สามปีที่มีของขวัญอยู่ข้างกาย ยอมรับว่าคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น และเสียดายที่ทุกอย่างไม่อาจย้อนกลับไปเป็นเหมือนเมื่อวานได้อีกแล้ว แต่สักวันเมื่อมีคนใหม่เข้ามา ภาพความทรงจำเก่าๆ ก็จะถูกกลบและลบเลือนหายไปตามกาลเวลา จนสุดท้ายไม่เหลือแม้เพียงความเลือนรางของเรื่องราวคราวก่อนหนหลังให้ระลึกถึง
“ขวัญกับผมเราคุยกันแล้วครับ ขวัญจะยกลูกให้ผมเลี้ยง ส่วนขวัญ.. คงไปเริ่มต้นใหม่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม” เจ็บปวดทุกครั้งที่นึกขึ้นได้ว่าวันข้างหน้าไม่ใช่แค่เขาที่จะเริ่มต้นใหม่กับหญิงสาวสักคน ของขวัญเองก็จะต้องนับหนึ่งไปกับคนรักใหม่ของเธอเช่นเดียวกัน
“ภามโอเคใช่ไหมลูก” ความรู้สึกลูกชายย่อมสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด จริงอยู่ที่เอ็นดูของขวัญ กระนั้นนายแพทย์ภามก็ยังเป็นที่หนึ่งสำหรับพ่ออย่างเขา “ไม่เป็นไรนะภาม อยู่กับพ่อ ย่า แล้วก็เจ้าตัวเล็ก พวกเราจะช่วยลูกเลี้ยงหลานเอง”
นายแพทย์ภามพยักหน้าและยิ้มให้บิดา ชายหนุ่มนึกย้อ
