บทนำ
862 Words
บทนำ
ในค่ำคืนที่ไร้แสงดาว ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยกลุ่มเมฆมืดดำ สายลมโชยเอื่อยหอบนำความเย็นมาระเรี่ยผิวกายของ ชุน หนุ่มหล่อลูกครึ่งเลือดไทยผสมญี่ปุ่น เขามีผิวขาวร่างสูงโปร่งโดดเด่น ชายหนุ่มออกมายืนรับลมบริเวณระเบียงคอนโดหลังห้องอย่างเช่นที่ชอบทำเป็นประจำ
แววตาเข้มมองทอดยาวไปยังฟ้ากว้าง เพราะภายในใจของเขากำลังว้าวุ่นกับการคิดถึงเธอคนนั้น ขวัญข้าว...หญิงสาวที่เขาคิดว่าหัวใจตัวเองไปอยู่กับหล่อนเสียแล้ว
“ป่านนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่นะขวัญ...ฝนตกแบบนี้ ได้นอนกอดกันคงดีไม่น้อย”
ร่างสูงเดินหันกลับเข้าห้อง เพราะสายฝนเริ่มโปรยปรายความชุ่มฉ่ำลงมาจากท้องฟ้าที่มืดมิด เป็นอีกคืนที่แสนเดียวดาย เมื่อเขาต้องนอนกอดหมอนข้างแทนการกอดร่างนุ่ม ๆ ของคนที่อยากได้มานอนร่วมเตียง เขาได้แต่จินตนาการถึงหล่อน ไม่ว่าจะนอนหลับฝันหรือการช่วยหาความสุขให้กับตัวเอง
เช้าวันใหม่มาเยือน หลังจากที่สายฝนเพิ่งจะหยุดไปในช่วงก่อนรุ่งสาง ชุนตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น เขาจัดการกับธุระส่วนตัวโดยเร็วเพื่อจะออกไปทำงาน และที่สำคัญเขาจะได้เห็นหน้าของขวัญข้าวอีกครั้ง คือความสุขเล็ก ๆ ที่หล่อเลี้ยงใจที่แห้งผากให้ชุ่มชื่น
“ไงไอ้ชุน มาแต่เช้าเลยนะมึง”
น่านนทีเพื่อนสนิทของชุนเอ่ยทัก เมื่อเขาเห็นเพื่อนรักนั่งจิบกาแฟอยู่บริเวณร้านกาแฟหน้าที่ทำงาน
“มึงก็เหมือนกันมาแต่เข้าเลยนะไอ้น่าน”
ชุนเอ่ยตอบกลับไปขณะที่น่านนทีกำลังเดินตรงมาทางเขา
“ยังไงมึง มารอเจอน้องขวัญเหรอ”
น่านนทีเอ่ยแซวเพื่อนก่อนจะนั่งลง ชุนไม่ตอบเขาได้แต่ยิ้มมุมปาก ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง
“นี่ กูไม่อยากจะเสือกเรื่องของมึงหรอกนะ แต่กูว่ามึงรีบรวบหัวรวบหางน้องเขาเถอะว่ะ ครบเครื่องอย่างนั้นกูกลัวหมาคาบไปแดก”
น่านนทีเอ่ยกับชุนก่อนที่เขาจะสั่งกาแฟมาดื่มเช่นกัน
“รวบหัวรวบหางแล้วไงวะ ถ้าน้องเขาไม่ได้ชอบกูล่ะ แล้วตรงนั้นของน้องไม่ได้อยู่ที่ตาตุ่มนะมึง ถึงจะได้ง่ายขนาดนั้น”
ชุนเอ่ยกลั้วหัวเราะ ก่อนจะขยับกายนั่งเอนหลังชิดกับพนักพิงเก้าอี้
“เอ่อ แต่มันก็จริงนะ เพราะถ้าเกิดน้องเขาไม่ได้ชอบมึง แต่ชอบกูอย่างเนี้ย”
“ใช่ ถุย! เดี๋ยวกูถีบไปโน่นเลยไอ้น่าน คนนี้ของกู กูรักจริง”
ทั้งคู่ต่างสนทนาหัวเราะชอบใจกันใหญ่ในฐานะคนโสดด้วยกันทั้งคู่ ก่อนหญิงสาวที่อยู่ในบทสนทนาจะเดินเข้ามาในร้านกาแฟ
“ไอ้ชุน นั่นไงน้องเขามานั่นแล้ว”
“เออ กูเห็นแล้วไม่ต้องบอก”
ชุนตอบกลับขณะที่แววตาคู่คมจ้องมองใบหน้าขาวนวลอย่างไม่ละสายตา
ขวัญข้าวเดินพาร่างสมส่วนผ่านหน้าสองหนุ่มไปยังเคาน์เตอร์กาแฟ หน้าอกอวบใหญ่สั่นไหวตามจังหวะการเดิน เอวคอดกิ่วรับกับสะโพกผายและก้นที่เต่งตึง โดยมีสายตาสองคู่มองตามราวต้องมนตร์
“เพอร์เฟคแบบนี้ มึงอดใจได้ไงวะไอ้ชุน”
“ก็กูบอกแล้วไงว่ากูรักจริง”
ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ จู่ ๆ ขวัญข้าวก็เดินตรงมาทางที่ทั้งสองคนนั่ง พร้อมแก้วกาแฟที่อยู่ในมือของเจ้าหล่อน
“สวัสดีค่ะพี่ชุน พี่น่าน วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ”
“ขวัญก็เหมือนกันนะ มาแต่เช้าเลย”
ชุนเอ่ยแบบสติล่องลอย เพราะสายตาหลุบต่ำมองไปยังเสื้อสีฟ้าอ่อน ที่คอเสื้อคว้านลึกจนเห็นเนินอกอวบอิ่ม
"ขวัญมาเคลียร์งานค่ะ เลยมาไวนิดนึง"
“เอ่อไม่ทราบว่าเย็นนี้ขวัญว่างไหม พอดีเป็นวันเกิดพี่น่ะครับ ก็เลยอยากจะชวนไปปาร์ตี้ด้วยกัน”
“เย็นนี้เลยเหรอคะ แล้วไปกันหลายคนมั้ยคะ”
“ก็มีที่สนิทอยู่ไม่กี่คนหรอกครับ ส่วนมากจะติดธุระกันหมด”
หลังจากฟังคำตอบของคนชวน หล่อนก็นั่งทำท่าครุ่นคิดโดยมีทีท่าที่ลังเล
“แต่พี่อยากให้ขวัญไปมากกว่าใครเลยนะครับ โอเคนะ นะ ๆ”
แววตาเว้าวอนและคำพูดประโยคสุดท้ายของเขาทำให้คนฟังถึงกับหน้าแดง แววตากลมโตหลุบต่ำ ไม่กล้ามองหน้าหล่อ ๆ ที่ทำออดอ้อน หล่อนรู้สึกกำลังแพ้ต่อใจตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้น...เอ่อ...ก็ได้ค่ะ แต่ขวัญขอไม่กลับดึกนะคะ”
หญิงสาวตอบพร้อมมีข้อแม้ด้วยท่าทีที่เอียงอาย หลังจากตกลงกันได้ทั้งสามคนก็คุยกันต่อสักพัก ก่อนจะพากันแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนต่อไป
- Writer
