“พี่ชอบเรา”
“แล้วยังไงต่อคะ ชอบแบบไหน จะสนุกหรือคิดจะทำอะไรกันแน่ ขอโทษที่ต้องถามนะคะ แต่พริกไม่ชอบความสัมพันธ์ฉาบฉวย ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ฟาร์อย่ายุ่งกับพริกดีกว่า”
“พี่ไม่ได้คิดสนุก”
“แล้วให้พริกรออะไร รอทำไมคะพริกขอเหตุผล”
“...พี่ตอบไม่ได้ ขอโทษนะพริกหวาน”
“...ค่ะ เดี๋ยวพริกจัดการเรื่องอาหารเช้าให้นะคะ” ฉันเงียบไปนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้ารับแล้วพูดเรื่องอื่นซะ ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ฉนไม่เซ้าซี้เพราะรู้ว่าต่อให้พูดไปก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี
“รอไม่นานพี่สัญญา” เขาพูดขึ้นระหว่างที่ฉันเดินไปที่โต๊ะเขาเพื่อต่อสายถึงแม่บ้าน คำพูดเขาทำฉันชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะก้าวเดินไปทำเรื่องที่เพิ่งบอกเขาต่อ
รอไม่นานหรือรอนานฉันรอได้ค่ะ แต่ต้องบอกให้ฉันรับรู้บ้างว่าเพราะอะไร ฉันเริ่มระแวงเพราะเรื่องแค่นี้บอกกันสักนิดไม่ได้ก็ไม่รู้ว่าจะเชื่อใจเขาได้มากแค่ไหน และแน่นอนว่าคำตอบที่ฉันมีให้ตัวเองคือฉันคงไม่สามารถรอได้
ฉ
