บทที่ ๑๒ จริงอย่างที่คิด แต่ไม่บอกจะดีกว่าไหม
พระแสงวิ่งหน้าตื่นมาตามเสียงกรีดร้อง ทั้งยังเพิ่มความตระหนกและห่วงใยด้วยเสียงน้ำแตกกระจายในคลองหน้าบ้านเมื่อวิ่งมาถึงจึงกระโจนลงไปทันที ทั้งร้องเรียกและดำผุดดำว่ายหาอยู่พักใหญ่ก็ปีนขึ้นมานั่งตรงบันไดท่าน้ำ
“พี่ช้อน พี่ช้อน” เสียงเรียกหาปนเสียงหายใจเหนื่อยหอบ ก่อนจะตกใจจนสะดุ้งกับเสียงขานกึ่งสงสัย
“เรียกทำไม แล้วเป็นบ้าอะไรลงไปว่ายน้ำดึกๆ ไม่กลัวงูแล้วหรือไง”
“ช้องนาง!” เขาผุดลุกขึ้นดึงหล่อนมากอดไว้ แล้วผลักออกห่างทันที “เล่นบ้าอะไรนี่ ตกใจหมด”
“เอ้า! อะไร ใครเล่น นายนะแหละโดดลงไปเล่นน้ำทำไมหรือ” หล่อนพยายามสบตาเพื่อให้รู้ถึงความรู้สึกจริงๆ ของพระแสง แต่อดปลื้มไม่ได้ว่าเขาเป็นห่วง เพราะหล่อนรู้ดีว่าเขากระโดดลงไปในน้ำทำไม คงคิดว่าหล่อนตกน้ำตกท่าหรือถ้าเลวร้ายไปกว่านั้นคงคิดว่าหล่อนเสียใจจนฆ่าตัวตายกระมัง
ไม่มีทางย่ะ คนอย่างช้องนางไม่มีทางฆ
