เล่ห์รักองค์ชาย

ตอนที่ 1 ชื่อตอน คุกใต้ดิน

"เปิดประตู เดี๋ยวนี้ องค์ชายรองเสด็จ "

หลิวจิวอิงเงยใบหน้าขึ้นมาในคุกใต้ดิน ยามได้ยินสรรพเสียงเกิดขึ้นจากความว่างเปล่า ดวงตาของนางแดงก่ำยามจ้องมองไปที่บุรุษในชุดสีฟ้าสว่างลวดลายดั้นเมฆ ร่างนั้นผ่านนางไปและใช้เท้าถีบประตูคุกคราหนึ่ง มันก็พังลงเสมือนมิทันใจตน หลิวจิวอิงอึ้งน้อยๆ องค์ชายรองที่ตรัสน้อยและสรวลเป็นนิจเหตุใดจึงเกรี้ยวกราดเช่นนั้นกัน นางกำลังฝันอยู่ใช่หรือไม่

นางจำได้ว่า ผู้ใดก็กล่าวว่า หากบุรุษใดนั้นงดงาม และสุภาพที่สุดในแผ่นดินนี้ ย่อมมิพ้นองค์ชายรอง แต่ทว่า ยามนี้นางกำลังมององค์ชายรอง กำลังตะลุมบอนประเคนพระบาท ใส่บุตรชายของเสนาบดีซ่งที่มีนามว่าย่งอันและคนรับใช้อย่างรุนแรง ทั้งยังตรัสผรุสวาทวาจาอย่างกรุ่นโกรธ เสียงด่าทอกันดังลั่นคุก หลิวจิวอิงกระพริบตาปริบๆ

" หากนางฝัน เหตุใดจึงมิได้ออกไปจากคุกบ้าๆนี้กันหนอ" นางแค่นยิ้มด้วยความขมขื่น

นางติดคุกเพราะถูกปรักปรำ มีสาวใช้ของจวนผู้อื่นมาตกตายที่หน้าจวนของนาง และนางมิรู้จักสาวใช้ผู้นั้น แต่ทว่าในมือของสาวใช้ผู้นั้นกลับมีผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่ง ที่นางเคยให้บุรุษเพศผู้หนึ่งไปในยามที่บุรุษบาดเจ็บต้องโลหิตตกลง ในครั้งที่มีผู้ตะลุมบอนกัน เหมือนที่นางมองดูอยู่ในยามนี้

หลิวจิวอิงถอนหายใจ นางหิวนักเหนื่อยล้านัก นางคงจะต้องตายโดยมิได้ทันเข้าพิธีปักปิ่นในวันพรุ่งนี้แล้ว นางร่ำไห้อีกคราหนึ่ง ท่ามกลางเสียงของผู้คนที่ด่าทอกัน

เสียงบุตรชายของเสนาบดีถูกทรมานล่องลอยมาปลุกประสาทของนางอีกคราหนึ่ง ยามนางทอดมองไปนางก็พบว่า องค์ชายรองหักนิ้วคนผู้นั้นลงและกระชากหัวอย่างทารุณ ผู้ติดตามขององค์ชายเพียงแต่มองดูเงียบๆ ในคุกนี้มิมีผู้ใดอีกแล้วนอกจากนาง แต่เหตุใดจึงต้องเป็นนางที่มาพบภาพพวกนี้ ยามนางมองเห็นเลือดนางกรีดร้องจนเสียงหลง

"กรี้ดดดด...เลือด เลือด!!!! "

ยามนางกรีดร้องขึ้นมาองค์ชายรองสะดุ้งจากเสียงสตรีจึงหันไปมองนาง จึงพบเด็กสาวผู้หนึ่งที่มีใบหน้าจิ้มลิ้ม ดวงตาแดงเหมือนกระต่าย สภาพมอมแมมน้อยๆ แต่ผิวขาวที่ฉายชัด นั้นย่อมแสดงว่านางมาจากตระกูลผู้ดีมีสกุลเป็นแน่ ร่างบางกระถดกายหนี ยามองค์ชายรองสาวพระบาทมาทางนาง ข้ารับใช้องค์ชายรองยังคงมิขยับกาย จากเช่นที่เคยยืน แต่ทว่ามีเพียงองค์ชายรองที่ขยับมาใกล้นาง นางส่ายหน้าหวาดผวา กระถดกายเข้าไปชิดติดในผนัง

"ฮือ หม่อมฉันมิเห็นสิ่งใดเพคะ องค์ชายรอง หม่อมฉันกลัวแล้ว หม่อมฉันมิเห็นสิ่งใดๆเลยในคุกนี้ แง ฮืออ หม่อมฉันมิได้อยากมาอยู่ในคุกนี้ แง..ท่านแม่ ท่านพ่อ ฮืออ แง...ฮือออๆๆ "

องค์ชายรองมองนางร่ำไห้กรีดร้องโวยวายแล้วก็หัวเราะในทันใด ช่างน่าตลกยิ่ง

โครมม !!!!

"กรี้ดดด หม่อมฉันกลัวแล้วเพคะ อย่าทรมานหม่อมฉันเพคะ หม่อมฉันกลัวเลือด แง หม่อมฉันกลัวเลือด อย่าเข้ามาใกล้หม่อมฉัน หม่อมฉันกลัวเลือด"

องค์ชายรองมองนางใกล้ๆอีกคราหนึ่ง และคล้ายจดจำบางสิ่งได้อยู่ในความทรงจำ ยกพัดขึ้นพัดเบาๆ และจ้องมองนางอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะรำลึกความหลังอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะพลันนึกขึ้นมาได้

"ว้ายย เพล้งง.โอ๊ยย..!!! "

"กรี้ดออกไปห่างๆข้านะ ข้ากลัวเลือด !!!"

"เจ้าคนซุ่มซ่าม ออกไปห่างๆคุณหนูของข้านะ รีบไปให้พ้นเดี๋ยวนี้นะ ว้าย คุณหนู คุณหนูขา !!! "

องค์ชายรองรื้อฟื้นความทรงจำและแย้มยิ้มเบาๆ สรวลน้อยๆ ทดลองเรียกชื่อนางดูด้วยเสียงอันดังขึ้นมา

"หลิวจิวอิง !!! "

"กรี้ดดด หม่อมฉันกลัวแล้วเพคะ แง ท่านแม่ ท่านแม่ ฮือออ ฮือออ !!! "

องค์ชายรองยกยิ้มแสยะทันใด ดวงตาเป็นประกายวับวาวขึ้นมาตะโกนลั่น

"ปิดปากนางเสีย แล้วนำนางไปในตำหนักข้า !!! "

ผู้ติดตามทบทวนคำสั่งอีกคราหนึ่งอย่างงุนงง

"ปิดปากนางเสีย แล้วนำนางไปไว้ในตำหนักขององค์ชายรอง ฮร้า มิใช่รับสั่งเก็บนาง แต่รับสั่งให้นำผ้ามาปิดปากนางเช่นนั้นหรือ !!!!! "

องครักษ์วิ่งหน้าตาตื่นไปหาผ้าขาวมาผูกตานาง มัดมือเท้าและปิดปากนางอย่างรีบเร่ง องค์ชายรองตวาดลั่นคุกทันใด

"กลับตำหนัก !!!! "

หลิวจิวอิงกรีดร้องลั่นได้คราหนึ่ง สุดท้ายนางก็ถูกมัดมือเท้าและนำขึ้นรถม้ามาพร้อมองค์ชายรอง ก่อนขึ้นรถม้า องค์ชายรอง ยังสอบถามผู้คนในเรื่องคดีของนาง ในขณะที่นางดิ้นไปมาบนไหล่กว้าง

"อื้อออ อื้ออ อ่อยอ้าอ่ะ(ปล่อยข้านะ) !! "

"นางเกี่ยวข้องกับคดีอันใดกัน"

องค์ชายรองตรัสถามไต้เท้าศาล ผู้มายืนเหงื่อตกพินอบพิเทาตรงหน้าขององค์ชายรอง งานนี้คงต้องลำบากแน่แล้ว ทั้งคู่อริขององค์ชายรองถูกทรมานสะบักสะบอม กับบุตรีสกุลหลิวผู้ต้องคดีอาญาร้ายแรงสังหารสตรีสาวใช้ของจวน เจ้ากรมคลัง

"กราบทูลองค์ชายรองพะยะค่ะ สตรีนางนี้คือหลิวจิวอิงนางต้องคดีสังหารสาวใช้ของบุตรีเจ้ากรมคลังพะยะค่ะ หลักฐานในครานี้ก็คือ ในมือของสาวใช้กำผ้าเช็ดหน้าของนางมิยอมปล่อย และศพนั้นอยู่หน้าจวนนางพะยะค่ะ "

องค์ชายรองยิ้มแสยะตีก้นของนางเพี๊ยะ แล้วดึงผ้าคาดปากนางออกไต่ถามนาง

"เจ้าทำผ้าเช็ดหน้านั้นหล่นที่ใดกัน หลิวจิวอิง "

คราแรกนางจะร้องออกมา แต่ทว่ายามถูกถามเรื่องผ้าเช็ดหน้า นางสงบลงและเอ่ยตอบเสียงเบาหวิว จนกลายเป็นกระซิบที่ข้างหูขององค์ชายรองไปเสียแล้ว

"หม่อมฉันให้สาวใช้มอบมันให้บุรุษผู้หนึ่งบดบังบาดแผลที่มีโลหิตที่ใบหน้า ในยามที่บุรุษตะลุมบอนกันมากมาย ที่สะพานเฟิ่งหวงเพคะ บุรุษนั้นสวมชุดสีน้ำตาลมีลวดลายมังกรคำราม สะพายดาบสีฟ้าคราม "

องค์ชายรองคิ้วกระตุกทันใด

" นั่นมันมิใช่คนที่พระองค์ตามหาอยู่หรืออย่างไรเล่า !!!! "

"เจ้าบอกว่ามันสะพายดาบสีฟ้าครามเช่นนั้นหรือ "

ร่างบางครุ่นคิดและบอกออกมาอีกครั้งหนึ่ง

"มีผู้ติดตามชายผู้นั้นมา และยื่นดาบมาคืนให้ในภายหลังเพคะ ก่อนที่หม่อมฉันจะเร่งเดินขึ้นรถม้ามาเพคะ เพราะเกรงว่าจะพบเลือดอีกครา จากเหตุตะลุมบอนนั้นเพคะ"

ไต้เท้าเฉิงดวงตาโตขึ้นในทันใด เข้าใจเหตุในครานี้แล้วนั่นเอง ทั้งไต้เท้าฉีบุตรชายเสนาบดีสกุลซ่ง องค์ชายรอง และหลิวจิวอิงผู้นี้ ล้วนเกี่ยวข้องกับคดีใหญ่ของบ้านเมืองในคดีเดียวกันทั้งสิ้น คดีสังหารผู้ตรวจการแผ่นดิน !!!!

และนางคือพยานเบาะแสสำคัญที่สุด เบาะแสสุดท้ายที่มิน่าจะมาบรรจบกันได้ หากมิใช่ว่าองค์ชายรองไปลักพาคนติดตามและบุตรชายของเสนาบดีสกุลซ่ง มาแอบทรมานในศาลแห่งนี้ ก็คงมิได้พบเจอนางที่อยู่ห่างออกไปที่ต่างเมือง และเจ้าบุตรชายของเสนาบดีสกุลซ่งก็พ้นผิดในครานี้เพราะนางผู้เดียวแล้วในยามนี้ ร่างคนทั้งหมดเร่งลงไปนำคนของสกุลซ่งขึ้นมาทั้งหมดในสภาพสะบักสะบอม