5 ห้องข้าง ๆ

1225 Words

@คอนโด ตึก ตึก เสียงเท้าหนักของชายเจ้าของใบหน้าหล่อแววตาคมกริบสีหน้าราบเรียบเดินตรงเข้าไปภายในอาคารคอนโดขนาดใหญ่นิ่ง ซึ่งขณะที่คนตัวสูงกำลังเดินเข้าไปภายในลิฟต์พร้อมกับจะกดปิด “เดี๋ยวก่อนค่ะ” เสียงใครบางคนเอ่ยบอก ทำให้ชายหนุ่มที่ได้ยินจำต้องกดเปิดอีกครั้งตามมารยาท ก่อนที่ดวงตาคมจะปรายตามองยังร่างสวยที่เดินเข้ามา “ขอบคุณค่ะ…พี่โจชัว” หญิงที่เข้ามาใหม่ยิ้มหวานบอกชายร่างสูงที่เธอเคยคุ้นเคยกับร่างกายของเขามาแล้วเมื่อหลายเดือนก่อน “ไม่คิดว่าจะเจอพี่ที่นี่อีก” เรียวปากสวยเคลือบด้วยลิปสติกราคาแพงยกยิ้มเอ่ยพลางไม่รีรอที่จะค่อย ๆ สาวเท้าเดินตรงเข้าไปประชิดกับคนตัวสูงที่ยืนอยู่อีกฝั่ง “อยากไปนั่งเล่นที่ห้องปุยอีกไหมคะ” ร่างสวยที่นึกติดใจชายหนุ่มเอ่ยถามและจ้องมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแววตาสื่อความหมาย เธออยากลองกับเขาอีกครั้ง… ทว่า ติ้ง! เสียงลิฟต์หรูคอนโดราคาแพงดังขึ้น “ถึงชั้นแล้ว” ปากหนาบอกกับร่างสวยที่ยืนอยู่เสียงนิ่งอย่างไม่คิดสนใจในคำพูดหรือท่าทีเชิญชวนแม้แต่น้อย “ไม่อยากไปนั่งเล่นจริง ๆ เหรอคะ” ปุยนุ่นยังคงลูบไล้พลางมองหน้าเอ่ยถามอย่างเย้ายวน “ไม่อยาก” แต่อีกคนกลับตอบกลับไร้เยื่อใย ทำเอาไฮโซสาวที่ได้ยินรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา สองเท้าบางจำต้องรีบเดินออกจากตัวลิฟต์ไปด้วยความหงุดหงิด ทว่าไม่กล้ามากพอที่จะโวยวาย ซึ่งทันทีที่ประตูลิฟต์คอนโดดังปิดลง เลขชั้นก็ค่อย ๆ ขยับเพิ่มขึ้นไปตามจำนวนชั้นที่ร่างสูงอาศัยอยู่ โดยที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั้นเอาแต่แสดงสีหน้าเรียบนิ่งออกมา เขาเคยมีอะไรกับหญิงสาวคนเมื่อกี้ก็จริง แต่คนอย่างเขา… ไม่ค่อยนิยมกลับไปกินอะไรซ้ำ ๆ ยิ่งหากเป็นผู้หญิงที่ดูวอแวน่ารำคาญ โจชัวจะไม่มีทางกลับไปยุ่งด้วยอย่างเด็ดขาด เพราะมันเป็นนิสัยของเขา นิสัยที่รำคาญคนง่าย และไม่ค่อยชอบคนที่พยายามมาแสดงความเป็นเจ้าของตัวเอง ติ้ง! หลังจากเสียงลิฟต์ราคาแพงเคลื่อนตัวไปถึงชั้นที่คนตัวสูงต้องการ สองเท้าหนาก็เดินออกจากลิฟต์ตรงไปยังห้องคอนโดของตัวเองที่อยู่ห้องริมสุดด้วยท่าทีปกติ ทว่าขณะที่หนุ่มลูกเสี้ยวเบลเยียมตาคมกำลังจะเดินผ่านห้องห้องหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ ห้องของเขาเอง… “กรี๊ดดด!…” เสียงกรีดร้องของใครบางคนดังขึ้นพร้อมกับเปิดประตูออกมาโผเข้าหาเขาด้วยความรวดเร็ว “…ชะ…ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” “…” คนตัวสูงก็นิ่งมองยังใบหน้าเรียวใสของคนที่อยู่ตรงหน้า “ช่วยหน่อยนะคะ” “มีอะไร” “แมลงสาบค่ะ” เสียงหวานรีบบอกถึงสัตว์ที่เธอนึกกลัวมากที่สุด ที่ไม่รู้ว่ามันสามารถเข้ามาอยู่ในห้องของเธอได้ยังไง “ช่วยฉันหน่อยนะคะ พอดีฉันเพิ่งย้ายเข้ามา ไม่รู้ว่าจะต้องเรียกให้ใครช่วย” คนตัวเล็กบอกพลางเผลอใช้สองมือเล็กกำเข้าที่เสื้อของคนตรงหน้าแววตาอ้อนวอน เพราะเธอเป็นคนที่กลัวแมลงสาบจับใจ เพราะเคยมีประสบการณ์ไม่ดีกับสัตว์ชนิดนี้มาก่อน “อยู่ตรงไหน” สุดท้ายเจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งก็จำต้องเอ่ยถาม ทั้งที่ปกติแล้ว เขาไม่คิดจะสนใจหรือให้ความช่วยเหลืออะไรแบบนี้เลยสักนิด แต่เพราะอีกคนดูมีท่าทีตื่นกลัวและคงจะไม่ยอมให้เขาเดินผ่านไปง่าย ๆ “ในห้องค่ะ ตรงห้องครัว” หลังจากที่ริมฝีปากสีหวานเอ่ยบอก สองเท้าหนักก็เดินตรงเข้าไปยังบริเวณด้านในเพื่อช่วยจัดการแมลงสาบตัวร้าย “ระ…ระวังตัวด้วยนะคะ” คนตัวเล็กที่ยืนรออยู่ด้านนอกเอ่ยอย่างให้กำลังใจและไม่อาจที่จะทำใจเข้าไปภายในห้องตัวเองได้ ใช้เวลาไม่นาน ชายร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาก็เดินออกมา “มันตายแล้ว” “คะ?” “ฉันฆ่ามันไปแล้ว” “ฆะ…ฆ่าเลยเหรอคะ” คนตัวเล็กเงยหน้าถามอีกคนที่สูงกว่าเธอเกือบสามสิบเซนติเมตรด้วยใบหน้าเหลอหลา “อืม” “นึกว่าจะแค่ไล่ออกไปจากห้องซะอีก…” ร่างบางเผลอพึมพำออกมาตามความคิด แม้เธอจะนึกกลัวแมลงสาบเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ไม่ได้ต้องการให้เขาฆ่ามันไป ทว่ายังไง…เธอก็พอเข้าใจในสัจธรรม และเมื่อหญิงสาวเงยหน้าหมายจะเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มร่างสูง “อ้าว” เสียงหวานเอ่ยหลังจากที่อีกคนเดินไปยังห้องของเขาพร้อมกับปิดประตูเสร็จสรรพ “ยังไม่ได้ขอบคุณเลย” ลลินเอ่ยด้วยความนึกเสียดายพลางจ้องมองไปยังห้องข้าง ๆ ก่อนจะเอ่ยสรุปกับตัวเอง “งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ซื้อของมาขอบคุณเขาแล้วกัน” พูดจบ ร่างเล็กก็ย่องเดินกลับเข้าไปยังภายในห้องตัวเองด้วยท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ ชวนเอ็นดูราวกับเด็กน้อย วันต่อมา… แอดด… เสียงประตูห้องคอนโดหรูเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่อยู่ในชุดโทนสีสุภาพที่เตรียมตัวกำลังจะเดินทางไปยังบริษัทธนาคารใหญ่เพื่อเรียนรู้งาน ทว่าขณะที่มือหนากำลังจะปิดประตู ดวงตาคมก็ต้องเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่แขวนอยู่บริเวณหน้าห้องคอนโดของตัวเอง ด้วยความอดสงสัยไม่ได้ ทำให้คนตัวสูงจำต้องหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาดูพร้อมกับอ่านโน้ตข้อความที่ถูกเขียนไว้ตัวบรรจง ‘ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือเมื่อวานนะคะ โจ๊กนี้แทนคำขอบคุณค่ะ เป็นโจ๊กของร้านที่อร่อยที่สุดในโลกเลยนะคะ ฉันรับรอง ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^^’ หลังจากอ่านข้อความเสร็จ คนตัวสูงก็จ้องมองยังถุงโจ๊กที่แขวนอยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่สนใจ ซึ่งในตอนนั้นเอง แม่บ้านวัยกลางคนที่ถูกคนตัวสูงจ้างมาทำความสะอาดทุกอาทิตย์นั้นเดินเข้ามาพอดี “สวัสดีค่ะคุณโจชัว ให้ป้าเข้าไปทำความสะอาดเลยไหมคะ” “อืม” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าตอบพลางทำท่าจะเดินออกไป ทว่า… “แล้วถุงนี้ล่ะคะ” “?” “ไม่เอาไปทานด้วยเหรอ” “ไม่ละ” “ถ้างั้นจะให้ป้าทำยังไงคะ” “ทิ้งไป” ปากหนาบอกอย่างคนไม่คิดสนใจอะไร “ทิ้งเลยเหรอคะ ยังร้อน ๆ อยู่เลยนะ” “ถ้าอยากกินก็เอาไปกิน ถ้าไม่กินก็เอาไปทิ้ง” พูดจบ ลูกเสี้ยวเบลเยียมก็สาวเท้าเดินตรงเข้าไปยังลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกลทันทีโดยมีหญิงวัยกลางคนที่มองตามแผ่นหลังหนาก่อนจะหันกลับไปมองยังถุงโจ๊กที่แขวนอยู่ “ของดีแบบนี้ใครจะทิ้งลงกัน…” “…เอ๊ะ นี่มันโจ๊กร้านตาสมชายที่ขายอยู่ข้างล่างคอนโดนี่นา หมดเร็วยิ่งกว่าอะไร ของดีแบบนี้…ทิ้งลงได้ยังไงกัน แต่ก็นะพวกคนรวยคงไม่กินอะไรแบบนี้” ว่าแล้ว แม่บ้านวัยกลางคนก็ถือถุงโจ๊กเดินเข้าไปภายในห้องคอนโดหรู

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more