เช้าวันต่อมา…
“อ อื้อ…” เสียงหวานครางงัวเงียในลำคอพลางลืมตาขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความรู้สึกหนักหัวไปหมด
“…ปวดหัวจัง” ปากเล็กเอ่ยตามประสากับความมึนงงที่มี ทว่าทันทีที่ดวงตากลมทั้งสองข้างเริ่มปรับความชัดเจน ใบหน้าเรียวใสก็ต้องชะงักไปกับสภาพห้องที่เปลี่ยนไป
ที่ไม่ใช่…ห้องของตัวเอง
“ดะ…เดี๋ยวนะ” ลลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ โดยในตอนนั้นเอง คนตัวเล็กก็เริ่มได้สติหันมองยังบริเวณด้านข้างตัวเองด้วยความรวดเร็ว แล้วภาพตรงหน้าก็ทำเอาลูกสาวนักการเมืองคนดังแทบหยุดหายใจ
“พี่โจชัว” เธอจำเขาได้ว่าคือรุ่นพี่หนุ่มข้างห้องที่เป็นเพื่อนสนิทของเทียริน่าที่เธอไปร่วมงานวันเกิดด้วยเมื่อคืน แต่…
มันเกิดอะไรขึ้น?
คำนี้ฉายวนเข้ามาซ้ำ ๆ ในหัวของลลินไม่หยุด
ดวงตากลมหันไปจ้องมองยังชายที่นอนหลับอยู่ด้านข้างแววตาไปไม่เป็น ถึงอีกคนจะสวมใส่ชุดนอนอยู่ แต่…
“มันเกิดอะไรขึ้น เรา…กับพี่เขา…” เจ้าของใบหน้าใสพึมพำกับตัวเองอ
