เช้าวันต่อมา อารดาไม่สามารถลุกขึ้นจากเตียงได้ เพราะเจ็บระบมไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงส่วนที่ถูกกระแทกกระทั้นจากพาทิศ น้ำตาแห่งความเจ็บช้ำไหลรินออกมาตลอดเวลา
หล่อนรักษาเนื้อรักษาตัวมาอย่างดี เพื่อเขา แต่มันกลับไม่มีค่าไม่มีราคาอะไรกับพาทิศเลย เขากระทำย่ำยีเสร็จแล้วก็จากไป
จากไปอย่างใจดำ...
ในขณะที่อารดากำลังนอนร้องไห้ และตัวร้อนเป็นไข้อยู่ภายในห้องพักนั้น พาทิศก็เดินกระวนกระวายอยู่หน้าห้องพักนั่นเอง หลายครั้งที่เขาจะยกมือขึ้นเคาะประตู หลายครั้งที่จะกดกริ่ง แต่ทุกครั้งก็ถูกหยุดเอาไว้
“รออีกเดี๋ยวก็คงออกมา”
ชายหนุ่มบ่นพึมพำ และก็เดินกลับไปกลับมาอยู่สักพัก ก็ยังไม่มีวี่แววว่าประตูห้องจะถูกเปิดออก
ปกติอารดาไม่ใช่คนไม่รักษาเวลานี่นา แล้วนี่มันก็จะหมดเวลากินอาหารเช้าแล้วด้วย
หลังจากยืนลังเลอยู่อีกพักใหญ่ พาทิศก็เลือกที่จะยกมือขึ้นเคาะประตูห้องพัก
ไม่มีเสียงใดตอบรับกลับมา ทำให้พาทิศตัดสินใจเค
