ตอนที่ 11
“แต่คุณลืมไปแล้วหรือไงครับที่รัก เรานะรู้จักกันแล้ว อย่างสนิทแนบชิดเสียด้วย หรือว่าจะต้องให้ผมย้ำด้วยการกระทำอีกสักครั้ง” โน้มใบหน้าลงไปจนปลายจมูกเกือบจะแนบชิดพวงแก้มนุ่มที่กลายเป็นสีชมพูระเรื่อขึ้นมาอย่างฉับพลันพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ
“ถ้ายังไม่แน่ใจ ย้ำอีกหลาย ๆ ครั้งก็ได้นะหนูเนตร”
“ไปเลยนะอีตาบ้า ไปไกล ๆ เลยนะถ้าไม่อยากถูกฉันเอา...เอา...” ดาราเนตรหวี่ขึ้นจนพวงแก้มแดงระเรื่อพอ ๆ กับประกายในตาที่มันแดงก่ำด้วยเปลวเพลิง วงหน้านวลหันรีหันขวางก่อนจะยื่นมือไปคว้าเอาแจกันดอกไม้มาถือเอาไว้มั่น “ไอ้นี่ขว้างใส่หน้าคุณให้แตกเลือดอาบเลย”
“แหม...คุณว่าที่เมียผมนี่ดุจริงจริ้ง ใช่ไหมครับคุณจา...ดุอย่างนี้มีลูกเมื่อไหร่คุณจาสนใจจะขอไปเฝ้าบ้านสักตัวสองตัวไหมครับ” แม้คำพูดและวงหน้าจะเปื้อนรอยยิ้มแต่ทว่าในแววตาคมกริบกลับไม่ได้ยิ้มแย้มแม้สักนิดเดียว
“ไอ้บ้า ฉันไม่ใช่สุนัขนะ ไปเลยนะ ไปให้ไ
