เล่ห์รักองค์ชาย

ตอนที่ 2 ชื่อตอน คดีสังหารผู้ตรวจการ

องค์ชายรองให้คนหิ้วปีกซ่งย่งอันขึ้นมา และบีบใบหน้าของหลิวจิวอิงให้ซ่งย่งอันมองชัดๆใกล้ๆกัน และบอกบุตรชายของเสนาบดีซ่ง ช้าๆ

"มองหน้านางให้ดีๆ หากเจ้าจะรอดจากคดีสังหารผู้ตรวจการแผ่นดินในครานี้ ย่อมเป็นเพราะว่านางจดจำบุรุษผู้ที่เจ้าให้การไว้ว่าชนเจ้าคราหนึ่ง ในยามที่พวกเจ้าตะลุมบอนกัน ทะเลาะเบาะแว้งตีกันในยามนั้น"

" นางให้ผ้าเช็ดหน้าบุรุษนั้น เพื่อบังโลหิตจากสายตาของนาง และนางยังให้การตรงกับเจ้า และนางในยามนี้ติดคดีสังหารสาวใช้ของบุตรสาวเจ้ากรมคลัง โดยที่สตรีนางนั้นร่างเต็มไปด้วยเลือด เจ้าเคยได้ยินหรือไม่ว่าสตรีงี่เง่าผู้นี้ หลิวจิวอิงนั้นหวาดกลัวโลหิตมากมายนัก "

ซ่งย่งอันลืมตาขึ้นมาในทันใด ผู้ติดตามและคนรับใช้เสนาบดีซ่งต่างเร่งมองหน้านางโดยพลัน ทุกผู้คนมองหน้านางโดยพลัน กรีดร้องประสานเสียงกันขึ้นมาในทันใด

"คุณหนูได้โปรดเป็นพยานให้พวกเราด้วยขอรับ ช่วยพวกเราด้วย พวกเรานั้นถูกปรักปรำ "

องค์ชายรองยิ้มและตบบ่าบุตรชายเสนาบดีซ่งเบาๆ และยิ้มแสยะออกมาอีกครั้ง

"เจ้าทั้งหมดนั้น ต้องไปนอนในตำหนักของเปิ่นหวางเสียแล้วในยามนี้ จนกว่าที่แพะตัวอ้วนๆเช่นพวกเจ้า จะให้การจับกุมผู้ร้ายได้ งานนี้จะมิมีผู้ใดออกห่างจากตำหนักของข้าได้ "

" ถ้าหากว่ามีแผนการใดลึกลับเกี่ยวกับบิดาของพวกเจ้าทั้งสอง เปิ่นหวางจะต้องสืบสวนไปจนกว่าจะรู้ความ และหากนางตายไปก่อนเจ้า ย่อมต้องขาดพยานในครานี้ และหากเจ้าชิงตายไปก่อนนาง คดีทั้งสองก็จะมิมีทางคลี่คลายลงไปได้และทางการจะมิสามารถค้นหาตัวฆาตกรในสองคดีนี้ได้เลย เจ้าคงเข้าใจใช่หรือไม่ ซ่งย่งอัน"

ซ่งย่งอันพยักหน้าที่อิดโรยแรงๆ และถูกยัดลงไปในรถม้าขององค์ชายรองไปทั้งสิ้น และยามที่หลิวจิวอิงหันไปมองและพบเจอเลือดของซ่งย่งอัน นางกรีดร้องและผวาไปกอดรัดองค์ชายรองอย่างแนบแน่นตัวสั่นระริก

"กรี้ดดด ฮือ อร้า ข้ากลัวเลือด !!! "

องค์ชายรองกอดรัดนางแน่นในอก และยักคิ้วให้ซ่งย่งอันที่เร่งซ่อนบาดแผลที่มีเลือด ให้ห่างจากสายตาของคุณหนูหลิวผู้โด่งดังนัก องค์ชายรองลูบตัวนางอย่างเชิงตะปลุกปลอบขวัญ แต่แท้จริงแล้วนั้นทรงแอบหลอกกินเต้าหู้นาง อกนุ่มๆของสตรียังซุกอยู่ในอกแกร่ง องค์ชายรองอารมณ์ดีนัก พูดคุยกับซ่งย่งอันขึ้นมาคร่าวๆ

"งานนี้เจ้าแย่แน่ซ่งย่งอัน ผู้ตายเป็นถึงผู้ตรวจการแผ่นดินคู่อริเจ้า แล้วยังดาบสีฟ้านั้น และข้าเดามิผิด น่าจะเป็นนักฆ่าของสำนักเมฆคราม "

ซ่งย่งอันใบหน้าซีดขาว และเอ่ยถามออกไปทันใด อย่างปวดสมองนักแล้วในยามนี้

"งานนี้กระหม่อมเป็นแพะด้วยเหตุใดกันพะยะค่ะ แล้วคุณหนูหลิวเหตุใดจึงประจวบเหมาะนักในครานี้ "

องค์ชายรองลูบผมของหลิวจิวอิงเบาๆ และหอมเรือนผมนางอีกด้วย

" ขนาดติดคุกไปหนึ่งวัน ผมนางก็ยังหอม หึ หึ หึ "

"เหตุใดเจ้าเป็นแพะในยามนี้หน่ะหรือ ก็เพราะเจ้าโง่เง่าชอบทะเลาะเบาะแว้งกับผู้อื่นนัก ผู้ใดก็รู้ว่าทั้งเมืองนี้ และผู้ใดก็รู้ว่าเจ้าเหม็นขี้หน้าหลี่กงลี่ ผู้ตรวจการผู้นั้นมากเพียงใด อันที่จริงคนผู้ใดตกตายเสีย เจ้าก็คงยินดีมิน้อยเลย ใช่หรือไม่ เล่า "

องค์ชายรองตอบเฉลยความนัยอย่างง่ายๆ อันที่จริงองค์ชายรองคือสหายของหลี่กงลี่และเคยเป็นสหายเก่าของ ซ่งย่งอันอีกด้วย แต่บุรุษนั้นความสัมพันธ์ที่ยากจะอธิบาย ยามต่อยตีกันครั้งหนึ่งก็ย่อมแตกฝ่าย ยืนข้างคนล่ะสาขากันเช่นนั้นเอง และเพราะองค์ชายรองสนิทกับหลี่กงลี่มากจึงมาแก้แค้นในทันใด ในยามที่รู้ว่าสหายของตนเองตกตายลงไปแล้วเช่นนั้นเอง

แต่ยามนี้เรื่องราวซับซ้อนนัก และผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยของนางคือตำเตือนอันใด และจะนำไปสู่สิ่งใดอีกหรือไม่ องค์ชายรองผู้มิได้ทะเลาะกับซ่งย่งอันในแท้จริงๆตามที่ผู้คนเข้าใจนั้น ก็เกิดปวดเศียรเวียนเกล้าขึ้นมาซะแล้ว เช่นนี้จึงต้องส่งเรื่องนี้สู่การตัดสินของพระบิดา

"คราแรกจะมาตัดสินคดีเองเช่นศาลเตี้ย หักแขนหักขาจับซ่งย่งอันให้สารภาพเสียแล้วประหาร ทรมานให้มากก่อนให้แดดิ้นแก้แค้นให้หลี่กงลี่ จึงลักลอบทำคดี ลักพาคนมาถึงต่างเมือง แต่ครานี้ฟ้าช่างเล่นตลกนัก หลิวจิวอิงนางมีจวนอยู่ในหลายเมือง ยามนางมาพักร้อนในเมืองนี้ นางจึงถูกตัดสินความอยู่ในเมืองข้างเคียง โดยที่จะมิมีผู้ใดรู้เลย ถ้านางตกตายไปเช่นนี้ ถ้าไม่เพราะฟ้าลิขิตและไม่เพราะพระองค์ชั่วนัก ลักพาบุตรเสนาบดีซ่งมาถึงต่างเมือง เรื่องคงมิมาเชื่อมกันเช่นนี้เป็นแน่ "

"อา หากทูลความจริงออกไปแล้ว พระบิดาจะกล่าวว่าเช่นใดหนอ คงมิถึงลงโทษถึงตาย แต่งานนี้คงมิสนุกเป็นแน่แล้ว และหากมิสารภาพความจริงออกไป ชีวิตสองชีวิตนี้ และการตายของสหายรักคงมิกระจ่าง และราชสำนักอาจมีภัยอย่างใหญ่หลวงนัก "

องค์ชายรองคิ้วขมวด และกอดรัดร่างนุ่มนิ่มดึงเข้าไปบนตักอย่างลืมตัว ร่างบางก็ลืมตัวนางมิกล้าหันไปมองด้านหลังนั้น เพราะนางหวาดกลัวเลือดยิ่งนัก

ยามที่รถม้านั้นมาถึงตำหนักขององค์ชายรอง ผู้คนในวังขององค์ชาขรองมาหามบุตรชายของท่านเสนาบดีซ่งไปทำแผล และส่งข่าวไปแจ้งเรื่องราวทุกสิ่งแก่วังหลวง และแจ้งเสนาบดีซ่ง อีกทั้งบิดาของหลิวจิวอิงโดยละเอียด เพราะบิดาของทั้งสองคือผู้คนในราชสำนัก เป็นกำลังสำคัญของราชสำนัก ผู้ที่ต้องตกตะลึงนั้นย่อมมิพ้นองค์ฮ่องเต้ที่เรียกองค์ชายรองเข้าเฝ้าพร้อมกับเสนาบดีซ่งเป็นการด่วน และยังมิเรียกบิดาหลิวจิวอิงให้ผู้ใดได้ระแคะระคายนัก

วันถัดมา...

ราชสำนักมีข่าวการทะเลาะเบาะแว้งขององค์ชายรองกับเสนาบดีซ่ง เรื่องการหายตัวไปอย่างลึกลับของบุตรชายของเสนาบดีซ่ง ในยามนี้ผู้ใดก็รู้ว่า บุตรชายของเสนาบดีซ่งเกี่ยวข้องกับคดีสังหารผู้ตรวจการแผ่นดินหลี่กงลี่ สหายคนสนิทขององค์ชายรองที่รักกันมาก เช่นนี้จึงมีข้อพิพาทอย่างใหญ่หลวงนักในครานี้

ส่วนทางด้านสกุลหลิวนั้น ก็เศร้าโศกเสียใจมาก บิดาของหลิวจิวอิงที่มีชื่อว่าหลิวฝานกวอ ลางานอย่างมิมีกำหนดในยามนี้ เพราะบุตรีของตนนั้นต้องคดีสังหารผู้คน สกุลหลิวนั้นปิดจวนแน่น บุตรชายและบุตรสาวต่างก็มิมีผู้ใดออกมาจากจวน นับจากนั้น ผู้คนต่างถอนหายใจกับบุตรชั้นเลวของผู้ลากมากดีทั้งหลาย คนต่างพูดกันว่ามีแต่เรื่องที่ช่างอำมหิตนัก

ในคราแรก หลิวฝานกวอกำลังสืบหาหลักฐานคดีทุจริต และเร่งสืบสวนคดีของบุตรสาวในทางลับๆ ยังคิดสงสารบุตรสาวของตนมากมายนักที่อาจจะต้องตกตายในเยาว์วัย แต่ก็น้ำท่วมปากเอ่ยบอกผู้ใดไปมิได้ แม้คดีนี้นั้นมิเกี่ยวข้องเจ้ากรมคลัง แต่ครานี้นั้นกลับย่อมเกี่ยวข้องกันอย่างวุ่นวายไปเสียแล้ว