EP3 เพื่อนบ้าน
1036 Words
"ของฝากครับคุณเพื่อนบ้าน" ชายหนุ่มชูกล่องขนมหลายกล่องมาให้หญิงสาวได้ทานและลูกชาย
"ขอบคุณค่ะ" ไม่คิดว่าจะอยู่ข้างห้องกัน หญิงสาวยิ้มตาหยี
"เชิญเข้าห้องก่อนค่ะ"
"เก็บจะไปไหหรอครับ" ถึงจะรู้ว่าเธอจะไปไหนเขาก็ยังแกล้งถาม
"ไปทำงานที่ภูเก็ตสองวันค่ะ"
"กับคุณปีเตอร์น่ะหรอครับ"
"คุณก็รู้จักหรอคะ ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเขาเลย" หญิงสาวถามอย่างสงสัย
"ไม่ใช่ว่าเขาจะเคยเห็นคุณแล้วหรอครับ" ชายหนุ่มแกล้งพูดขึ้น
"หืมมม ไม่หรอกค่ะฉันพึ่งกลับมาที่ประเทศไทย"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้ครับ ฝันดีนะผมกลับห้องแล้วพรุ่งนี้มีงานที่ต่างจังหวัด"
"เอ่อ ค่ะ ฝันดีนะคะ" หญิงสาวยังงงกับคำพูดของเขา
ครับ ชายหนุ่มยิ้มออกมาทำให้หญิงสาวแทบจะหลงไหลใบหน้าหล่อยามยิ้มโชว์ฟันขาวสะอาดหน้ามองผู้ชายคนนี้เป็นคนรักสะอาด
"มี๊ค้าบ" มาวินที่กยับมาจากโรงเรียน
"หิวมั้ยครับ มี๊มีขนมด้วยนะ"
"งั้นมาวินขอไปอาบน้ำก่อนนะครับ" เด็กชายวิ่งแจ้นเข้าไปในห้องนอน
"คุณหนูครับ วันนี้คุณวายุไปเยี่ยมนายน้อยที่โรงเรียน" ราเดนรายงานออกมาให้เจ้านายได้รับรู้ ราเดนคือลูกน้องฝีมือดีของภาคินณ์และดูแลนาน้อยมาวิน
"ขอบใจนะที่บอกเดี๋ยวฉันจัดการเอง"
"ครับ" ราเดนพักอยู่ชั้นเดียวกันกับเธอเพื่อที่จะได้ดูแล
"มาวินครับ ไปอยู่ที่บ้านคุณยายสักสองวันก่อนนะครับมี๊ต้องไปทำงาน"
"ครับมี๊ มาวินก็อยากไปนอนกับคุณยาย"
"เช้าวันต่อมา เกรงใจคุณมากเลยนะคะฉันไปคนเดียวำได้"
"ไม่เป็นไรหรอกครับผมเต็มใจ" 'ที่ผ่านมาผมก็ดูแลคุณมาตลอด' ประโยคนี้เขาพูดในใจ
"ติ๊งหน่อง~~ เดี๋ยวผมไปเปิดประตูเองครับ"
"สวัสดีดีครับเมีย... "วายุนิ่งงันเมื่อมีผู้ชายอยู่ในห้องแม่ของลูก
"คุณเป็นใครมาอยู่ในห้องนินได้ไง" วายุพูดขึ้นอย่างลนลานเพราะเกรงว่าเธอจะเป็นอันตราย
"ผมก็เป็นเพื่อนบ้านคุณนิน" ชายหนุ่มตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัวน้ำเสียงของวายุ
"นิน นินอยู่ไหน เมียกับลูกกูอยู่ไหน" วายุตะโกนออกมา
"เกรงใจคนอื่นด้วยครับ" ชายหนุ่มพูดอย่างใจเย็น
"ทำไมกูซื้อชั้นนี้แล้ว" วายุพูดอย่างไม่เกรงกลัว
"หรอครับ แต่ผมเป็นเจ้าของที่นี่" หญิงสาวที่กำลังเดินออกมาก็ทำได้ยินที่เพื่อนบ้านเธอพูดขึ้นยิ่งทำให้น่าสงสัยมากกว่าเดิม เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่จะมาดีหรือร้าย
"หึ กูก็ทำให้ที่นี่พังได้"
"คุณมาทำไมอีก ออกไปเดี่ยวนี้" หญิงสาวพูดเสียงเเข็ง
"พี่อยู่ข้างห้องเธอ"
"นี่คุณจะตามราวีพวกเราไปถึงไหนคะ" หญิงสาวทำใจเย็น
"ก็ตอนที่เธอให้โอกาสพี่"
"กลับไปเถอะค่ะ ฉันจะไม่กลับไปโง่อีกแน่"
"แต่พี่" มาเฟียหนุ่มที่กำลังจะต่อต้านก็มีเสียงเข้มพูดออกมา
"ออกไปเถอะครับ ผู้หญิงเขาไม่ต้องการคุณ" พูดพร้อมยิ้มมุมปาก ดูแลมาอย่างดีเขาจะไม่ยอมถอยอีกแล้ว
"มึงยุ่งอะไรด้วยวะ"มาเฟียหนุ่มกระชากคอเสื้อผู้ชายอีกคน
"ปล่อยค่ะ อย่ามาเป็นหมาบ้าแถวนี้" มาเฟียหนุ่มไม่ปล่อยจึงต่อยเข้าที่ใบหน้าหล่ออย่างแรง พั๊วะ
เพี๊ยะ หญิงสาวตบเข้าที่ใบหน้ามาเฟียหนุ่มเพื่อนเตือนสติทำให้เขาดันลิ้นที่มุมปาก
"ออกไป!!!" หญิงสาวตวาดลั่นพร้อมชี้นิ้วออกจากห้องเธอไป
มาเฟียหนุ่มมองหน้าเธออีกครั้ง หัวใจแกร่งปวดหนึบแทบจะหยุดเต้น หญิงสาวเห็นแววตาของมาเฟียหนุ่มทำให้เธอวูบไหวเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเกิดออกไป
"มาทำแผลก่อนดีกว่านะคะ" หญิงสาวหันมาสนใจผู้ชายอีกคน
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ค่อยเจ็บ"
"ยังไงก็ต้องทำแผลอยู่ดีนะคะ" หญิงสาวก็เดินเข้าไปเอากล่องประถมพยาบาทออกมา
"แสบหน่อยนะคะ " หญิงสาวจับเข้าที่ใบหน้าหล่อให้หันมาทำแผล ทำให้ใบหน้าทั้งสองใกล้กัน
"เอ่ออ ขอโทษค่ะ" หญิงสาวถอยออก
"ไม่เป็นไรครับ" หญิงสาวทำแผลให้ชายหนุ่มเสร็จก็กลับมาโฟกัสที่ของที่จะเตรียมไป
"คุณคิดจะกลับไปคืนดีกับสามีคุณมั้ยครับ" ชายหนุ่มถามหญิงสาวโดยกลัวคำตอบของเธอ
"คุณรู้" หญิงสาวถามออกมา
"มีเรื่องอะไรที่ผมไม่รู้เกี่ยวกับตัวคุณล่ะครับ"
"คุณคงไม่ได้มา..เอ่อ"
"ถึงภูเก็ตเมื่อไหร่ผมจะบอกทุกอย่างให้คุณรู้เอง" ชายหนุ่มพร้อมที่จะบอกเธอแล้ว
"คุณพูดแบบนี้สองครั้งแล้วนะคะ บอกฉันตอนนี้ไม่ได้เลยหรอ"
"ที่นั้นก็มีความทรงจำของคุณไม่ใช่หรอ"
'คุณเป็นใครกัน' หญิงสาวคิดใจใน
"คุณคงไม่คิดอะไรกับฉันใช่มั้ยคะ" หญิงสาวถามในสิ่งที่เธอคิดเธอรู้สึกคุ้นเคยกับการพูดกระกระทำแบบนี้มาก
"งั้นผมจีบคุณได้มั้ยล่ะ" ชายหนุ่มยิ้มขึ้น
"แต่...คุณก็รู้ว่าฉันมีลูกแล้วนิคะ"
'แล้วใครห้ามสักคนมีลูกแล้วล่ะครับ" เขารักเด็กจะตายยิ่งเป็นคนที่เขารู้สึกดีด้วยยิ่งรักมากกว่าเดิม
"เอ่อ เราไปสนามบินกันดีกว่าค่ะ" หญิงสาวหาข้ออ้างออกจากเรื่องนี้
"ครับ เก็บของเสร็จแล้วเราไปกันดีกว่า" ชายหนุ่มนึกเอ็นดูกับการกระทำของเธอไม่น้อย
'ยังไม่ผมจะต้องทำให้คุณลืมเขาให้ได้'' เขาคิดในใจ
ทั้งสองนั่งเครื่องมาที่ภูเก็ตตลอดเวลาที่เดินเข้ามาในโรงแรม รู้สึกว่าชายหนุ่มมีอิทธิพลพอตัวเพราะคนแถวโรงแรมแห่งนี้ก้มหัวให้เขาหลายคนไม่เว้นแม้แต่ รปภ. แต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยถ้าเขารู้สึกดีกับเธอจริงเขาคงบอกเธอแล้ว
- Writer
