ตอนที่ 4 สตรีช่างยั่ว
631 Words
โรงเตี๊ยมหอมพันลี้ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่นอกจากมารับอาหารยังมามุงดูบุตรชายเจ้าของร้านทอผ้าชื่อดังถูกมัดคุกเข่าพร้อมกับบ่าวรับใช้อยู่หน้าโรงเตี๊ยมเป็นภาพที่ชาวบ้านรู้สึกสะใจมากเหลือเกินที่มีคนกล้าจัดการกับอันธพาลผู้นี้เสียที
ฉีเฉิงมองสตรีเจ้าของใบหน้างดงามนิ่ง อกซ้ายเต้นระส่ำดังถูกรัวด้วยกลอง สตรีตรงหน้าที่ผู้คนกล่าวถึงงามสมคำร่ำลือไม่ผิด ฟางเหนียงผู้มีสายเลือดหญิงงามชาวโพ้นทะเลที่สตรีในแคว้นไม่มีผู้ใดเหมือนนาง
“ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” ฟางเหนียงมองใบหน้าบอบช้ำทว่ายังคงความหล่อเหลาไว้พาให้นางยิ้มออกมาอย่างถูกใจ
ใบหน้าหล่อเหลาคิ้วหน้าตาคมจมูกโด่งริมฝีปากสีชมพูระเรื่อน่าลิ้มลองรับกับไรหนวดได้เป็นอย่างดี ผมดกดำถูกเกล้ารวบไว้กลางกระหม่อมลวก ๆ ดูแล้วให้ความรู้สึกดิบเถื่อนสมกับเป็นบุรุษหุ่นก็บึกบึนเต็มไปด้วยกล้ามเป็นมัด ๆ ไหล่กว้างใต้เสื้อผ้าเก่านี้คงน่าสัมผัสไม่น้อย
บุรุษผู้นี้ช่างเหมาะกับการเป็นสามีนางนัก…
พ่อพันธุ์ชั้นดีที่ฟางเหนียงตามหามานาน สวรรค์ท่านเมตตาข้าแล้ว…
ความงามในคราแรกถูกลบให้หายไปเมื่อฉีเฉิงสัมผัสสายตาร้อนแรงได้จากสตรีตรงหน้าที่มองตนราวกับชายคณิกาผู้หนึ่ง สตรีเช่นนี้ที่เขานั้นเกลียดชังนักไม่คิดเลยว่าหญิงงามอันดับหนึ่งของแคว้นจะเป็นสตรีน่ารังเกียจชอบทอดสะพานให้บุรุษไปทั่ว
เหอะ สตรีไร้ยางอายกล้าส่งสายตาเช่นนี้ให้บุรุษได้ตั้งแต่คราแรกที่พบเชียวหรือน่าชังนัก
“ข้าไม่เป็นไรขอบคุณเจ้ามาก” น้ำเสียงกระด้างเอ่ยเมื่อเหลือบไปเห็นบุรุษมากมายกำลังมองสตรีช่างยั่วที่ย่อกายลงมาคุยกับเขาโดยไม่ระวังเป็นเหตุให้ผู้คนมองหน้าอกใหญ่ราวภูเขาของนางได้เต็มตาทว่านางกลับนิ่งเฉยแสร้งมองไม่เห็นสายตาเหล่านั้น
“ไม่เป็นได้อย่างไรกัน ลุกเข้าไปด้านในก่อนเถิดนะเจ้าคะ”
นางไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ ส่งสายตาเรียกคนในโรงเตี๊ยมให้เข้ามาช่วยพยุง
“หึ คงทำเช่นนี้กับทุกคน” เสียงสบถแผ่วเบาไม่ได้ดังถึงหูร่างงดงามที่มองตาม
ฟางเหนียงเห็นเพียงท่าทีพยศก็ยิ่งถูกใจอยากได้มาครอบครองนักเพราะตลอดชีวิตไม่เคยมีผู้ใดปฏิเสธนางได้เลยสักคน แล้วว่าที่สามีผู้นี้กล้าดีอย่างไรมาเมินใส่นางกัน เห็นทีโรงเตี๊ยมหอมพันลี้คงมีเรื่องน่ายินดีอีกไม่นาน
อยู่มาสิบแปดหนาวบุรุษผู้นี้ถูกใจนางมากที่สุด…
“คุณชายหลี่เรื่องวันนี้ข้าจะไม่เอาความแต่ท่านจงจำว่าหากกล้ามาก่อเรื่องอีกทุกอย่างที่บิดาท่านกับข้าเคยค้าขายจะยุติลงในทันที”
นางสบตากับหลี่หมิงซุนที่สภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นเพราะเสียเลือดมากอย่างไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเป็นตายอย่างไรเพราะถือว่าก่อเรื่องเองก็ต้องรับผิดชอบ
วันนี้นางมีเรื่องน่ายินดีจะละเว้นโทษให้คนไม่รู้ความสักครา…
“ข้าขอประกาศ ผู้ใดกล้ามีเรื่องในโรงเตี๊ยมหอมพันลี้ข้าจะเอาผิดทุกคน! หมดเรื่องแล้วขอพวกท่านรับประทานอาหารต่อได้เลยเจ้าค่ะ”
เสียงหวานแข็งกระด้างในคราแรกเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานในประโยคท้ายเรียกผู้คนให้นั่งลงที่เดิมโดยโต๊ะที่หักพังถูกคนในโรงเตี๊ยมจัดการเก็บกวาดไม่ถึงครึ่งก้านธูปทุกอย่างก็กลับมาสงบเช่นเดิม
- Writer
