ขืนร้ายพี่เขยสุดที่รัก

13.ผิดแผน

รตาวางสายจากเพื่อนเสร็จเธอก็ขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองทันทีเพื่อที่จะแต่งตัวเตรียมตัวออกจากบ้านไปปาตี้ก่อนสองทุ่ม

'เอ๊ะ นี่มันเพิ่งบ่ายสองเองนิน่า นอนเอาแรกสักตื่นดีกว่า คืนนี้จะได้ดื่มหนักฉลองให้ถึงเช้าไปเลย'

รตาขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเองก็เจอกับนาฬิกาบนหัวเตียงที่บอกเวลาบ่ายสอง เธอคิดว่าถ้าเธอแต่งตัวตั้งแต่ตอนนี้ กว่าเธอจะออกจากบ้านเครื่องสำอางคงลบ หน้าเธอก็จะไม่ออร่าเหมือนตอนที่เพิ่งเแต่งเสร็จใหม่ๆแน่ เธอจึงตัดสินใจนอนเอาแรงก่อนแล้วค่อยตื่นมาแต่งตัวตอนหกโมงเย็นก็ยังทัน

รตาไม่ชอบไปรอใคร เพราะฉะนั้นเธอจะมักจะไปที่หลังคนอื่นอยู่เสมอ เธอจึงไม่รีบร้อนที่จะออกจากบ้านเท่าไหร่ใกล้ๆสองทุ่มเธอค่อยออกก็ยังทัน

(กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง)

ก่อนที่รตาจะนอนหลับเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

"โอ้ย ใครโทรมาอีกเนี้ย คนกำลังจะหลับ โทรไม่รู้จักเวลาเลย"

รตาบ่นก่อนจะกดรับสาย

"ฮัลโหล"

รตารับสายเสียงกระชากอย่างคนอารมณ์ไม่ดี

(ฮัลโหลตา นี่แม่เอง ทำอะไรอยู่ลูกทำไมดูหงุดหงิดจัง)

มารดาของเธอที่โทรเข้ามา ถามอย่างสงสัยว่าลูกเธอไปทำอะไรมาทำไมถึงได้ดูอารมณ์ไม่ดีขนาดนั้น

"แม่ โทรมาทำไมตอนนี้หนูกำลังจะนอนนะ"

รตาตอบแม่เสียงแข็งและเสียงดังจนเพ็ญต้องยกโทรศัพท์ออกจากหู

(นอนอะไรกันลูก นี่มันเพิ่งบ่ายสองเองนะ)

เพ็ญถามลูกสาวอย่างสงสัย

"ตาจะนอนตอนไหนมันก็เรื่องของตาแม่จะมายุ่งอะไร ว่าแต่แม่โทรมามีอะไรเหรอเปล่า ถ้ามีอะไรก็รีบๆพูดมา ตาจะไปนอนต่อ คืนนี้ตาต้องออกไปปาตี้อีกนะแม่"

รตาถามแม่เสียงขุ่น

(ปาตี้อีกแล้วเหรอลูก คุณสิงห์ไม่ว่าเหรอไหนลูกเคยบอกว่าเขาไม่ชอบให้ลูกออกไปปาตี้ไงลูก)

เพ็ญถามลูกอย่างเป็นห่วง

"สิงห์ไม่อยู่ แม่มีอะไรไหมเนี้ยพูดมากอยู่ได้ ถ้าไม่มีอะไรตาจะวางสายแล้วนะ ตาจะนอน"

รตาตะคอกเสียงใส่แม่อย่างหงุดหงิด เมื่อแม่เซ้าซี้ถามเธอไม่หยุด

(แม่แค่จะโทรมาถามว่ารดาเป็นไงบ้าง คุณสิงห์โอเคไหมที่จะให้มันไปท้องแทนลูก)

เพ็ญเข้าเรื่องถามถึงลูกสาวคนเล็กที่เธอทั้งรักทั้งเกลียด

"แม่จะไปถามถึงมันทำไม แม่รู้ไหมว่าลูกแม่มันทำอะไรตาบ้าง ตอนนี้นังรดามันคิดที่จะแย่งสิงห์ไปจากตา สิงห์พามันออกไปเอานอกบ้านทั้งคืนกว่าจะกลับก็เช้า พอกลับมาแทนที่จะมาอยู่มานอนกับตา แต่สิงห์ไม่สนใจตาเลย สิงห์เอาแต่ไปนอนกกนอนกอดนอนเอากับมันทั้งวันทั้งคืน และที่สำคัญ แม่รู้ไหมนังรดามันบอกว่า สิงห์เป็นผัวของมันเหมือนกัน ถ้ามันท้องมันจะเป็นคนเลี้ยงลูกของมันกับสิงห์เอง มันจะไม่ยกลูกให้ตาอ่ะแม่ นังรดามันจะแย่งผัวของตา"

รตาร่ายยาวฟ้องแม่อย่างโมโห เธอเกลียดรดา เกลียดน้องสาวคนนี้ของเธอเป็นที่สุด

(หน่อย นังลูกสารเลว เดี๋ยวถ้าแม่เคลียร์งานเสร็จแม่จะเข้าไปสั่งสอนมันให้นะลูก)

เพ็ญได้ฟังในสิ่งที่ลูกสาวคนโตพูด ก็เกิดอารมณ์โมโหลูกคนเล็กของตัวเอง ความเกลียดที่มีต่อรดาพุ่งสูงขึ้นไปอีกหลายเท่า

"แม่ไม่ต้องทำไรหรอก เดี๋ยวดาจัดการมันเอง"

รดาบอกแม่ด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ที่แม้แต่เพ็ญเองก็ยังสัมผัสได้

(ตาจะจัดการยังไง)

เพ็ญถามอย่างสงสัย

"แม่ไม่ต้องรู้หรอก แค่นี้นะแม่ ไว้ค่อยคุยกันใหม่ ตาขอนอนก่อน"

รตาพูดจบก็กดวางสายมารดาของตัวเองพร้อมนอนต่อทันที

(กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง)

'โอ้ยยย ใครโทรมาอีกวะเนี้ย ขยันโทรกันจังนะเวลาฉันจะนอน โทรอะไรกันนักหนาน่ารำคาญที่สุด'

รตากรี๊ดร้องกร่นด่าสายที่กำลังโทรเข้ามาไม่หยุด

'โทรย้ำซ้ำๆอยู่นั้นแหละ ไม่รับก็แปลว่าไม่ว่างไงวะ ยังจะโทรมาอีกอยู่นั้นแหละ ถ้ารับแล้วไม่มีอะไรสำคัญนะ แม่จะด่าให้หูแตกเลย'

"ฮัลโหลมีอะไร โทรมาอะไรนักหนาวะ"

รตารับสายก่อนจะกรอกเสียงห้วนลงไปอย่างไม่ไว้หน้าและไม่สนใจว่าปลายสายจะเป็นใคร

(รตา นี่แกอยู่ไหนฉันโทรไปตั้งหลายสายทำไมไม่รับ)

ปลายสายถามรัว

"ก็อยู่บ้านนะสิ ฉันนอนอยู่ แล้วแกมีอะไรโทรมาอยู่นั้นแหละ คนไม่รับก็แปลว่าไม่ว่างปะ แค่นี้ก็ไม่รู้หรอ โทรมาอยู่นั้นแหละน่ารำคาญชะมัด"

รตาว่ากลับ เธอจำเสียงได้ว่าปลายสายเป็นเพื่อนของเธอ

(แกจะมาไม่ว่างเอาแต่นอนตอนนี้ไม่ได้เพราะตอนนี้มันจะสองทุ่มแล้วนะ ทำไมยังอยู่ที่บ้านอีก)

ปลายสายถามต่อเสียงระอา

"สองทุ่มแล้วยังไง ก็ฉันนอนอยู่ ห้ะ สองทุ่มแล้ว"

รตาตั้งสติได้ก็ตกใจตะโกนใส่ปลายสายเสียงดัง

(ก็ใช่นะสิ คนที่ฉันส่งไปปานนี้ถึงหน้าบ้านแกแล้วมั้ง ฉันสั่งให้มันปิดเครื่องมือสื่อสารด้วย ถ้ามันเจอแกระวังมันจะเข้าใจว่าแกเป็นรดานะ)

"เออๆงั้นแค่นี้นะ เดี๋ยวฉันจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้เลย"

รตาพูดจบก็กดวางสายไปทันทีอย่างรีบร้อน ก่อนจะคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมทับชุดนอนตัวบางที่เธอใส่ไว้อย่างลกๆก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องนอนของตัวเองทันที

รตาวิ่งลงบันไดอย่างไม่คิดชีวิต เธอไม่สนว่าตอนนี้น้องเธอจะอยู่ส่วนไหนของบ้าน เพราะเธอมั่นใจว่าอย่างไรตอนนี้รดาก็ต้องอยู่ในบ้านเป็นแน่ มันเพิ่งจะเอาหนักกับผัวเธอมาเสียขนาดนั้นจะไปเอาแรงที่ไหนออกไปข้างนอก ตอนนี้เธอก็แค่ต้องรีบออกไปก่อนคนที่เพื่อนเธอส่งมาจะมาถึง

'ทำไมเปิดประตูบ้านไม่ออกวะ'

รตาลงมาถึงชั้นล่างเธอมองประตูบานใหญ่ที่ปิดไว้อย่างสงสัย รตาวิ่งตรงไปยังประตูหมายจะเปิดออก แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะเปิดออกได้ เพราะประตูบานนี้ถูกล็อกมาจากข้างนอก

"ฮัลโหลแก ฉันเปิดประตูบ้านไม่ออก"

รตาที่กำลังตกใจเพราะประตูบ้านของเธอเปิดไม่ออก รีบโทรไปหาเพื่อนสนิทอย่างร้อนรน

(ทำไมเปิดไม่ออก นี่ก็สองทุ่มกว่าแล้วนะ แกยังไม่ออกมาอีกเหรอ ฉันกลัวว่าถ้าคนที่ฉันส่งไปมาเห็นแกมันจะเข้าใจผิดคิดว่าคนที่ฉันให้ไปจัดการเป็นแกนะตา รีบหาทางออกมาจากบ้านให้ได้เร็วๆเลย)

เพื่อนสนิทของรตาพูดขึ้น เธอไม่ได้ส่งรูปน้องของรตาไปให้คนที่เธอจ้างด้วยเพราะเพื่อนของเธอบอกว่า อย่างไรรดาก็จะอยู่บ้านคนเดียวอยู่แล้ว แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าทุกอย่างมันผิดแผนไปหมด

"แกร๊ก"

ประตูบ้านใหญ่ที่พยายามเปิดให้ออกอยู่นานถูกชายกลัดมันรูปร่างกำยำเปิดเข้ามาอย่างง่ายดาย

"กรี๊ดดดดด"

"สวัสดีครับคูณหนูรดา พี่สาวของคุณหนูส่งผมมาเพื่อมอบความสุขให้กับคุณหนู เตรียมตัวรับความสุขจากผมได้เลยครับ รับรองว่าคุณหนูจะต้องติดใจแน่นอน"

ชายกลัดมันที่คาดว่าน่าจะเป็นคนที่เพื่อนเธอส่งมาพูดด้วยน้ำเสียงหื่นกามพร้อมกับสายตาที่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างหยาบโลน