“ไปไหนของเขา..” อัคคีราห์บ่นอุบพลันมุ่นคิ้วแน่น หลังเดินออกจากห้องน้ำแต่กลับไม่พบคุณเลขาส่วนตัวแล้ว เหลือไว้แค่คู่รักข้าวใหม่ปลามันที่แทบจะไม่อยากมองหน้ากันด้วยซ้ำ
คงไม่ใช่แค่เธอที่ไม่ชิน เขาเองก็ไม่ชินกับการเห็นเธออยู่ใกล้ตัวเหมือนกัน
เจ้าของห้องสวมเพียงกางเกงขายาวตัวเดียวเดินไล่หาเรน ก่อนจะพบว่าตอนนี้เขาถูกทิ้งให้อยู่กับเจ้าสาวจำเป็นอย่างณิชาแค่สองคน
ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง หลุบตามองคนตัวเล็กที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงแล้วระบายลมหายใจเบาๆ ขณะที่มือก็ใช้ผ้าเช็ดผมเปียกไปพลาง
“ณิชา” อัคคีราห์เรียกชื่อเธอเสียงเรียบ แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาจากเจ้าของชื่อตอบรับกลับมา
ดวงตาลึกล้ำจดจ้องมองร่างหญิงสาวที่ยังคงอยู่ในชุดสีขาว แต่ใบหน้าเกลี้ยงเกลาเนียนใสไร้เครื่องสำอางแล้วเรียบร้อย
“ณิชา” เขาใช้เสียงที่ดังขึ้นหวังว่าเธอจะรู้สึกตัว แต่อีกฝ่ายกลับหลับลึกจนไม่ขยับตัวไปไหนเลย
เจ้าของใบหน้าคมคายดูห
