ตอนที่ 8
1189 Words
ชายหนุ่มชะงัก นี่เขากำลังทำอะไร แล้วทำไมต้องง้องอนผู้หญิงให้มาแต่งงานด้วย มีผู้หญิงอีกครึ่งค่อนประเทศที่ยอมแต่งงานกับเขาหากต้องการ
“ถ้าอยากกลับก็กลับไปเลยผมไม่ห้าม ที่เหลือจะเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่จะตกลงกัน”
“คะ... คุณหมายความว่ายังไง” โมนาถามเขาน้ำตาคลอ
“เรื่องบางเรื่องคุณคงไม่เข้าใจ ถ้าคุณอยากทำอะไรตามใจชอบก็เชิญเถอะผมไม่ห้าม เพราะผมไม่ชอบการอ้อนวอนใคร ทั้งที่ฝ่ายอัลเล็นโซ่กำลังช่วยเหลือดีกาลโน่อยู่ แต่คุณทำราวกับว่าผมเป็นลูกหนี้ ที่กำลังขอร้องเจ้าหนี้ให้เมตตา”
ซาฟลุกขึ้นยืน แล้วก้าวไปยืนข้างหน้าต่าง เพื่อรักษาระยะห่างของหัวใจและให้อีกคนได้คลายกังวล โมนาต้องคิดและตรองให้ดี สำหรับเขา บางที... หากเขาปล่อยโมนาไปอาจจะเป็นการดีก็ได้ ถ้ามันถลำลึกเกรงยากจะถอน ผู้หญิงคนนี้กำลังทำให้เขาเสียการควบคุมตัวเองอย่างรุนแรง และนี้คือความน่ากลัวของเธอ
คนสวยกัดริมฝีปากช้อนสายตามอง เธอทอดทิ้งผู้คนมากมาย และทำให้พ่อผิดหวังไม่ได้
“แล้ว... คุณจะช่วยพ่อฉันใช่ไหม”
เขานิ่งไม่ตอบอะไร มีเพียงสีหน้าเรียบเฉยไม่ปรากฏอารมณ์หรือรอยยิ้มใดๆ
“ผมคงทำอะไรไม่ได้ เพราะผมไม่มีหลักประกันว่าพ่อคุณจะสามารถรักษาคำพูดกับเงินจำนวนมหาศาลขนาดนั้นกับผม”
เธอต้องยอมรับชะตากรรมของตระกูลใช่ไหม อยากให้เลือกพี่เทียร่า สองคนมีอะไรกันแล้วแล้วเขาทิ้งพี่เทียร่าได้อย่างไร คนที่มีอะไรกันแล้วต้องอยู่ด้วยกัน แล้วเหตุใดยังเลือกเธอเป็นเจ้าสาว
“ผมให้เวลาคุณหนูคิดว่าจะเอายังไง”
เขาหันมาเผชิญหน้ากับเธออีกครั้ง ดวงตาสีเทาหม่นช่างดูมีมนต์ขลังหากสาวๆ ใดได้เห็นมันคงอ่อนระทวยแทบเท้า โมนาเองเคยได้ยินเรื่องสี่เทพบุตรในตระกูลอัลเล็นโซ่มาก่อน แต่เธอไม่เคยสน ขอแค่ได้อยู่กับพ่อก็เพียงพอแล้ว
“ถ้าหากฉันอยู่ที่นี่แล้วคุณสัญญาว่าจะช่วยคุณพ่อฉันก็ยินดีที่จะอยู่”
“คุณหนูเข้าใจความหมายของการอยู่กับผมที่นี่หรือเปล่า?”
“ฉันไม่เข้าใจ คุณกำลังจะบอกอะไร”
“ผมอธิบายยากแต่ผมจะลองปฏิบัติกับคุณเล็กน้อยก็แล้วกัน...”
ร่างสูงใหญ่เดินมาหยุดยืนตรงหน้า โน้มกายลงมาใช้มือคว้าเอวบางไว้ โมนาเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อถูกรั้งเข้ากอดจนแน่น
“คุณจะทำอะไรคะ!” หญิงสาวร้องถามเสียงสั่น
เขาไม่ตอบแต่สิ่งที่เขาทำ ทำให้คนถูกกระทำดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว ริมฝีปากสีกุหลาบถูกเขาฉวยโอกาส ร่างกายกำลังสั่นสะท้าน หัวใจกำลังเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา
“อื้อ!” คนตัวเล็กครางประท้วง
ซาฟชะงักเมื่อร่างบางทรุดลงแทบกองกับพื้นหากไม่รับ แค่จูบเธอก็สลบไปแล้ว
“นี่มันบ้าชัดๆ” เขาหงุดหงิดขึ้นมา
ชายหนุ่มรีบช้อนร่างคนไม่ได้สติไว้ในอ้อมแขน ใบหน้างดงามลอยเด่นอยู่ตรงหน้า เธอหลับใหลราวกับทารก พาเธอไปที่ห้องแล้วบรรจงวางไว้บนเตียง เขามองใบหน้า มือลูบไล้แผ่วเบา แล้วก้มลงจุมพิตริมฝีปากซึ่งรสสัมผัสมันยังตราตรึง ใช้มือรั้งผ้าห่มคลุม โมนา ช่างน่าทะนุถนอมเสียเหลือเกิน
เทียร่ายืนกัดริมฝีปากแน่น เธอรู้สึกราวกับว่าตนเองกำลังถูกทอดทิ้ง เมื่อคืน... ซาฟได้นอนกับน้องเธอหรือเปล่า หัวมันแทบระเบิดเพราะความริษยา ใจเต้นสั่นเพราะกังวล ทำไมซาฟต้องนอนกับเธอทั้งที่รู้ว่าคือใคร แล้วสุดท้ายก็เลือกน้องสาวนอกคอกอย่างโมนาเป็นเจ้าสาว มันมีอะไรดี
ร่างบอบบางขยับกายแต่กลับรู้สึกหนักที่เอวบาง โมนาลืมตาขึ้นมา ใบหน้าเจ้าของคฤหาสน์กำลังใกล้จนรับรู้ลมหายใจ เลยยกมือผลักไสด้วยความตกใจ
“ออกไปนะคะ!” เธอส่งเสียงไล่ทันที
ชายหนุ่มสะดุ้งลืมตา มองสีหน้าอีกฝ่ายซึ่งกำลังงอด้วยความโกรธ และผลักไสเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เขานึกสนุก เลยคว้าข้อมือสองข้างไว้
“ปล่อยนะ!”
“อย่าผลักผมอีก”
“คนฉวยโอกาส!”
“ผมไม่ได้ฉวยโอกาสโมนา เพราะเราได้ทำข้อตกลงกันแล้วและคุณเองก็ยอมรับข้อตกลงนั้น..”
โมนาชะงักน้ำตาปริ่มขอบ พอเห็นเธอเป็นเช่นนั้นเลยยอมปล่อยเป็นอิสระ การควบคุมโมนายากเสียยิ่งกว่าการหาทุนสักหมื่นล้าน
“ผมจะออกไปทำงานคุณจะไปกับผมด้วยไหม” เขาถามเสียงอ่อนลง
“ฉันไม่ไปค่ะ” จะไปได้อย่างไรไม่รู้จักกับใคร อีกอย่างเธอไม่ชอบพบเจอความวุ่นวาย เวนิชเป็นเมืองท่องเที่ยว ผู้คนคลาคล่ำ ยิ่งบริษัทของตระกูลอัลเล็นโซ่คงไม่ต้องพูดถึง ทั้งพนักงาน ผู้บริหาร ทุกคนคงมองเป็นตาเดียว
เขาลุกออกจากจับเสื้อกล้ามที่ใส่อยู่ถอดออก มัดกล้ามเผยต่อสายตา โมนาไม่คุ้นเคยกับเพศตรงข้ามลนลานรีบลุกจากเตียงเพื่อหนี แต่ร่างบางกลับถูกตวัดเข้ามากอดแนบแน่น
“จะหนีไปไหนคุณหนูคนสวย สามียังไม่ได้แต่งตัวคุณต้องอยู่ปรนนิบัติเสียก่อน”
“ปล่อยฉันนะ ฉันทำไม่เป็น!” คนหนูคนสวยร้องบอกแล้วดิ้นรนให้หลุดพ้น
“ไม่เป็นก็ต้องฝึก”
“จะให้ฉันฝึกไปเพื่ออะไร สุดท้ายแล้วคุณก็จะเบี้ยวไม่แต่งกับฉันอยู่ดี เราต่างคนต่างไปไม่ได้เหรอคะทำไมต้องมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ คุณไม่อึดอัดบ้างหรือไง”
“เรื่องนี้เป็นข้อตกลงระหว่างผู้ใหญ่สองคน เราสองคนมีหน้าที่แค่แต่งงานกันแค่นั้นเอง”
โมนาเงียบไม่เถียง เพราะคงไม่มีทางชนะได้หรอก ในเมื่อชายผู้นี้คือบุรุษซึ่งกุมอำนาจทั้งหมดในอัลเล็นโซ่ เธอจะทำอะไรได้ เขามีสิทธิ์ทุกอย่าง ชะตาดีกาลโน่อยู่ในมือเขาแล้ว
ร่างกายกำลังถูกบดเบียด โมนาอึดอัดกับความรู้สึกนี้ ทุกอย่างแปลกใหม่ ทุกวันเธออยู่ในบ้านแสนสุข กับพ่อ พี่สาว และแม่บ้านซึ่งให้ความเอ็นดูเสมอ เธอมีความสุขมาก ไม่คิดไม่ฝันว่าตนเองจะต้องเผชิญกับผู้ชายแสนน่ากลัวเช่นเขา
“อย่าทำอะไรฉันเลย..” เธอมองเขา แล้วใช้สายตาและน้ำเสียงอ้อนวอน
คนถูกขอร้องชะงัก เพราะไม่เคยเจอหญิงสาวมาขอร้องให้ปล่อย หรืออย่าทำอะไร ซาฟพบแต่ผู้หญิงขอร้องให้เขากอด ทำอะไรให้พวกเธอเหล่านั้นมีความสุขจนแทบสำลักต่างหาก
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลย”
“ถ้าไม่ทำก็ปล่อยฉันสิคะ”
“ถ้าอยากให้ปล่อยช่วยทำหน้าที่ภรรยาของผมด้วยคุณหนู เพราะไม่อย่างนั้นผมจะถือว่าคุณไม่รักษาสัญญาเรื่องข้อตกลงที่เราได้คุยกันไว้”
ใจร้าย... เขาใจร้ายที่สุดทำไมไม่เห็นใจเธอบ้าง
- Writer
