หลิวถิงถิงกำลังนั่งอยู่ภายในห้องพักของนักศึกษา ตอนนี้ทั้งจ้าวซือซือและเฉินเหม่ยหานนั้นยังไม่กลับจากเรียนวิชาเลือก เธอนั่งมองกล่องของขวัญที่มีสร้อยรูปดาวที่เป็นเพชรเม็ดเล็กๆ อยู่ตรงกลาง ซึ่งดูแล้วก็น่าจะราคาแพงจนชาตินี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะมีปัญญาซื้อมันมาเป็นของตนเองไหม หากแต่มันกลับเป็นของขวัญพบหน้าของคุณชายซือ ผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลา หากแต่ดูเยือกเย็นจนเธออดที่จะประหม่าไม่ได้ หลิวถิงถิงนึกไปถึงตอนที่ทานอาหารเสร็จ
ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า
ขณะที่นั่งคุยกันอยู่นั้น ซือมู่อันก็ได้ลอบมองใบหน้าสวยของเด็กในอุปการะอีกหลายครั้ง จนคนที่ถูกมองอดที่จะเขินอายไม่ได้ หลิวถิงถิงเริ่มที่จะทำตัวไม่ถูก
“เธอชอบเมนูอะไรที่ฉันสั่งมาเป็นพิเศษไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเรียบๆ ราวกับไม่มีความหมายใดๆ แต่คนฟังกลับรู้สึกแปลกๆ
“อืม…ก็อร่อยทุกอย่างนะคะ ดิฉันเป็นคนทานง่ายๆ ค่ะ ทานได้ทุกอย่าง ก็อย่างที่เล
