อารดาอดตัดพ้อคนใจร้ายแสนป่าเถื่อนในใจไม่ได้
พาทิศเห็นดวงตากลมโตของอารดามีหยาดน้ำตาก็ถอนใจออกมา
“ไม่ต้องร้องไห้ ฉันให้เธอกินข้าว ไม่ได้จะทำอะไรเธอสักหน่อย”
อารดานั่งนิ่งเงียบไม่ได้โต้ตอบ และก็จะยื่นมือไปรับถ้วยข้าวต้ม แต่พาทิศไม่ยอมให้
“จะทำอะไรของเธอ”
“ดา... ก็จะกินข้าวต้มยังไงล่ะคะ”
“แค่จะนั่งให้ตรงยังทำไม่ได้เลย เดี๋ยวเตียงก็เปื้อนกันพอดี นั่งเฉยๆ ฉันจะป้อน”
“มะ... ไม่เป็นไรค่ะ ดา... กินเองได้”
“ฉันบอกว่าจะป้อนไง ทำไมต้องดื้อด้วย หรือว่าอยากให้ฉันใจร้ายด้วย”
อารดาช้อนตาขึ้นสบประสานกับดวงตาคมเข้มของคนใจร้าย
เมื่อเห็นอารดานิ่งเงียบ พาทิศก็ตักข้าวต้มจ่อไปที่ริมฝีปากอิ่ม
“อ้าปากสิ”
“ดา...”
“บอกให้อ้าปากไงล่ะ หรือว่าต้องให้ง้างปาก”
อารดารีบอ้าปาก และก็กลืนข้าวต้มลงไปในลำคออย่างไม่มีทางเลือก
พาทิศอมยิ้มอย่างโล่งใจเมื่อเห็นอารดากินข้าวต้มเข้าไป
“อ้าปากอีกสิ กินเข้าไปอีก จะได้หา
