“ก็แค่นี้เอง...ไปกันเถอะ...พวกนั้นคงรอเรากันแล้ว” รอมบอกหญิงสาวก่อนคว้ามือของเธอมาจับไว้แน่นแล้วลากออกมาจากห้องด้วยความทุลักทุเล ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่ละพยศ
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันเดินเองได้”
“ผมจับคุณไว้แบบนี้ดีกว่า เกิดคุณทำอะไรผมขึ้นมา แล้วผมจะทำไง”
“นาย...มัน...โอ๊ย... ฉันไม่รู้จะด่านายยังไงแล้ว” มินตราโวยวายใส่อีกฝ่ายทันที เมื่อรู้ว่าไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายยอมปล่อยเธอ แล้วเดินตามหลังคู่อริหนุ่มมาด้วยหน้าตาบูดเบี้ยว ‘อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกันนายรอม ฉันเอานายตายแน่’
“ทำไมคุณเดินช้าแบบนี้”
“ฉันก็เดินของฉันแบบนี้แหละ นายจะทำไม”
“ผมว่าเราอย่ามาทะเลาะกันดีกว่ารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นจะเป็นห่วงเอา”
“เป็นห่วงมากขนาดนั้น นายก็ปล่อยฉันแล้วก็รีบเดินไปเองสิ”
“มินตรา” รอมเรียกหญิงสาวด้วยความหงุดหงิด ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำกริยาอาการแดกดันเขาเท่าผู้หญิงคนนี้เลย
“ตะโกนทำบ้าอะไร อยู่กันแค่นี้
