ขังรักคนเลว SM

"ออกไปจากบ้านฉัน ออกไป!!!" เสียงหญิงสาวตะโกนออกมา "พี่ไม่ไปนิล ยังไงพี่ก็ไม่ยอมให้เธอไปเราต้องมาคุยกันให้รู้เรื่อง" วายุพูดอย่างใจเย็น "มี๊ค้าบ คุณลุงคนนั้นเขาเป็นใคร" เด็กชายวัย 4 ขวบวิ่งเข้ามา "ไม่มีอะไรครับ มาวินไปทานข้าวรอมี๊นะครับ" หญิงสาวตอบลูกชาย "พี่นกมาพามาวินออกไป" พูดกับพี่เลี้ยงมาวน "คุณออกไปได้แล้วที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ" หญิงสาวพูดเด็ดขาด "ไม่พี่ไม่ไปจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง" วายุพูดเด็ดขาด "งั้นก็ตากแดดอยู่ตรงนั้นต่อไปเถอะ" พูดจบก็เดินเข้าบ้านไป "เธอจะให้มาวินไม่พ่อจริงๆหรอนิล" หญิงสาวที่กำลังก้าวขาเดินเข้าบ้านก็ชะงัก "มาวินไม่ใช่ลูกของคุณฉันแต่งงานแล้ว" หญิงสาวพยายามตอบให้เป็นธรรมชาติ "หรอ แล้วทำไมต้องหน้าตาเหมือนพี่ล่ะ" พูดอย่างยียวนปนเอ็นดูหญิงสาวที่กำลังหาข้อต่อรอง "งั้นคุณเชิญมโนไปคนเดียวแล้วกัน" พูดจบก็ปิดประตูบ้าน "มี๊ค้าบ มาทานข้าว" "ครับ ทานเลยครับ" พูดกับลูกชายอย่างอ่อนโยน เฮียคินเฮียคินณ์หน้าดุ❤️ Vanin : พี่คินณ์ขอการ์ดมาเฝ้าบ้านให้หน่อยได้มั้ยคะ Phakin : ทำไม มีอะไรหรอ Vanin : มีคนบ้ามาป้วนเปี้ยนเฉยๆน่ะค่ะ Phakin : หรอ ไอ้วายุไปราวีว่างั้น Vanin : ค่ะ เอามาให้สัก 10 คนพอนะคะ Phakin : อืม เดี๋ยวเฮียจัดการให้ Vanin : สติ๊กเกอร์ thank you "มี๊ค้าบ มาวินอยากไปพี่ดูสิงโต มี๊พามาวินไปนะค้าบ" เด็กชายออดอ้อนผู้เป็นแม่ "ครับเดี๋ยวพรุ่งนี้มี๊พาไป" หญิงสาวพูดกับลูกชายแล้วยิ้มออกมา "พี่นกไปดูเพื่อนพี่คินหน่อย กลับไปยัง" "ค่ะ" "ออกไปแล้วค่ะ ตอนนี้ไม่มีใคร" "ขอบใจจ้ะ" "มี๊ครับ พี่สิงโตตัวใหญ่มากมาวินชอบ" เด็กชายที่กำลังตื่นตาตื่นใจกับสิงโตตัวใหญ "แล้วที่ฝรั่งเศสไม่ใหญ่หรอครับ" "ใหญ่ครับ แต่มาวินชอบที่นี่ด้วย" เด็กชายพูดไปดูไป "เดี๋ยวตอนเย็นเราไปทานข้าวกับคุณยายนะครับ" "ครับมี๊ มาวินก็คิดถึงคุณยาย" "คุณยายค้าบ มาวินมาแล้ว" เด็กชายวิ่งเข้าไปกอดคุณยาย ฟอดดด!!! "โตเป็นหนุ่มแล้วหลานยาย" "สวัสดีค่ะม๊า" "สบายดีมั้ยเราไปอยู่ที่นั่น" "ดีมากเลยค่ะม๊า" หญิงสาวเข้าไปโอบกอดมารดา ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นหญิงสาวก็เดินทางไปต่างประเทศโดยมีภาคินณ์ส่งคนไปดูแลมาตลอด และมารดาก็เดินทางมาเยี่ยมเมื่อ 4 ปีก่อน "อะแฮ่ม!! ไม่คิดถึงพี่บ้างหรออ้อนแต่คุณแม่เชียวนะ" ภาคินณ์ที่อุ้มลูกสาวตัวน้อยเดินเข้ามาในคฤหาสน์พร้อมภรรยาและลูกชาย "คิดถึงสิคะใครบ้างจะไม่คิดถึงพี่สุดที่รักบ้างล่ะ" หญิงสาวเดินมากอดพี่ชายเหมือนอย่างเคย อุ้ย!! สวัสดีค่ะพี่สะใภ้ หญิงสาวไม่ลืมสวัสดีภรรยาพี่ชาย "สวัสดีจ้ะ" คุณลุงสวัสดีครับ มาวินที่วิ่งมาหา "ตัวเป็นหนุ่มแล้วเราอ่ะ" ภาคินณ์ลงไปพูดกับหลานชาย "ม่วนสวัสดีคุณป้าด้วยสิ แล้วนี่ก็น้องๆเรา" หญิงสาวหันไปพูดกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน "สวัสดีครับคุณป้าเฟยเฟิ่ง" (ชื่ออเกนภาษาจีน) "สวัสดีจ้ะโตเเล้วหล่อมากเลยครับ" อเกนพูดกับหลานชายตัวเองที่สายเลือดเดียวกัน "นี่น้องคีริลกับน้องไคล่า" หญิงสาวแนะนําลูกพี่ชายให้ลูกชายตัวเองรู้จัก "มาๆลูก มาทานข้าวกันได้แล้วม๊าให้คนเตรียมอาหารแล้ว" คุณหญิงนุชจรีหรือ คุณหญิงลี่อินพูดขึ้น "แล้วตอนนี้ย้ายไปอยู่ไหนล่ะเรา" นิลพักที่เพนเฮ้าส์พี่คินณ์ค่ะ ตอบกลับมารดา "ทำไมไม่มาอยู่ที่บ้านเราล่ะลูก ม๊าคิดถึงหลาน" "ที่นั่นใกล้โรงเรียนมาวินด้วยค่ะแล้วก็...กลัวมีปัญหาตามมา" หญิงสาวไม่อยากนึกถึงสักเท่าไหร่แต่การกระทำนั้นทำให้พี่สะใภ้มองออก "เพราะพี่วายุใช่รึเปล่า" อเกนถามออกมา "ก็..ส่วนหนึ่งค่ะ" หญิงสาวส่งยิ้มเจื่อนๆ ถึงผ่านมา 5 ปีแล้วเธอก็ไม่เคยจะลืมพ่อของลูก "พี่ขอโทษแทนพี่วายุด้วยนะ" "พี่ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ พี่ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย" วานินกล่าวออกมาเพื่อไม่ให้พี่สะใภ้โทษตัวเองแทนพี่ชาย "พอๆ อย่าพูดเรื่องเครียดกันเลยลูก" ท่านจางเหว่ยที่เดินเข้ามาสักพักพูดขึ้นเพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศ ผ่านไปสักพักทุกคนทานข้าวเสร็จหญิงสาวก็ได้ขอตัวเดินทางกลับ "ไม่พักที่นี่สักคืนหรอลูก" คุณลี่อิงพูดขึ้น "ไม่ดีกว่าค่ะพรุ่งนี้มาวินมีเรียน เดี๋ยววันหยุดนินจะมานอนด้วยนะคะ" พูดจบก็เดินมเกิดมารดาแล้วขึ้นรถไป "กลับบ้านแล้วนะคะ สวัสดีค่ะทุกคน" หญิงสาวที่กำลังเดินขึ้น เพนเฮ้าส์หลังจากจอดรถที่โรงจอดรถวีไอพี "นิน พี่อยากคุยกับเธอ" วายุที่กำลังเดินเข้ามาร้องเรียกก่อนที่หญิงสาวจะเดินไป "ฉันบอกคุณกี่ทีเเล้วว่าชีวิตฉันไม่ต้องการมันอีกต่อไป" หญิงสาวพูดขึ้นมาอย่างใส่อารมณ์ "มั๊ยครับ คนนี้ใช่ดี๊มั้ย" มาวินที่ยืนข้างมารดาพูดขึ้นมา "ไม่ใช่ครับๆ ดี๊ของมาวินเสียไปนานแล้ว ไม่เอาไม่พูดถึงนะครับ" หญิงสาวจูงมือลูกชายออกไป ฟรึบบ~~~ "พี่ขอโทษ พี่รักเธอ ให้โอกาสพี่ได้ทำหน้าที่พ่อได้มั้ย" วายุพูดเสียงสั่นเครือที่ข้างหลังหญิงสาวที่เขาสวมกอด "ฉันจะต้องพูดอีกกี่ครั้งว่าชีวิตเราสองคนไม่ต้องการคุณอีกแล้ว ปล่อย!!" หญิงสาวพูดเสียงแข็ง "ไม่ปล่อยพี่จะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว" วายุโอบกอดแน่น "คุณพูดเองไม่ใช่หรอว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของคุณ" หญิงสาวพูดเสียงสั่นเครือ "ปล่อยมี๊ผม!" มาวินที่กำลังแกะมือหนาออก "เอามือสกปรกของคุณออกไป น่ารังเกียจนอนกับใครมาบ้าง" หญิงสาวพูดอย่างเย้ยหยัน "พี่ขอโทษ" พูดเสียงเบา "ต่อไปนี้เราอย่าได้มาเจอกันเลยจะดีกว่านะ" พูดจบก็เดินจับมือลูกชายเข้าเพนเฮาส์ไป พวกเราไม่ต้องการคุณอีกแล้ว คำๆนี้ทำให้หัวใจแกร่งปวดหนึบแทบจะกระเด็นออกมา