บทที่ ๑๓ ไม่มีวันเลิกรา แม้ไม่มีเวลารัก
คืนสุดท้ายของการสวดพระอภิธรรมศพนายอ้วนเพื่อนบ้านต่างไปร่วมฟังสวดกันเนืองแน่นบ่งบอกให้รู้ว่าเมื่อครั้งยังมีชีวิตนั้นนายอ้วนเป็นที่รักใคร่ของเพื่อนบ้านเพียงใดยามเสียชีวิตลงจึงมีคนมาร่วมไว้อาลัยมากมายและมากเช่นนี้ทุกคืน วันนี้คนใจดีอย่างยายมาลัยและแม่อุไรของช้องนางรับเป็นเจ้าภาพจัดหาอาหารไว้เลี้ยงคนมาฟังสวด โดยยายมาลัยขนแม่ครัวที่ร้านมาทำอาหาร แม่อุไรก็ขนของในสวนมาให้ปรุงอาหาร
ก็ดูรักกันดีแม้จะมีเรื่องให้กินแหนงแครงใจกันยายมาลัยดูเป็นผู้ใหญ่ใจดีใจบุญ
แล้วทำไมใจร้ายกับพวกเรา หรือเจาะจงร้ายกับเราคนเดียว ทำไม ทำไม
“ว้าย! แม่ร่วง” ช้องนางอุทานด้วยถ้อยคำติดปากเมื่อตกใจ ก่อนพาลโกรธคนมาเงียบๆ
“ตกใจหมด”
“รู้ว่าตกใจ ว่าแต่คิดอะไรอยู่ ทางโน้นเรียกหาแล้ว” ปองพลบอกแล้วโบ้ยใบ้ไปทางเต็นท์บริการน้ำดื่มและอาหารที่มีคนหนุ่มสาวช่วยกันบริการ ซึ่งวันนี้ส่วนใหญ่เป็น
