ประโยคของเกล้ากาญที่บอกว่าให้มองอัคคีราห์จากการกระทำไม่ใช่คำพูด ยังคงหลอนอยู่ในหูของณิชาไม่หาย
เพราะมองยังไงอัคคีราห์ก็ไม่ได้มีเค้าโคลงความดีเลยแม้แต่นิดเดียว เธอยังจำได้อยู่เลยที่อีกฝ่ายบอกว่าเธอเหมือนลิงถือลูกท้อเพราะแก้มอมชมพูเกินไป ไหนจะบอกว่าเป็นกบในกะลาอีก
เขามันไม่ใช่คนดี.. ไม่ใช่เลย
บนโต๊ะอาหารมื้อเย็นที่เป็นมื้อแรกในการก้าวขาเข้ามาเป็นสะใภ้ตระกูลเซียหลงผ่านพ้นไปได้ด้วยดี อัคคีราห์สามารถแก้ไขสถานการณ์ต่อหน้าท่านศิลาด้วยการทำหน้าที่สามีที่ปรนนิบัติตัวดีต่อเธอ
แสดงละครคุณธรรมความรักราวกับพระเอกหนังยุครักโรแมนติค ในตอนอันธพาลครองเมืองได้ไม่แย่เลยทีเดียว
“ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง.. เดี๋ยวก็คงติดต่อมาเองนั่นแหละ” สุ้มเสียงบ่งบอกถึงความไม่มั่นใจดังขึ้นเบาๆ
เธอเดินก้มหน้าเช็คโทรศัพท์มือถือที่ยังไม่มีการติดต่อกลับจากเทียน ขณะเดินเข้าบ้านหลังนั่งอ่านหนังสือที่สวนดอกไม้จนฟ้ามืด
ณิชาลอบถอน
