มือบางสั่นระริกเมื่อกำลังจัดการใส่เสื้อผ้าตนเอง ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า เมื่อกวาดสายตามองไปยังสถานที่แห่งนี้ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหญิงใจง่ายมีอะไรกับเขา ทั้งที่ไม่เหมาะสมเลย
“โมนา...” ชายหนุ่มเรียกชื่อแผ่ว
หญิงสาวก้มหน้างุดไม่กล้าเงยหน้าสบตา อายมากเหลือเกิน ทำอะไรลงไปทำไมถึงได้ยอม ทั้งๆ ที่เธอเองพยายามรักษาเนื้อรักษาตัวมาตลอด
เขาเอื้อมมือมาเชยคางมนแล้วจ้องลึกยังดวงตา ใบหน้างดงามแดงซ่านขึ้นทันที เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา
“อายผมมากเหรอ”
เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ยังจะมาถามแบบนี้อีก เขาก็น่าจะรูดีว่าเธออับอายมากขนาดไหน
“ผมจะแต่งงานกับคุณ...” ร่างบางถูกรั้งมากอดไว้แนบกาย
คำพูดนี้เล่นเอาคนฟังน้ำตารื้นด้วยความปิติ เธอยินดีจะฝากชีวิตไว้กับเขา
“เราไปนอนกันเถอะนะ ต่อไปนี้คุณกับผมคงไม่ต้องแยกห้องนอนกันแล้วใช่ไหม” เขาบอกปนยิ้ม
“บ้าเหรอคะ!” เธอดุ
“ไม่เห็นต้องอายเลย ยังไงเราสอ
