10 ไม่ชอบแบบนั้น...

1820 Words

“เฮ้! โจชัว” ตึก ตึก เสียงเท้าหนักของร่างสูงที่ถูกเรียกตรงเข้ามายังโต๊ะวีไอพีที่มีกลุ่มเพื่อนของเขานั่งกันอยู่ ซึ่งในตอนนั้นเอง “โห่ เพื่อนพี่เขาคนนี้…หล่อมาก” มิลานที่หันไปเจอเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมาตามประสา ขณะที่ลลินนั้นกลับชะงัก “โอ๊ะ คุณ…” เสียงหวานใสของร่างเล็กที่นั่งอยู่ทำให้ร่างสูงมาใหม่หันมองตามหน้านิ่ง “…คุณจริง ๆ ด้วย สวัสดีค่ะ” ลลินยิ้มหวานทักทายยังคนตัวสูงตาหยี เทียริน่าที่เห็นจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามสีหน้าสงสัย “รู้จักกันด้วยเหรอ” “อ๋อ พอดีเขาอยู่ข้างห้องลินน่ะค่ะ ลินเพิ่งย้ายเข้าไปได้ไม่นาน ^^” เรียวปากสีหวานตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนทุกครั้ง โดยคนตัวสูงก็ปรายตามองยังใบหน้าเนียนใสเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงด้านข้างฟอสที่ว่างอยู่ “ทำไมเพิ่งมาวะ” “ติดประชุม” ปากหนาตอบกลับเพื่อนสนิทที่ถามพลางยกแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมากระดกดื่ม “ไหนมึงว่าแค่เข้าไปเรียนรู้งานก่อน” “ก็เรียนรู้ แต่ต้องเข้าประชุมด้วย พ่อสั่ง” โจชัวตอบกลับพร้อมกับแสดงสีหน้าราบเรียบออกมา แต่แล้วดวงตาคมก็ต้องชะงักไปกับใบหน้าใสของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าที่ยังคงส่งยิ้มหวานให้เขาอย่างเป็นมิตรอยู่ตลอด ซึ่งไม่ได้มีเพียงแค่โจชัวเท่านั้นที่เห็น “ยังไม่ได้แนะนำอย่างเป็นทางการกันเลยสินะ…” เสียงเทียริน่าพูดขึ้นพร้อมกับเอ่ยแนะนำคนที่มาใหม่ให้รู้จักกับสองสาวรุ่นน้อง “…นี่โจชัว เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับพี่ ส่วนนี่ น้องมิลาน แล้วก็น้องลลินเป็นรุ่นน้องที่ฉันชวนมา” ทันทีที่หญิงสาวร่างสวยเอ่ยจบ “สวัสดีค่ะ ^^” ลลินก็รีบทักทายคนที่นั่งอยู่ทันทีด้วยความอยากเป็นมิตรด้วยอย่างมาก เพราะเธอยังจำได้ไม่ลืมที่เขาช่วยไล่แมลงสาบในห้องเธอให้ แม้จะเป็นการไล่ที่ฆ่าแมลงสาบตัวนั้นตายคาที่เลยก็ตาม… “อืม” ปากหนาตอบรับในลำคอด้วยสีหน้าราบเรียบพร้อมกับผละเบนสายตาไปอีกทางท่าทีนิ่งเฉย มิลานที่เห็นจึงลอบเบ้ปาก “หล่อมากก็จริง แต่หยิ่งเกิน” “พี่เขาอาจจะเป็นคนไม่ค่อยพูด” ลลินเถียงแทนตาใส “ไม่ค่อยพูดก็อาจจะใช่ แต่ท่าทางดูเย่อหยิ่งเกินไปมาก” “พี่เขาอาจจะ…” “นี่! ชอบเขาหรือไง เถียงแทนอยู่ได้” “เปล่านะ” “แล้วเถียงแทนทำไม?” “ก็…จริง ๆ พี่เขาใจดีนะ เคยช่วยไล่แมลงสาบในห้องให้ฉันด้วย” “โอ๊ย แค่ช่วยไล่แมลงสาบ พยายามปกป้องนึกว่าเป็นพ่อของลูก” “พ่อของลูกอะไรกันเล่า ดูพูดเข้าสิ” เสียงหวานตอบกลับเพื่อนสนิทหน้ายู่ โดยเป็นจังหวะที่ดวงตากลมเหลือบไปปะทะเข้ากับสายตาคมของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเข้าพอดี ลลินจึงรีบหยุดทำหน้ายู่เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานต้องการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับอีกคนด้วยความรวดเร็ว ซึ่งท่าทีพวกนั้นฉายออกมาอย่างชัดเจนถึงความใสซื่อไม่ได้ต้องการยั่วยวนหรือให้อีกคนสนใจหรือเข้าใจไปในอีกทางแม้แต่น้อย เธอเพียงอยากเป็นมิตรกับชายข้างห้องที่เคยให้ความช่วยเหลือตัวเองอย่างจริงใจจริง ๆ … .. . ผ่านไปสักพัก อึก! “มิลาน พอได้แล้ว ไหนบอกจิบ ๆ ไง…” เสียงลลินเอ่ยพยายามปรามเพื่อนสนิทของตัวเองที่ตอนนี้ดื่มเข้าไปเป็นจำนวนไม่น้อย ทั้งที่อีกคนบอกกับเธอไว้ว่า…จะเพียงแค่จิบ ๆ เท่านั้น “เครื่องกำลังติดน่า ขออีกหน่อย” มิลานหันตอบกลับเพื่อนตัวเอง ก่อนจะยกแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมากระดกดื่มราวกับคนหิวกระหาย เนื่องจากคนตัวเล็กนั้นค่อนข้างออกมาเที่ยวร้านเหล้าอยู่เป็นประจำ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวจะดังขึ้น “โอ๊ะ! พ่อโทรมา” เรียวปากเล็กที่กรึ่ม ๆ อยู่ในตอนแรกเบิกตากว้างขึ้นมาในทันทีหลังจากเห็นปลายสายที่โทรเข้ามา พร้อมกับพยายามทำตัวเป็นปกติ “ว่าไงป๋า” “เมาอะไร มิลานไม่ได้กินเลย อึก” “แค่สะอึกเอง มันตกใจไง ไม่ได้เมา” “ป๋าไม่ต้องให้คนมา…” “ป๋า! ป๋า…โอ๊ย อะไรเนี่ย” เสียงมิลานเอ่ยออกมาด้วยความหัวเสียไปกับพ่อตัวเองที่โทรเข้ามา “คุณอาว่าไง” “จะส่งคนมารับ…ให้ตายเถอะ! อายุยี่สิบแล้วนะ บรรลุนิติภาวะแล้วนะ ไม่ใช่เด็ก!” พูดจบ มือเล็กก็เอื้อมเข้าไปหยิบแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าเข้ามากระดกดื่มไม่หยุดราวกับต้องการประชดพ่อตัวเองที่มักจะบงการอยู่ตลอด โดยมีเพียงความพยายามเอ่ยห้ามของลลินที่ก็ไม่ได้ทำให้มิลานหยุดการกระดกลงเลย… อีกด้าน “ฟู่ววว” เสียงปากหนาของชายที่อยู่ในชุดสีดำสุขุมพ่นควันสีเทาขาวออกจากปากด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไร้ผู้คนพลุกพล่าน เพราะหากมีคนอยู่บริเวณแถวนี้ โจชัวก็คงจะไม่มายืนสูบบุหรี่แบบนี้ เพราะมันไม่ใช่นิสัยของเขา เขาไม่ชอบเวลาที่มีใครเห็นเขายืนสูบบุหรี่หรือทำอะไรที่อาจจะทำลายภาพลักษณ์ของบริษัทครอบครัวเขาได้ จนเมื่อบุหรี่ในมือหมดมวน มือหนาก็หยิบซองหมากฝรั่งที่มักจะพกติดตัวอยู่เสมอขึ้นมาใส่ปากเคี้ยวเพื่อดับกลิ่นทุกอย่าง กระทั่งทุกอย่างกลับมาอยู่ในสภาวะปกติ สองเท้าหนักจึงค่อย ๆ ทำท่าจะเดินสาวเท้ากลับไปยังบริเวณด้านในร้าน ทว่า… “ไง มาแอบสูบบุหรี่คนเดียวเงียบ ๆ อีกแล้วเหรอ” เสียงเทียริน่าเดินเข้ามายิ้มพูดคุยกับเพื่อนตัวสูง โจชัวจึงปรายตามองร่างสวยที่ยืนดักหน้าอยู่ “มีอะไร” “เปล่า ก็แค่เห็นว่านายหายไปนาน…เป็นห่วง” “…” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็นิ่งยังคงแสดงสีหน้าราบเรียบ “อยากให้ของขวัญวันเกิดอะไรฉันหน่อยไหม” ไฮโซสาวบ้านรวยยกยิ้มถามเพื่อนชายตรงหน้า “ของขวัญอะไร” “จัดการคนให้ฉันหน่อย” คำพูดของเทียริน่าทำเอาโจชัวชะงัก ก่อนจะเห็นสายตาของหญิงสาวที่มองไปยัง…ลลินที่กำลังช่วยประคองร่างมิลานที่เมามายไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่บริเวณหน้าร้าน “จัดการเด็กนั่นให้ฉันหน่อย” “ยังไง” “อย่ามาถามฉันสิโจชัว นายมีวิธีในแบบของนายอยู่แล้ว…” ว่าแล้ว มือเรียวก็เอื้อมเข้าไปแตะเข้าที่อกแกร่ง “…วิธีที่นายถนัด” “เด็กไป” “บรรลุนิติภาวะแล้วน่า ยี่สิบแล้ว” “ฉันไม่ชอบแบบนั้น…” “ก็ลองเปลี่ยนแนวดูบ้างสิ” เทียริน่ายังคงพยายามโน้มน้าวให้เพื่อนตัวสูงสนใจทำตามในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่ทว่า…อีกคนก็ยังคงเมินเฉยไม่คิดสนใจ “ไม่ละ” โจชัวปัดมือสวยออกพร้อมกับสาวเท้าทำท่าจะเดินหนี หมับ! “แล้วถ้าเป็นฉันล่ะ” เจ้าของใบหน้าเรียวสวยไร้ที่ติตามประสาลูกเสี้ยวสเปนมองหน้าถามคนตรงหน้า ซึ่งคำพูดของหญิงสาวเรียกความกลับมาสนใจจากคนตัวสูงได้อยู่ไม่น้อย “ในบรรดาผู้หญิงที่นายต้องการลองด้วยแล้วยังไม่ได้…มันมีแค่ฉันนี่” “…” ร่างสูงที่ได้ยินก็ชะงักนิ่งมองหน้าเพื่อน “นายชอบแบบฉันนี่ เคยบอกว่าอยากนอนกับฉัน” “นั่นมันนานมาแล้ว” “แต่ตอนนี้ก็ยังอยากอยู่ไม่ใช่เหรอ? ฉันมัน…หุ่นสเป็กนายเลยนี่” เทียริน่าเอาร่างกายตัวเองเข้ามาล่ออย่างไม่คิดสนใจถึงความสัมพันธ์อะไรหลังจากนี้ เพราะเธอรู้ดีว่าคนอย่างโจชัวไม่คิดรักใครง่าย ๆ เขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับใคร สิ่งที่อีกคนต้องการ ก็เพียงร่างกายของหญิงสาวที่รู้สึกถูกใจอยากลองก็เท่านั้น และหนึ่งในนั้นก็คือเธอ เธอเป็นคนที่รูปร่างดี สูงร้อยเจ็ดสิบ หนักห้าสิบเอ็ด มีหน้าอกขนาดในแบบที่หนุ่มลูกเสี้ยวอยากลิ้มลอง หุ่นของเธอคือสเป็กของเขา… และโจชัวเคยยื่นข้อเสนอให้เธอนอนกับเขาเล่น ๆ อารมณ์เพื่อนนอนไร้สถานะ แต่เพราะตอนนั้นเทียริน่ามีแฟนอยู่แล้ว เธอจึงไม่ได้ตอบตกลง ทว่าในตอนนี้… “ถ้านายอยากนอนกับฉัน…” เจ้าของใบหน้าเรียวสวยค่อย ๆ เขย่งเท้าเข้าไปกระซิบเข้าที่หูหนาของเพื่อนตัวสูงพลางพูดต่อ “…ก็จัดการเด็กนั่นให้ได้สิ” พูดจบ เทียริน่าก็ยกยิ้มหันไปมองยังลลินที่ยืนถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้เรื่องราวอะไรกับใคร ขณะที่โจชัวก็ปรายตามองตามสายตาคนเป็นเพื่อนไปนิ่งด้วยแววตายากจะคาดเดาในความคิดของลูกเสี้ยวเบลเยียม ด้านลลิน “แฮก!…เวลาเมาแรงเยอะชะมัด” เสียงลลินที่ยืนถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยจากการช่วยคนของพ่อมิลานพาตัวมิลานที่เมามายกลับไปเอ่ยพร้อมกับก้มลงมองดูนาฬิกา “จะห้าทุ่มแล้วนี่นา เข้าไปบอกพี่เทียหน่อยดีกว่าว่าจะขอกลับก่อน” เรียวปากสีหวานพึมพำตามประสา ก่อนจะเหลือบสายตาไปเห็นรุ่นพี่สาวที่กำลังยืนอยู่กับเพื่อนตัวสูงของเธอ ซึ่งก็คือชายข้างห้องของคนตัวเล็ก “พี่เทียคะ” ลลินไม่รอช้าที่จะรีบสาวเท้าเดินตรงเข้าไปหมายจะเอ่ยขอตัวกลับก่อน “อ้าวเรา ออกมาทำไมเหรอ” “พอดีมาส่งมิลานน่ะ เมามากแล้ว” “อ๋อ…” “เอ่อพี่เทียคะ พอดีลินจะขอตัว…” “โอ๊ะ ใกล้ถึงเวลาที่จะต้องเป่าเค้กแล้วนี่ เห็นพวกมันบอกว่าจะให้เป่าตอนห้าทุ่ม…” เสียงเทียริน่าพูดขึ้นพลางก้มลงมองเวลา ก่อนจะหันยิ้มเอ่ยบอกรุ่นน้องตัวเล็กตรงหน้าแววตาอยากให้อยู่ด้วยกันก่อน “…เราอยู่ถึงตอนเป่าเค้กหน่อยได้ไหม พี่อยากให้มีคนอยู่ด้วยเยอะ ๆ ในวันเกิด” ลลินที่เห็นจึงเม้มปากเล็กน้อยอย่างรู้สึกกดดัน “ก็ได้ค่ะ” ทว่าสุดท้ายเจ้าของใบหน้าเรียวใสก็จำต้องรับคำไปอย่างลำบากใจที่จะปฏิเสธ อีกอย่างมันก็คงอีกเพียงไม่นาน… ซึ่งหลังจากที่คนตัวเล็กรับคำ เทียริน่าก็รีบคว้าแขนเรียวพาเดินกลับเข้าไปภายในร้านด้วยกัน โดยมีสายตาคมของคนตัวสูงที่มองตามนิ่งก่อนจะสาวเท้าเดินตามทั้งสองกลับเข้าไปด้วยท่าทีราบเรียบเหมือนเคย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more