โสเภณีส่วนบุคคล

ตอนที่ 2

จึงเป็นเรื่องที่ไม่แปลกในเวลานี้ ที่บอกว่าแม้แต่ผู้หญิงที่มีการศึกษาอย่าง พะงาแข ชีวิตก็ผลักให้หล่อนเข้าสู่มุมมืดเข้าสู่การทอดกายขายเรือนร่างของตัวเอง ให้มหาเศรษฐีผู้ร่ำรวยมั่งคั่ง นอนหายใจเล่นๆ อย่างสบาย รายรอบตัวหล่อน มันมีแต่สิ่งที่เกินความฝันหรือเกินความอาจเอื้อส่วนตัวของหล่อน ราวกับเจ้าหญิงในปราสาทเทพนิยาย ที่พะงาแขรู้ดีว่าในชาตินี้ หล่อนจะไม่มีทางแสวงหาหรือได้เสวยสุขอย่างนี้แน่

ในอกของหล่อนความคิดเบาสบายกว่าตอนที่ได้พบเจอเขาครั้งแรกด้วยการทักพูดคุยและส่งสายตาเหยียดหยาม ในเวลานั้นจังหวะของการเต้นแรงในลมหายใจที่หล่อนรับรู้เป็นอย่างดี เชื่อตามที่เขาบอกที่เขาจำกัดสิทธิ์ อนุญาตให้หล่อนทำอะไรได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ในฐานะผู้หญิงของเขา ในคอนโดห้องหรูที่เขาบอกว่า ยกให้หล่อนอยู่ ข้าวของเครื่องใช้ เฟอร์นิเจอร์ หากหล่อนอยากได้อะไร หรืออยากจะเปลี่ยนแปลงตรงไหน บอกเขา เขาสามารถจัดการได้

พะงาแขไม่ใช่คนห่วงหาหรือสนใจเรื่องหยุมหยิมประเภทนี้นัก แม้ว่าเขาจะวัดใจหรือดูนิสัยของหล่อน ผ่านการกระทำหรือการใช้คำพูด แต่หล่อนก็ไม่หลงกลเขาหรอก เพราะเนื้อแท้นั้นเธอไม่ใช่คนที่ชอบหยิบฉวยของใครหรือลักข้าวของของใคร เขาอาจจะต้องการลองใจหล่อนหลายประการ

พะงาแขพอจะเข้าใจสำหรับผู้หญิงแปลกหน้าอย่างหล่อน ที่ต้องเข้ามาอยู่กับเขา ที่หล่อนก็เรียกว่าคนแปลกหน้าเหมือนกัน เขาเป็นคนต่างเพศจากหล่อน ทั้งไม่คุ้นเคยและรู้จัก ต้องมาอยู่ด้วยกันในฐานะภรรยาชั่วคราว ในยามที่เขาต้องการ เขาต้องการหานางบำเรอ ไม่ใช่เมียตบเมียแต่ง และหล่อนเองก็ไม่อยากใฝ่ฝันสูงขนาดนั้น

เมื่อไหร่จะผ่านคืนนี้ไปเสียทีหนอ เมื่อผ่านคืนนี้ก็เป็นอีกคืน วันแล้ววันเล่า ยังคงเป็นวันที่จองจำหล่อน จนกว่าจะสิ้นสุดตามสัญญา ภายในเวลาสองปี นานล่ะ หล่อนจะมานั่งคิดครวญกับเรื่องที่ยังมาไม่ถึงทำไมหนอ

พะงาแขเป็นกังวลใจมากที่สุด หล่อนนอนอยู่บนที่นอนนุ่ม มีผ้าห่มสีนวลสะอาด คลุมแค่ช่วงล่าง น้ำหนักเบาและพลิ้ว บรรยากาศแบบนี้หล่อนเคยฝันว่า จะได้อยู่ใช้ชีวิตกับคนที่รักจริง หมายถึงเป็นแฟนและเป็นสามีในชีวิตจริงของหล่อน

ก็แค่ความฝัน ที่ไม่อาจเป็นความจริงได้ กับผู้หญิงที่ไร้ค่าและสกปรกอย่างหล่อน นอนมองเพดาน บนนั้นมีดวงไฟสีครีมอ่อนๆ เข้ากับบรรยากาศดีนัก พะงารู้สึกตัวว่ายังนอนไม่หลับ หญิงสาวพลิกตัวอีกกครั้ง เป็นเพราะอาการที่หล่อนกระสับกระส่ายมากเกินไปและอาการที่ตื่นเต้นด้วย กับครั้งแรกของชีวิตหล่อน

ทั้งแปลกที่ และที่อยู่ใหม่ซึ่งหรู มากกว่าบ้านไม้ครึ่งตึกสองชั้นของหล่อนซึ่งเก่าจนเจียนจะผุ เพราะอายุมากกว่าสี่สิบปี พูดถึงบ้านก็ไม่อยากนึกถึง ไม่ใช่ว่าบ้านไม่ทำให้เธอมีความสุข แต่มันไม่ใช่เวลานี้ ปัญหาที่เดือดร้อนไม่มีทางออก สุดท้ายก็มาลงอยู่ที่พะงาแข หล่อนช่างอดทนต่ออะไรสิ้นดี เหมือนกระโถนที่ยินยอมรับอารมณ์ของคนในบ้าน สำเหนียกของความเป็นพี่สาวคนโต หล่อนถึงไม่ได้ถือสาหาความบรรดาน้องชาย

เมื่อมองภาพไปถึงพ่อแม่ก็เช่นกัน ครอบครัวชนชั้นล่างอดมื้อกินมื้อ ฝ่าฟันมาจนได้ขนาดนี้ ทำให้หล่อนเรียนจบปริญญาตรีแต่แล้วก็หางานทำไม่ได้ ระหว่างที่รองานหญิงสาวเลือกสมัครและเข้าใช้บริการจากแอพหาคู่ เมื่อได้งานตรงนี้ก่อน หล่อนจึงเลือกตรงนี้ ด้วยค่าตอบแทนที่ค่อนข้างสูงสำหรับหล่อน

นานเท่าใดก็ไม่รู้ที่หล่อนหลับผล็อยไปโดยอัตโนมัติ พริ้มตาหลับเป็นสุข ที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านของหล่อน แต่เป็นบ้านของคนอื่น ถ้าเป็นบ้านหล่อนหรือในเวลานี้คือเตียงไม้แบบเก่าๆ แอร์เก่าๆ สภาพแวดล้อมแบบเดิมๆ พะงาแขช่างสุขใจเหลือเกิน ดุจดั่งทุกอย่างเนรมิตไว้ หล่อนนึกอิจฉาเจ้าของบ้าน เขาคงทำบุญมาสูง

มีเสียงเคาะประตูอีกครั้ง หล่อนรู้ว่าเจ้าของห้องมาเปิดประตู เมื่อเปิดประตูไป จึงพบว่าเป็นจันทร์แรมเด็กสาวใช้ที่เขาเอาไว้ดูแลบ้าน

“จันทร์แรม คุณคามินล่ะ” อันดับแรกที่หล่อนถามถึง ลืมนึกไปว่า นี่มันกี่โมงแล้ว ปกติบ้านของหล่อนนั้นจะตื่นเร็ว แต่นี่หลับสบายหลับยาวนานเพราะที่นอนนุ่ม ตายแล้ว นี่มันเก้าโมง เขาคงจะไม่ว่านะ ที่หล่อนนอนตื่นสาย

แต่จะว่าไปผู้หญิงอย่างหล่อน ไม่มีการมีงานทำในเวลานี้เพราะตกเป็นผู้หญิงของเขา แต่นี่ก็คืองานนะ พะงาแขบอกกับตัวเอง แต่เป็นงานที่สบายแบบกินนอนเท่านั้น ถึงเวลาก็มีหน้าที่บำบัดความใคร่ให้แก่เขา พูดถึงตรงนี้ หล่อนก็พอจะรับรู้ในคราวแรกแล้ว เหตุผลไม่ต้องบอกอะไรมาก ใครจะก่นด่าเกลียดชังก็เชิญ แต่จะดุด่าไปถึงพ่อแม่ของหล่อน

“เอ้อ คุณผู้ชายท่านออกไปแล้วค่ะ ตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงกว่าเลย”

พะงาแขจะทำอะไรได้ล่ะ หวังว่าเขาคงไม่เอาสิ่งนี้มาต่อว่าหล่อน หล่อนจะนึกตำหนิจันทร์แรมก็ไม่ได้ เพราะความผิดตกอยู่ที่หล่อน จันทร์แรมก็เป็นคนมนุษย์เหมือนหล่อน มีหน้าที่ทำงานแต่คนละแบบ

“เธอคงจะอยู่กับท่านมานานแล้วสิ จันทร์แรม ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” หญิงสาวพยายามตีสนิทจันทร์แรม เด็กสาวที่มาทำงานบ้านแบบไปกลับ พอตกถึงตอนเย็นก็มีแฟนหนุ่มขับรถมอเตอร์ไซค์มานรับ

“ฉันชื่อ แขจ้ะ” หล่อนรู้ว่าเด็กสาวยังไม่รู้จักชื่อของหล่อน

“เรียกฉันว่าพี่แขก็ได้ อีกหน่อยเราก็ต้องสนิทกันมากกว่านี้”

พะงาแขพูดแบบนั้นเพื่อให้เด็กสาวเข้าใจและยอมรับในตัวหล่อน ของนายจ้างจันทร์แรม ที่พยายามแสดงถึงการมีอัธยาศัยดี หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงชอบสุขสบายประเภทชี้นิ้วเรียกสั่ง เพราะหล่อนก็ไม่ได้สูงเลอเลิศไปกว่าจันทร์แรม

จันทร์แรมเงียบไปก่อน และแอบเหลียวซ้ายแลขวาจนเป็นที่น่าขบขันสำหรับพะงาแข เพราะคิดว่านายจ้างใหญ่ยังอยู่ ก็จันทร์แรมเป็นคนบอกเองว่า เขาไปทำงานแล้ว แต่จันทร์แรมก็ยังหวาด

“พูดมาเถอะนะจันทร์ ตอนนี้เราอยู่กันสองคน คุณท่านของจันทร์ ไปทำงานแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ค่ะ พี่แข” เด็กสาวยินยอมเป็นมิตรด้วยและเอ่ยเรียกในคำที่พะงาแขอยากให้เรียก

“จันทร์อยู่กับคุณท่านมากี่ปีล่ะ”

“จะเข้าปีที่สี่แล้วค่ะ”

“เอ้อ ปกติคุณท่านพาผู้หญิงมาที่นี่บ่อยครั้งมั๊ยจ้ะ” พะงาถามออกไปแล้วเพราะตัดสินใจถาม ก็ไม่รู้มีอะไรทำให้หล่อนถามคำนี้ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว หล่อนไม่มีสิทธิ์หึงเขาด้วยซ้ำ คำว่าหึงหวงถูกระบุในเงื่อนไขสัญญา เป็นผู้หญิงของเขาห้ามหึงห้ามหวงเขาเป็นเด็ดขาด

เขามีอิสระทำอะไรได้ตามใจชอบ มีสิทธิ์ทุกอย่าง แต่หล่อนไม่มี จันทร์แรมทำท่าครุ่นคิดและเริ่มมีน้ำใจไมตรีต่อหญิงสาวตรงหน้าที่ดูเรียบง่ายและแสดงออกถึงการไม่ถือตน แตกต่างไปจากผู้หญิงที่นายจ้างเอามาก่อนหน้านี้ ซึ่งเจ้าหล่อนแทบจะกรีดกรายแถมชี้นิ้วสั่งจันทร์แรมเหมือนกับเป็นทาสเกือบตลอดวัน จนในที่สุด บุปผชาติก็อยู่ไม่ได้

“เอ้อ มีค่ะ ก่อนหน้านั้นเมื่อหลายเดือนก่อน ก่อนที่คุณจะมา แต่ก็ไปแล้วนี่คุณบุปผชาติไม่รู้เหมือนกัน จู่ๆ คุณท่านก็ยกเลิกสัญญา”

เด็กสาวจำชื่อผู้หญิงคนก่อนได้อย่างแม่นยำ หล่อนแทบจะหัวเราะให้กับตัวเอง ที่คิดว่าหล่อนจะเป็นผู้หญิงคนแรกของเขา ไม่เลยสินะ ผู้ชายแบบเสือหิวเขาเป็นคนเจ้าชู้ประเภทชอบใช้ผู้หญิงเปลือง หล่อนยังจะมาแอบหวังว่าหล่อนเป็นคนแรกของเขาอีกหนอ พะงาแข ช่างโง่นัก

“บุปผชาติ” หล่อนพึมพำในชื่อนี้ คล้ายกับเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน

“แค่นี้นะคะ พี่ จันทร์ขอตัวไปทำงานบ้านต่อ” จันทร์แรมบอกเหมือนพยายามหลบเลี่ยงในการซักถามของหล่อน ซึ่งจะว่าไป พะงาแขก็ไม่ได้ต้องการถามอะไรมาก แค่เท่าที่หล่อนอยากรู้ก็พอใจแล้ว จะได้รู้อุปนิสัยนายจ้าง หรือเจ้าของกรรมสิทธิ์ตัวหล่อน ว่าเขาชอบทานอะไร มีรสนิยมแบบไหน หล่อนจะได้เอาใจเขาถูก

“ให้พี่ช่วยมั้ยจ้ะ อยู่ว่างๆ พี่ก็ไม่รู้จะทำอะไร” พะงาแขอาสาต่อเด็กสาว ซึ่งจันทร์แรมเงยหน้ามอง เรื่องนี้เคยเกิดปัญหาขึ้นมาแล้ว เพราะคนก่อนนายจ้างหรือคุณท่านมาเห็นว่าผู้หญิงของเขานั้นลดตัวลงต่ำเพื่อช่วยแม่บ้านทำความสะอาดบ้าน ทั้งๆ ที่ควรจะรักสวยรักงามนอนอยู่บนเตียงนอนอย่างเดียว

“เอ้อ ไม่ค่ะพี่แขคุณท่านไม่ชอบแน่ คราวก่อนหนูก็เคยโดนท่านไม่ชอบให้ผู้หญิงของท่านมาจับอะไรแบบดูสกปรกน่ะคะ” หล่อนแปลกใจแค่กวาดถูกบ้านมันจะสกปรกขนาดไหน พะงาแขยิ่งไม่เข้าใจที่นายท่านคนนี้เป็นคนประหลาด คงจะใช่ล่ะ ไม่งั้นเขาจะเหยียดหล่อนหรือไง

“จ้ะ ไม่เป็นไร” พะงาแขพูดเท่านี้ดูเหมือนจะรู้หน้าที่ของตัวเอง

เวลานั้นเขากลับมาแล้วในช่วงเย็น เขาไม่ได้เมามา แต่มีอาการเหนื่อยปรากฏ พะงาแขลุกจากที่นั่งหลังจากที่หล่อนนั่งดูทีวีไปพักใหญ่ เพื่อให้รู้ว่าเขามาแล้ว หล่อนนี่ควรจะทำอย่างไร ในเมื่อเป็นผู้หญิงของเขาต้องปรนนิบัติพัดวีเขา ข้อนี้หล่อนรู้ แต่จะเริ่มต้นอย่างไรล่ะ ในเมื่องานของหล่อนก็เริ่มต้นขึ้นแล้ว ร่างสูงใหญ่นั้นเดินตรงมาที่หล่อน ไม่มีรอยยิ้มมีแต่ความนิ่งสงบฉายอารมณ์เยือกเย็นสุขุมออกมา วัยของเขาที่มากกว่าหล่อน กี่ปีหล่อนก็ลืมแล้ว