สิ้นน้ำเสียงที่ถือดีอัคคีราห์ก็แสยะยิ้มแล้วแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนรอยยิ้มร้ายนั่นจะเลือนหายไป เหลือทิ้งไว้แค่ใบหน้าเฉยชากับสายตาไร้ซึ่งอารมณ์ร่วมแทน
ใบหน้านี้ที่ณิชาต้องทนเห็นในทุกเช้า รวมถึงก่อนหลับตาลงนอน แค่คิดเธอก็สัมผัสได้ถึงความอึดอัดซะเต็มประดาแล้ว
“ไหวหรือเปล่า” เสียงเย็นถามขึ้นหลังสังเกตเห็นว่าณิชาถอนหายใจหลายรอบ อีกทั้งใบหน้ายังซีดเซียวดูไม่สู้ดีเท่าไหร่
“นายสนใจด้วยหรือไงอัคคีราห์” ณิชาประชดกลับเสียงแข็ง ตวัดหางตามองเขาด้วยความไม่พอใจ
ใบหน้าคมคายเรียบเฉย ไม่โต้ตอบเธอกลับแต่เปลี่ยนเป็นเลื่อนมือลงกระชับเอวบางเอาไว้มั่น กลัวว่าเธอจะเป็นลมล้มไปกองกับพื้นเสียก่อน
ยอมรับว่าสายตาของหญิงสาวที่ฉายชัดถึงโกรธเกลียดเวลามองเขามันชัดเจน แต่อัคคีราห์ก็แสร้งมองข้ามไป ไม่คิดจะแก้ไขหรืออธิบายให้ตัวเอง เพราะเขารู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่
มันเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนเจอณิชา..
โชคยังดีที่ณิช
