Nevermind :: INTRO [70%]
1500 Words
“ไปเทกแคร์แขกคนสำคัญคนนั้นหน่อย” ผมชี้นิ้วไปยังชายวัยกลางคนอายุก็คงจะใกล้จัดงานแซยิดแล้วล่ะ “รู้นะว่าเธอต้องทำอะไร”
“รับทราบค่ะ” เธอฉีกยิ้มให้กับผมที่แต่งตัวยั่วยวนนุ่งน้อยห่มน้อย เธอเดินตามผมมาหาแขกคนนั้นที่เล่นและกินรอบวงอีกรอบ หึ ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเสียจะหมดตัวขนาดไหน
“สวัสดีครับคุณกิตติ”
“อ้าว คุณองศา มาแล้วเหรอครับ?”
“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้มาต้อนรับคุณกิตติ พอดีผมติด งานด่วนน่ะครับ”
“ไม่ต้องซีเรียสเลย กิน!” ใบหน้าของผมเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มขณะมองกิตติที่เป็นนักการเมืองคนดัง ไม่สิ ต้องบอกว่าถึงจะไม่ได้ทำงานแล้วด้วยเพราะอายุแต่เรื่องอำนาจก็ยังคงมีอยู่ “ว่าแต่คุณองศามีธุระอะไรจะคุยกับผม หรือเปล่าครับ?”
“มีสิครับ”
“ถ้าเป็นเรื่องที่ทางนั้นจะตรวจสอบ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจัดการให้คุณองศาเรียบร้อยแล้ว”
“ดีมากเลยครับ ขอบคุณจริงๆ เลยนะครับ” ผมปรบมือพนมไว้กลางอก ขณะหันไปส่งซิกกับพนักงานที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘นกต่อ’ ที่ล้วงข้อมูลของคนๆ นั้นมาให้ผม เพื่อแบล็กเมล์ทำเรื่องที่มันไม่ดีมากเลยล่ะ บอกแค่นี้... เธอขยับมานั่งตักของกิตติที่ตกใจแต่พอมองไปที่หน้าอกของเธอคนนี้ก็หอบหายใจหนัก “งั้นช่วยดูแลคุณกิตติทีนะ”
“ได้เลยค่ะคุณองศา”
“ดูแลทุกซอกทุกมุมเลยนะ คุณกิตติคงอยากให้เด็กของผมดูแลใช่ไหมครับ?”
“ฮ่าๆ คุณองศาเนี่ย รู้ใจผมจริงๆ เลยนะครับ ผมจะดูแลให้ถึงสวรรค์ชั้นที่สิบเลยล่ะ ไม่ต้องห่วง”
รอยยิ้มของผมแปรเปลี่ยนเป็นสมเพชกับตาแก่หัวงู เมียก็มีแต่ก็มักจะชอบเลี้ยงเด็กๆ ไว้ดูเล่น ผมโน้มใบหน้าลงไปใกล้ข้างหูของพนักงานสาวพลางเอามือป้อง
“ล้วงมาให้หมด ฉันจะให้รางวัลเธออย่างงาม” ขยับใบหน้ามาสบตากับพนักงานสาวที่พยักหน้ารับว่าไม่ต้องห่วง เธอจะเอาทุกอย่างที่เป็นข้อมูลของกิตติมาให้ผม ซึ่งงานของผมก็เป็นแบบนี้ล่ะ ล้วงข้อมูลของคนใหญ่คนโตที่มาเล่นคาสิโนของผม เพราะมันปลอดภัยไม่มีใครเอาเรื่องนี้ไปปล่อยให้เสียชื่อ แต่ก็แลกมาด้วยความลับที่ผมต้องได้รู้ทั้งหมด
คาสิโนที่มีบางคนอยากจะเข้ามาตรวจสอบว่าเปิดแบบถูกกฎหมาย หรือเปล่า? และที่นี่มีการค้าประเวณีไหม? คำตอบคือมีครบครัน ผมแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเพราะต้องการเงิน ใครๆ ก็อยากได้เงินกันทั้งนั้นแม้ว่าผมจะเกิดมาในตระกูลที่ร่ำรวยก็ตามที ทว่าคาสิโนคือชีวิตของผม คือทุกอย่างและเป็นแหล่ง ทำเงินหนา ไหนจะเรื่องของการค้าอาวุธเถื่อนที่เป็นงานสำคัญผมก็เลยมักจะให้นนท์เป็นคนจัดการ ทว่าสิ่งสำคัญที่สุดก็คือการล้วงข้อมูลของคนใหญ่คนโต รวมถึงคนที่เข้ามาสืบเรื่องในคาสิโน คิดว่าจะทำอะไรคนอย่างองศาได้งั้นเหรอ? ฝันไปก่อนนะ
Rrr
ผมที่นอนอยู่บนเตียงชั้นบนของคาสิโน กำลังมองหญิงสาวคนหนึ่ง ที่เป็นพนักงานในคาสิโนโยกเอวเดินหน้าถอยหลัง โดยที่เสื้อผ้าของผมอยู่ครบบนตัว คว้าสมาร์ทโฟนที่อยู่บนเตียงมองปลายสายก็วางมือไปที่เอวเธอให้หยุดโยกสักแปบ
“อื้อ จะแตกแล้วนะคะ”
“งั้นก็เอามือปิดปากไว้ซะ อย่าให้เสียงครางหลุดเข้ามาในสาย” ผมบอกเธอที่พยักหน้ารับ มือที่ว่างก็เลื่อนไปบีบเค้นทรวงอกของเธอที่ทำตามคำสั่งของผมและเดินหน้าโยกเอวโดยที่ผมเองก็พร้อมจะไปถึงฝั่งด้วยเช่นกัน
(“ลูกอยู่ไหนองศา?”)
“อยู่ที่โชว์รูมรถครับ” กัดฟันตัวเองแน่นเอาสมาร์ทโฟนกดไว้กับเตียงนอนสักแปบ “ฮึ่ม...”
(“กลับมาบ้านหน่อยสิ แม่ทำกับข้าวเลี้ยงวันเกิดลูก”)
“ผมไม่ซีเรื่องวันเกิดนะครับ”
(“องศา”) แม่เค้นเสียงแข็งผมก็ทำได้เพียงกรอกตาไปมา (“แม่ให้เวลาลูกครึ่งชั่วโมงต้องถึงบ้าน... ตู๊ด”)
“เฮ้อ เร่งหน่อยฉันรีบ”
บอกหญิงสาวให้รีบทำให้เสร็จ เมื่อถึงจุดสุดยอดผมก็กระตุกเกร็งไม่ต่างจากเธอที่พาตัวเองออกจากท่อนเอ็นของผม เธอดึงถุงยางออกและแลบลิ้นเลียบนหัวบานหยักเพื่อเอาน้ำขาวขุ่นที่ยังคงรีดออกมาไม่หมด ริมฝีปากเล็กอ้าอมมาถึงแค่ครึ่งทางเพราะไซส์ถุงยางผมเป็นแบบใหญ่พิเศษ เพราะแบบนี้ปากเล็กๆ ถึงได้คับแน่นจนน้ำหูน้ำตาไหล เธอใช้มือชักรูดมันและดูดเลียส่วนปลาย
“พอแล้ว ไปทำงานได้”
“ค่ะ” เธอตอบทั้งที่น้ำขาวขุ่นยังอยู่ในปาก ลุกขึ้นแต่งตัวผมก็ดึงกางเกงขึ้นมาสวมใส่หยิบกุญแจรถลงบันไดมา
“ฝากด้วยนะ กูต้องรีบกลับบ้าน”
“ครับ” นนท์ค้อมศีรษะผมก็รีบออกจากคาสิโนขับรถไปตามทางที่เงียบสงัด คนอย่างองศาใครสั่งก็ไม่ได้... แต่พอเป็นคำสั่งของแม่ปุ๊บต้องรีบกุลีกุจอกลับทันที เฮ้อ ไม่เคยแพ้ใครแพ้แม่ตัวเองก็เอานะองศา
บ้านโยคินวาณิชย์สกุล
รถเลี้ยวเข้ามาภายในตัวบ้านหรือเปล่า? ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้เรียกคฤหาสน์เถอะ รถจอดที่ทางเข้าบ้านตอนนี้ไฟในบ้านคือเปิดสว่างราวกับกำลังรอผมอยู่ ทั้งที่ปกติพ่อกับแม่อยู่ด้วยกันสามทุ่มก็ปิดไฟนอนแล้ว ที่ยังคงไม่ปิดเพราะคงรอผมนั่นแหละ วันนี้เป็นวันเกิดแต่แม่ชอบทำแบบว่าผมเหมือนเด็ก ทั้งที่อายุสามสิบสอง ย้ำ! สามสิบสองแล้วนะ ผมถอนหายใจก่อนจะเดินไปทางขวามือซึ่งเป็นโซนห้องอาหาร ถึงได้เห็นว่ามีอาหารมากมายเรียงกันเยอะมาก หนำซ้ำยังมีเค้กก้อนโตตั้งอยู่ตรงกลาง พ่อกับแม่นั่งรอผม พอเห็นก็รีบยกมือไหว้ท่านทั้งสอง
“หายหัวไปเลยนะ คิดว่าย้ายไปอยู่คอนโดจะกลับมาหาบ้าง ไม่มีเลย” พ่อของผมชื่อศาวิทย์ เอ่ยปากบ่นผมทันทีที่นั่งเก้าอี้ตูดยังไม่ทันร้อน พ่อของผมมีอายุห้าสิบแปดส่วนแม่ก็ห้าสิบพอดีเป๊ะ
“งานผมเยอะ พ่อต้องเข้าใจนะ?”
“ใช่ ฉันต้องเข้าใจสิ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแกทำอะไรลับหลังฉันหรือเปล่า” เฮ้อ ยกมือขวาปิดหน้าตัวเอง
“ผมควรกลับดีกว่า ผมเริ่มง่วงแล้ว”
“นั่งลงเดี๋ยวนี้ องศา” น้ำเสียงเด็ดขาดของแม่ทำให้ผมค่อยๆ ทิ้งตัวนั่งตามเดิม “กินข้าวก่อน เอาไปอุ่นให้ที”
“ค่ะคุณท่าน” แม่บ้านเอาอาหารบนโต๊ะไปอุ่น ผมก็เลยจำใจต้องกินข้าวกับพ่อแม่และมันเป็นบรรยากาศที่เงียบสุดๆ มีเพียงเสียงช้อนกระทบกับจานเท่านั้น กระทั่งผมกินอิ่มจะรีบชิ่งแม่ก็รั้งผมไว้อีกรอบ
“ผมไม่เป่าเทียนนะแม่ ผมสามสิบสองแล้วนะครับ”
“รู้ จะเอาใส่กล่องให้ไปกินที่คอนโด”
แม่มองค้อนผมขณะที่เอากล่องใส่เค้กดันมาให้ผมที่ต้องรับมันไปด้วย ใช่ไหม? พ่อไม่พูดอะไรก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องครัว ผมก็เลยลุกขึ้นเพื่อกลับห้องบ้าง ความสัมพันธ์ของผมกับพ่อแม่ ไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอกนะ แย่ตลอดเวลาเจอหน้ากัน ผมถึงได้ไม่ค่อยกลับบ้านเพราะเหตุผลนี้ พ่อสงสัยว่าผมจะทำอะไรไม่ดีซึ่งมันจริง ถ้าหากพ่อรู้ผมไม่อยากจะคิดว่าตัวเองจะโดนอะไรบ้าง แค่คิดว่าอำนาจและบารมีของพ่อทำให้ธุรกิจของผมไปได้ดีมันก็แค่นั้นเอง อ่อ ไม่สิ นับตั้งแต่ผมเริ่มเข้าวงการสีเทาผมก็กลายเป็นคนที่ไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น แม้แต่กฎหมายก็เหอะ
รถของผมออกจากตัวบ้านที่ซอยบ้านค่อนข้างมืดนิดหน่อย แม้จะมีไฟตามทางก็เถอะ ผมเปิดกระจกรถและยื่นมือที่คีบบุหรี่สูบออกไปด้านนอก หันไปมองกล่องเค้กที่นั่งข้างคนขับก็ได้แต่ถอนหายใจหันกลับมามองทางอีกรอบก็ต้องรีบเหยียบเบรกทันทีที่เห็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งตัดหน้ารถผม
เอี๊ยด!
- Writer
