บทที่ 1/2
1594 Words
"นั่นสิ กูก็งง"
"อ้าวไอ้หมอ มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไง อย่าบอกนะว่าถูกเมียขอหย่า?" เรื่องนี้น่าตกใจยิ่งกว่าได้รู้ว่าภามจะหย่ากับเมียเสียอีก ตอนแรกก็นึกว่านายแพทย์ภามเป็นฝ่ายเอ่ยปาก แต่กลับเป็นของขวัญที่รักสามีจนแทบถวายหัวที่พูดออกมา
"ก็เออน่ะสิ"
"แล้วทำไมทีนี้ หรือว่ามึงเกิดไม่อยากหย่าขึ้นมา" ไอ้หมอภามควรระริกระรี้ไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึงได้ซึมเป็นหมาถูกเจ้าของทิ้งซะอย่างนั้น "ไหนมึงเคยบอกกูว่าจะพยายามหาทางหย่ากับเมียให้ได้ ก็นี่ไง น้องของขวัญคนสวยจะหย่าให้มึงแล้ว โอกาสของมึงมาถึงแล้ว รีบคว้าไว้อย่าให้หลุดมือไป"
ไม่ได้ยุยงส่งเสริมให้เพื่อนครอบครัวแตกแยกนะ แต่ที่พูดไปเพราะหมั่นไส้ที่ตลอดสามปีที่ผ่านมาเขาต้องทนนั่งฟังไอ้ภามพูดว่าอยากหย่าอย่างนั้น อยากหย่าอย่างนี้ ทั้งที่ของขวัญก็ดีจะตาย ปรนนิบัติสามีทุกอย่าง ข้าวปลาอาหารเวลาผัวอยู่เวรก็ไม่เคยขาด ยิ่งไปกว่านั้นยังเผื่อแผ่มาถึงเพื่อนร่วมงานอย่างเขาและบุคลากรทางการแพทย์คนอื่นอีกด้วย แถมยังเข้าใจไอ้ภามกว่าใคร ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเจออย่างที่ของขวัญเจอ คงเผ่นแน่บตั้งแต่สามอาทิตย์ที่อยู่กินเป็นผัวเมียกับไอ้ภามมันแล้ว ไม่ทนอยู่จนถึงสามปีหรอก
"ไม่ใช่อย่างนั้น กูก็แค่กลัวว่าหย่ากันไปแล้วพอเจอหน้ากันตอนทำงานแล้วมันจะอึดอัด"
ของขวัญเป็นมาร์เก็ตติ้งของ BGH แม้อยู่คนละแผนก ทำกันคนละหน้าที่ กระนั้นก็อยู่ภายใต้องค์กรเดียวกัน โรงพยาบาลเดียวกัน ย่อมต้องมีโอกาสได้พบหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
นายแพทย์ภามบอกตัวเองและกฤษว่าเป็นเพราะเหตุผลนี้ถึงไม่อยากหย่า ทว่าในใจลึกๆ ชายหนุ่มรู้ดีว่าไม่ใช่
ให้ตายเถอะ! มึงเป็นบ้าอะไรวะภาม
"ถ้าเหตุผลมีแค่นี้กูว่าไม่น่าใช่ปัญหาหรอก เพราะเมียมึงมืออาชีพ เขาแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้"
"แยกได้แล้วไง เวลาเจอหน้ากันก็ต้องรู้สึกอึดอัดอยู่ดีหรือเปล่าวะ"
"แล้วมึงจะเอายังไง ให้น้องของขวัญลาออกไปไหม จะได้ไม่ต้องเจอหน้ากัน อย่างนี้ดีปะ"
"ไม่! ถ้าขวัญลาออกแล้วจะไปทำงานที่ไหนที่ได้เงินดีเท่าทำงานกับ BGH"
"มึงนี่ปัญหาเยอะจังเลยนะ อย่างนั้นก็ไม่ได้ อย่างนี้ก็ไม่เอา สรุปมึงจะเอายังไง" กฤษหรี่ตามองเพื่อน ภามเป็นคนอ่านยาก ยากนักจะรู้ว่าชายหนุ่มกำลังคิดเช่นไร แต่ตอนนี้แววตาลูกชายเจ้าสัวใหญ่ ทายาทโรงพยาบาลกลับเปิดเปลือกทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังคิดกำลังรู้สึกออกมา ราวกับว่านี่ไม่ใช่ภาม พรพาณิชย์ "หรือมึงจะไม่หย่างั้นเหรอ"
เรื่องของขวัญขอหย่าทำนายแพทย์ภามว้าวุ่นใจทั้งวันจนไม่เป็นอันทำอะไร โชคดีที่ว่าไม่มีผ่าตัดหรือเคสหนักเข้ามา หลังเลิกงานเขาจึงแวะไปแผนกการตลาดอย่างที่ชีวิตนี้ไม่เคยทำมาก่อน
"อ้าวหมอภาม มาหาน้องขวัญเหรอคะ"
ก็งงเหมือนกันว่ามาทำไม แต่พอรู้ตัวอีกทีขาทั้งสองข้างก็พาเดินมาถึงที่นี่แล้ว "แล้วนี่ขวัญไปไหนเหรอครับ"
"น้องขวัญขอลางานครึ่งวัน ออกไปตั้งแต่เที่ยงแล้วค่ะ เห็นว่าจะไปดูคอนโดฯ หรืออะไรนี่แหละ น้องขวัญไม่ได้บอกหมอเหรอคะ"
"ดูคอนโดฯ เหรอครับ.." คอนโดฯ อะไรกัน อย่าบอกนะว่าเตรียมตัวขนของออกจากเรือนหอแล้ว
"ใช่ค่ะ เห็นว่าเป็นคอนโดฯ แถวสีลมที่พึ่งสร้างเสร็จน่ะค่ะ แต่เอ๊ะ! พี่น่าจะบอกหมอผิด ไม่ใช่ไปดูค่ะ ไปโอน น้องขวัญบอกว่าซื้อเรียบร้อยแล้ว"
ฟังถึงแค่นั้นนายแพทย์ภามก็หันหลังแล้วเดินออกจากแผนกการตลาดทันที
เมื่อวานของขวัญพูดเรื่องหย่า มาวันนี้เขาได้รู้ว่าเธอซื้อคอนโดมิเนียม คงไม่ใช่เพื่อการลงทุนปล่อยเช่าหรือเกร็งกำไร แต่คงจะซื้อเพื่ออยู่อาศัย เจ้าหล่อนทำทุกอย่างโดยไม่ปริปากบอกอะไรเขาสักคำ
ของขวัญ!
นายแพทย์ภามหอบอารมณ์หงุดหงิดกลับมาที่บ้าน เขาเห็นรถเก๋งซีดานสัญชาติเยอรมันของภรรยาจอดอยู่ก่อนแล้ว
"กลับมาแล้วสินะ ดี! จะได้คุยกันให้รู้เรื่อง" สองขายาวก้าวฉับเข้าไปในตัวบ้าน เพียงแค่ร่างผ่านพ้นประตูใหญ่ก็ได้เห็นใครบางคนนั่งยิ้มแฉ่งสบายใจเฉิบอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ต่างจากเขาที่โมโหจนควันออกหู "เห็นพนักงานแผนกการตลาดบอกพี่ว่าขวัญไปโอนคอนโดฯ มาเหรอ"
"ใช่ค่ะ ขวัญไปโอนคอนโดฯ มา" พอจะรู้อยู่ว่าสามีอารมณ์ไม่ดี แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุใดกัน
"ซื้อไว้ปล่อยเช่าเหรอ" ในใจลึกๆ หวังให้เป็นอย่างนั้น
"ไม่ใช่ค่ะ ขวัญจะอยู่เอง เมื่อไหร่ที่พี่ภามให้ทนายจัดการเรื่องทรัพย์สินเรียบร้อย เราก็หย่ากัน ขวัญก็ต้องย้ายออกจากบ้านหลังนี้ ขวัญเลยซื้อคอนโดฯ น่ะค่ะ"
ของขวัญจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพโดยที่เขาไม่ยังบอกสักคำว่าจะหย่า เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงอยากได้อะไรก็ต้องได้ ตอนแต่งก็อยากแต่งอยู่คนเดียว พอจะหย่าก็คิดเองคนเดียวอีก จะเอาแต่ใจเกินไปหน่อยแล้วมั้ง
"แล้วถ้าพี่ไม่หย่า ขวัญจะว่ายังไง"
"เมื่อกี้พี่ภามว่าไงนะคะ" ของขวัญมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้หูฝาดไป แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม ทั้งที่ตลอดมาภามอยู่กับเธอด้วยความกล้ำกลืนฝืนทน
"เรื่องหย่ามันปุ๊บปั๊บเกินไป อีกอย่างสัญญาที่คุณย่าพี่ให้ขวัญเซ็นก็ระบุชัดเจนนะว่าเราต้องอยู่ด้วยกันครบห้าปีถึงจะหย่าได้ อ้อ! ยังมีอีกข้อที่สัญญาระบุไว้ ขวัญต้องมีลูกกับพี่" ก่อนกลับบ้าน ภามแวะไปหาย่ากับพ่อที่บ้านใหญ่ตระกูลพรพาณิชย์มา มีบางอย่างที่นายแพทย์วาโยขอร้องเพื่อแลกกับสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการ และเขารับปากกับพ่อแล้วว่าจะทำให้
แอปเปิลที่อยู่ในปากซึ่งของขวัญกัดแต่ยังไม่ทันได้เคี้ยว พลันตกลงบนพื้นพรมนุ่มเมื่อหญิงสาวได้ฟังที่สามีพูด "มะ มีลูกเหรอคะ ไหนพี่ภามบอกว่าเราจะไม่มีลูกด้วยกันไงคะ"
"ใช่ พี่เคยพูด แต่แล้วยังไง ก็ในสัญญาการแต่งงานระบุไว้ พี่ก็ต้องทำตามไหม"
"ไม่ค่ะ ขวัญยอมหาเงินสิบล้านมาคืนพี่ดีกว่าต้องปล่อยให้เด็กคนหนึ่งเกิดมาทั้งที่พ่อแม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วก็หย่ากัน"
ในสัญญาระบุไว้ว่าถ้าของขวัญไม่ทำตามข้อตกลง ต้องชดใช้เป็นเงินจำนวนสิบล้านบาท ซึ่งสำหรับหญิงสาวถือว่าเยอะมากจนไม่รู้จะไปหามาจากไหน กระนั้นเจ้าหล่อนก็ไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองท้องเด็ดขาด
สำหรับภามการที่เขาต้องการทายาทเพื่อสืบทอดทรัพย์สมบัติก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ต้องไม่ใช่ลูกที่เกิดจากเธอ รู้กันอยู่ว่าสุดท้ายเราทั้งคู่ต้องหย่า เธอคงหลับหูหลับตายอมให้เด็กคนหนึ่งเกิดมาไม่ได้ "พี่ภามหาเมียใหม่เถอะค่ะ ขวัญคงทำตามสัญญาไม่ได้ ทั้งเรื่องอยู่กับพี่จนครบห้าปี แล้วก็เรื่องมีลูกด้วยกัน"
"ทำไม่ได้แล้วเซ็นทำไม" สัญญาก็ระบุไว้ว่า 'ต้องทำ' แล้วของขวัญคิดจะบิดพลิ้วได้เช่นไร ไม่รู้ล่ะ ถ้าจะหย่าก็ต้องมีลูกให้เขา และอยู่ด้วยกันให้ครบห้าปีก่อน นี่พึ่งสามปีเอง จะรีบหนีกันไปไหน ไหนบอกว่ารักเขานักหนา อยากได้เป็นสามีจนตัวสั่นไม่ใช่เหรอ
"ก็ตอนนั้นขวัญคิดว่าอยู่ๆ กันไปเดี๋ยวพี่ภามก็รักขวัญเอง" เธอมั่นใจในเสน่ห์ของตนพอตัวเลย ทว่ากลับไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ ยิ่งอยู่กันนานไป ภามก็ยิ่งเหม็นขี้หน้าเธอ
"เลยดันทุรังแต่งงานกับพี่ให้ได้ว่างั้น" ของขวัญพยักหน้า ยอมรับโดยไม่ได้หาเหตุผลใดมาอธิบายหรือแก้ตัว "ตอนแต่งก็เห็นพยายามจัง งั้นถ้าจะหย่าก็เหนื่อยหน่อยนะ เพราะพี่คงยอมให้เธอทำตามใจตัวเองง่ายๆ ไม่ได้หรอกของขวัญ"
"เดี๋ยวพี่ภาม พี่หมายความว่ายังไง" เธอผุดลุกขึ้น รีบวิ่งตามนายแพทย์ภามไปแล้วดึงแขนเขาไว้ "ที่พูดเมื่อกี้พี่ภามหมายความว่ายังไงคะ พี่จะไม่ยอมหย่าอย่างนั้นเหรอ"
กว่าจะได้แต่งงานกับผู้ชายที่แอบรักมาหลายปีไม่ง่าย แต่ดูเหมือนว่าพอจะหย่ากลับยากยิ่งกว่า
นี่มันอะไรกัน..
ภามควรตีปีกพั่บๆ ไม่ใช่หรือที่เธอขอหย่า แล้วทำไมเขาถึงได้ไม่ยอมกันล่ะ
"ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ พี่เป็นคนรับปากอะไรแล้วจะไม่คืนคำง่ายๆ รวมถึงข้อตกลงในสัญญาที่เราสองคนเซ็นนั่นด้วย"
- Writer
