กว่าที่องค์ไท่จื่อจะยินยอมปล่อยเรือนกายของนางให้ว่างเว้น ก็เนื่องจากขันทีมาเร่งเร้าให้ไปเข้าเฝ้าพระบิดา ยามที่องค์ชายลุกขึ้นจากเตียงได้ ก็ชี้หน้านางต่อหน้าเหล่าขันทีที่หมอบคลานอยู่ มิกล้ามองเข้ามา
"อย่าให้ข้ารู้นะว่าเจ้าคิดถึงบุรุษใด จึงมิตอบว่ารักข้า ข้าจะฆ่ามันให้ตาย หลิวจิวอิง!!! "
ขันทีหูกระดิกขึ้นมาในคราหนึ่งและลอบยิ้มในใจตน ชะรอยต้องสอบถามสตรีวัยเยาว์ให้ได้ความเสียแล้ว ก่อนที่จะทรงกริ้วไปเอง ก็ทรงเป็นเช่นนี้ ถามผู้ใดก็ตรัสน้อย ตรัสน้อยและน้อยใจเอง เหตุใดกงกง จะไม่รู้ใจเล่า โฮะ โฮะ โฮะ !!!
กงกงหัวเราะในใจตน และช่วยปรนนิบัติอาบน้ำ ล้างหน้าสีฟัน สวมใส่ฉลองพระองค์ ก่อนจะเรียกนางกำนัลผู้ใหญ่มา ปรนนิบัติเช็ดเรือนกายขององค์ไท่จื่อเฟย และให้หลอกถามความให้รู้สิ้น
ยามที่ผู้คนออกไปจนสิ้น นางกำนัลวัยกลางคน ขออนุญาตองค์ไท่จื่อเฟยเบาๆ และค่อยๆพยุงขึ้นนั่ง ก่อนจะเลิกผืนผ้าออกช้าๆ พบว่าร่า
