ร่างบางดิ้นรนสุดชีวิต แต่รู้สึกว่าตนเองจะไร้กำลังมากเหลือเกิน ไม่อาจต่อต้านเขาได้เลย เธอรักเขา มันช่วงเจ็บปวด ทรมาน ทำไม... อ้อมกอด ต้องอบอุ่นเหมือนเคยด้วย น้ำตากำลังทะลักทลายโดยไม่อาจห้าม
นาสนิ่งงันเมื่อเห็นว่าร่างในอ้อมกอดหยุดดิ้น รับรู้ได้ถึงอาการสั่นไหวจากร่างบาง ต้องทำยังไงหนทางระหว่างเขาและเธอมันช่างมืดมน ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดจ้องมองยังดวงตา มันยังคงมีหยาดน้ำใสๆ ไหลรินตลอดเวลา
“เวน่า... ผม” เขาพูดไม่ออก ไม่รู้จะเอ่ยคำพูดใด น้ำท่วมปากอยากบอกว่ารักก็ไม่ได้ ไม่เคยเกลียดเลยไม่เคยอยากทำร้ายเธอเลย ไม่เคย... ตั้งแต่ได้พบและแต่งงานอยู่กินด้วยกัน นับวันความรักมีแต่จะเพิ่มพูน แผนการในหัวสมองเริ่มเลือนหายไปทีละน้อย
เพียะ!
เธอตบเขา ใบหน้าคมหันตามแรงฝ่ามือ นางหันกลับมามอง แววตาส่งผ่านความเจ็บปวด เขาผิด... รู้ตัวดี หากเธอมีใครคนอื่นเขาเองก็ไม่อาจยอมรับได้ จากกันทั้งที่ยังรักมันทรมาน
“สารเลว!”
