บทที่ 4
962 Words
อยู่ด้วยกันมาตั้งสามปี จะมาคิดได้เอาอะไรเวลานี้ ช้าไปหน่อยมั้งของขวัญ “ถ้าหย่ากันไป ขวัญจะทำใจเรื่องพี่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ก็ต้องได้แหละค่ะ แล้วขวัญเองก็เชื่อด้วยว่าสักวันขวัญจะเจอผู้ชายอย่างพี่ภามอีกครั้ง ผู้ชายที่ขวัญรักหมดหัวใจ แต่ว่าผู้ชายคนนั้นก็ต้องรักขวัญเหมือนกัน" ไม่เอาแล้วรักข้างเดียว เข็ดหลาบเหลือเกินกับหยาดน้ำตาที่ไหลไม่เคยได้พัก ทั้งต้องเยียวยาหัวใจตัวเองอีก รักครั้งต่อไป ขอให้เป็นรักที่เราทั้งคู่รู้สึกเหมือนกัน รัก.. ที่ไม่ต้องบังคับให้มารัก หรือพยายามเพื่อให้อีกฝ่ายรัก "ถ้าขวัญเจอเขาเมื่อไหร่นะ ขวัญจะสร้างครอบครัวเล็กๆ มีลูกสักสามคน แค่คิดก็แฮปปี้แล้วค่ะพี่ภาม”
ชีวิตต้องไปต่อ ถึงรักแค่ไหน แต่หมดแรงยื้อก็ต้องปล่อยมือจากกันไป เพื่อให้นายแพทย์ภามได้เริ่มต้นใหม่ ส่วนตัวเธอเองก็ควรได้รับโอกาสนั้นเหมือนกัน
ทั้งที่ตลอดมาสิ่งที่ภามต้องการที่สุดคือได้หย่า แต่พอของขวัญพูดว่าเธอจะไปเริ่มต้นใหม่กับผู้ชายคนอื่น ทำไมถึงเกิดรับไม่ได้ขึ้นมา เป็นเพราะหวงของหรือว่าอะไรกันแน่
“ขวัญยังเป็นเมียพี่อยู่ เราสองคนยังไม่ได้หย่ากัน ต่อไปอย่าพูดแบบเมื่อกี้ให้พี่ได้ยินอีกนะ”
“พี่ภามหมายถึงเรื่องไหนเหรอคะ” เธอพูดไปตั้งหลายเรื่อง แล้วเรื่องไหนกันที่ทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจ
“ก็ที่บอกว่าจะไปเริ่มต้นใหม่กับใคร พี่ไม่ชอบ เพราะตอนนี้ขวัญยังเป็นเมียพี่”
รอยยิ้มบางจางผุดพรายขึ้นที่ริมฝีปาก วูบหนึ่งของขวัญเผลอคิดไปว่าภามหึง แต่พอคิดอีกที คิดดีๆ อยู่กับความเป็นจริง หญิงสาวจึงตระหนักได้ว่าชายหนุ่มจะมาหึงเธอทำไม ในเมื่อไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกัน อย่างมากก็แค่หวงก้างตามประสาคนที่กำลังครอบครองเธออยู่เท่านั้น “อีกไม่นานก็ไม่ได้เป็นแล้ว”
“เรื่องนี้ก็เหมือนกัน ห้ามพูดอีก พี่ยังไม่ได้รับปากสักคำว่าจะหย่าให้ บอกแล้วไงว่าถ้าอยากหย่าก็อยู่กันให้ครบห้าปีก่อน และต้องมีลูกให้พี่ด้วย” ทีกับคนอื่นของขวัญยังบอกจะมีลูกด้วยตั้งสามคน กับเขาที่เป็นสามี ณ ปัจจุบัน ถ้าจะอุ้มท้องให้คงไม่ใช่ปัญหา
บางครั้งภามเป็นผู้ใหญ่ ทว่าในบางคราชายหนุ่มกลับพูดไม่รู้เรื่อง เขาดึงดันท่าเดียวเลยว่าจะไม่หย่า แถมยังต้องการให้เธอมีทายาท ทั้งที่เมื่อตอนกลางวันยังพาผู้หญิงอีกคนไปซื้อของใช้เด็กอ่อน ไม่รู้หรอกว่าเด็กในท้องของกีรติใช่ลูกภามหรือไม่ ที่รู้และมั่นใจคือเรื่องที่เธอจะไม่ยอมอุ้มท้องลูกของผู้ชายที่รู้ว่าปลายทางจะได้จดทะเบียนหย่าเด็ดขาด
“บอกแล้วไงคะว่าขวัญจะมีลูกก็ต่อเมื่อขวัญมั่นใจว่าจะเลี้ยงลูกให้มีความสุขได้ ขวัญจะไม่ยอมมีลูกตามความต้องการของใครเด็ดขาด โดยเฉพาะพี่ภาม” ผู้ชายที่คิดใช้เธอเป็นเครื่องผลิตทายาทเพื่อสืบทอดธุรกิจและตระกูล
“ทำไมขวัญถึงไม่อยากมีลูกกับพี่” คุกรุ่นในอก ทว่าก็ต้องพยายามใจเย็นกับของขวัญ เขาไม่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราทั้งคู่แย่ลงไปกว่าที่เป็นอยู่ ถึงอย่างไรก็ต้องประคับประคองกันไป “ถ้าคิดว่ายังไงเราก็หย่ากัน ขวัญก็ไม่ต้องหย่าสิ ไหนๆ ก็แต่งงานกันแล้ว จะหย่าทำไม”
“เพราะพี่ภามไม่ได้รักขวัญยังไงล่ะคะ”
“แล้วสามปีก่อน ขวัญจะแต่งงานกับพี่ทำไม ตอนนั้นขวัญก็รู้นี่ว่าพี่ไม่ได้รักขวัญ”
คำว่าไม่รักกัน ฟังกี่ครั้งก็ไม่เคยชิน
เจ็บทุกครั้งที่ภามพูดตอกหน้าว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอ แต่ก็ดี.. จะได้จำให้ขึ้นใจ
ไม่รัก
ไม่รัก
ไม่เคยรักกัน
จำไว้นะของขวัญ!
“ขวัญคิดว่าสักวันพี่จะเปิดใจให้ขวัญ ขวัญคิดว่าตัวเองเป็นคนมีความพยายามสูง และความพยายามของขวัญจะทำให้พี่ภามหันมามองขวัญบ้าง”
“แล้วทำไมไม่พยายามต่อไป ถอดใจง่ายๆ อย่างนี้ไม่สมกับเป็นของขวัญ สาวน้อยยอดนักสู้เลย” นายแพทย์หนุ่มก้มกระซิบที่ข้างใบหูภรรยา สูดดมกลิ่นกายหอมกรุ่นและกลิ่นแชมพูสระผมที่คุ้นเคยเข้าปอด ผู้หญิงที่เขานอนกอดอยู่ทุกวันตัวหอมนุ่มนิ่ม แล้วอย่างนี้จะให้ทำใจหย่าได้อย่างไร
ปลายจมูกโด่งคมสันแตะลงที่เนื้อกายสาว ภามจูบแผ่วเบาที่ซอกคอขาวของภรรยา
มือใหญ่หนาลูบไล้เอวคอดกิ่วก่อนเลื่อนขึ้นไปกอบกุมทรวงเต้าอวบอิ่มเกินขนาดตัวของผู้หญิงไซซ์มินิอย่างของขวัญ บีบเคล้นคลึงเคล้าตามแรงอารมณ์ผ่านชุดนอนแบบเสื้อเชิ้ตตัวบาง ใช้ข้อนิ้วสะกิดปลายยอดแข็งจนดันเนื้อผ้าออกมา
"อะ! พี่ภามอย่า" ปากเอ่ยห้าม ทว่าร่างกายกลับโอนอ่อนผ่อนตามสัมผัสภามอย่างน่าชัง ทั้งหัวใจยังร่ำร้องว่าต้องการการเติมเต็มจากสามี เธอต้องการเขา..
"อย่าอะไร ขวัญร้อนแล้ว" เขาพูดกับภรรยาพลางสบตาเจ้าหล่อนผ่านกระจกเงา ดวงตาคู่หวานเยิ้มฉ่ำ เย้ายวน เร้าความรู้สึกจนทำให้ตัวตนที่แข็งขึงคับเป้ากางเกงยิ่งขยายตัว
ปวดหนึบ กระหายอยาก
"แต่ขวัญไม่.."
- Writer
