ก๊อก!...ก๊อก!...
“ไอ้ปานแกเปิดประตูให้ฉันหน่อย ได้ยินไหม” มินตราตะโกนเรียกเพื่อนสนิทเสียงดังด้วยความเป็นห่วง “เฮ้ย! ไอ้ปานได้ยินไหม ฉันเป็นห่วงแกนะโว้ย” น้ำเสียงร้อนรนเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทไม่ตอบกลับออกมา สีหน้าและท่าทางของปานดาวเปลี่ยนไปมาก จนเธอเริ่มกังวล
ปานดาวลุกจากเก้าอี้หน้าระเบียงเดินเข้ามาเปิดประตูให้เพื่อนสนิท พร้อมกับทำสีหน้ายุ่งยากใจ ก่อนจะถามเพื่อนสนิทที่ทำหน้าบูดเบี้ยวด้วยความเป็นห่วงตนอยู่หน้าห้อง “มีอะไร”
“ก็ฉั
