first love รักแรกของใจ

Chapter 1

"คือมึงจะไม่ให้โอกาสกูเลยว่างั้น..."

เขาถอนหายใจออกมาอย่างอึดอัด นี่ก็เพื่อนนั้นก็ผู้หญิงที่รักและหวังว่าจะได้มาเป็นคู่ชีวิต แต่โชคชะตากลั่นแกล้งเขามากจริงๆ ถ้าไม่ใช่น้องสาวของเพื่อนตอนนี้คงสมหวังไปแล้ว เขาคบกับธีมานานจะให้ตัดเพื่อนคงเป็นไปได้ยาก แล้วถ้าตัดเพื่อนไปใช่ว่าจะสมหวังกับดีน่าซะเมื่อไหร่ ธีมองหน้าเพื่อนอย่างสงสาร แต่เขายอมไม่ได้เรื่องนี้เพราะเพื่อนของเขาเจ้าชู้มากมีผู้หญิงหลายคนให้เลือก คนอย่างไอ้วีให้มันใช้ชีวิตอย่างที่เคยก็ดีอยู่แล้ว ถ้ามันต้องมาจริงจังกับน้องสาวของเขาแล้ววันหนึ่งมันดีแตกขึ้นมา เราสองคนเองที่จะมองหน้ากันไม่ได้

"น้องกูยังเด็กมากเพิ่งจะสิบแปดสิบเก้าปี มึงปล่อยให้น้องกูได้ใช้ชีวิตอย่างที่เคยเป็นจะดีกว่า ชีวิตวัยนักศึกษากำลังจะสดใส คงไว้สถานะความเป็นพี่น้องเถอะไอ้วี กูขอล่ะ"

เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างสุดปัญญาจะหาทางออก เขาคงต้องยอมแพ้แล้วปล่อยให้น้องมันไปตามทางของตัวเอง คนประวัติไม่ดีอย่างเขาคงยากที่ใครจะยอมยกคนที่รักที่สุดให้

"งั้นกูฝากของขวัญนี้ให้ดีน่าหน่อย ซื้อมาแล้วจะให้น้องมันตอนเจอกันตอนนี้คงไปให้เองไม่ได้แล้ว"

เขาเอ่ยออกมาน้ำตาคลอ พยายามกลั้นไว้ไม่ให้ใครเห็นว่าเขาอ่อนแอขนาดไหน ธีรับมาถือไว้ในมือก่อนจะพยักหน้าอย่างเต็มใจ

"กูจะเอาไปให้เองไม่ต้องห่วง ทำใจได้ใช่มั้ย"

เขาเอ่ยอย่างเป็นห่วงเพื่อน ถ้าประวัติมันดีกว่านี้ซักหน่อยเขายังพอทำใจให้ลองคุยกันดูได้ แต่นี่มีสาวๆมากมายน้องสาวเขาจะต้องมาทนเห็นอะไรแบบนี้ซึ่งมันไม่ควร

"กูขออะไรอย่างหนึ่งดิ"

"ว่ามา ขออะไร"

"มึงให้กูได้เจอน้องมันบ้างได้ไหม อย่างน้อยแนะนำตัวในสถานะเพื่อนของพี่ชายก็ได้"

วีเอ่ยอย่างขอร้องอ้อนวอนสุดๆ เขาขอแค่ได้เจอได้คุยบ้างก็ยังดี จะได้รู้ว่าดีน่ามีความสุขดีอยู่ตรงนี้ก็ดีมากแล้ว

"ก็ได้ ไว้กูจะแนะนำให้รู้จักกัน แต่มึงห้ามบอกนะว่าตัวเองเป็นใคร"

"อืม แค่นี้ก็ดีมากแล้ว"

เขาเอ่ยขอบคุณเพื่อนสนิท ขอแค่ได้เห็นดีน่าเติบโตในทุกๆวันถึงแม้ว่าจะอยู่ในสถานะไหนก็ตาม เขาก็พร้อมจะยอมรับมัน

และในงานจบการศึกษาจบลง ดีน่ายังอุ้มช่อดอกไม้ของชายปริศนาอยู่ นั่งนับรวมหลักแสนแน่นอนเขาทุ่มเทเพื่อเธอมากขนาดนี้แล้ว เธอควรจะตอบแทนเขาบ้าง

"มีคนฝากของมาให้"

พี่ชายของเธอส่งกล่องลายคุ้นตามาให้ เธอรีบวางช่อดอกไม้ลงก่อนจะเปิดกล่องดูมันเป็นกระเป๋าสะพายหลังที่น่ารักมากเหมาะสำหรับวัยแบบเธอ และเป็นลวดลายที่ถูกใจมากที่สุด

"พี่ธีเอามาจากไหนคะ"

"มีคนเอามาให้อีกทีพี่ก็ไม่รู้จัก"

เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เพราะไม่อยากให้น้องสาวรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ ดูก็รู้ว่าแคร์ไอ้วีมันมากพอสมควร ถึงขนาดนัดเจอกันแบบนี้ต้องมีใจแล้วแน่นอน

"ไม่เป็นอะไรค่ะยังไงวันนี้พี่เขาจะมาเจอดีน่าที่ร้านเบเกอรี่ ยังไงน้องฝากของกลับไปบ้านหน่อยนะคะ เดี๋ยวจะไปไม่ทันนัด"

ธีพยักหน้าไม่ว่าอะไร ถึงจะไปยังไงก็ไม่เจอกันอยู่ดีเพราะเขาดักทางอีกฝ่ายไว้แล้ว

"ไปสิขอให้เจอกันนะ"

"ต้องเจอสิพี่ธีนี่พูดแปลกๆ"

ดีน่ารีบเก็บของแล้ววิ่งออกไปยังร้านเบเกอรี่ที่นัดกับชายหนุ่มไว้ เมื่อมาถึงที่ร้านเธอสั่งน้ำผลไม้และเค้กมานั่งท่านเล่นระหว่างรอชายหนุ่ม ธีสวมหมวกเดินเข้ามาในร้านเขานั่งไม่ไกลจากหญิงสาวมากนัก ไม่ได้มาแสดงตัวแต่ว่าเป็นห่วงเขากลัวว่าหญิงสาวจะมานั่งรอนานเป็นห่วงความปลอดภัยด้วย

สามชั่วโมงต่อมา...

ดีน่ายังนั่งอยู่ที่เดิม ตอนนี้เธอสั่งน้ำมากินสามแก้วแล้ว ยังไม่มีวี่แววว่าคนที่เธอนัดจะมาเลย เธอมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเท้าคางมองไปยังประตู ไม่ว่าจะคนไหนก็ไม่ใช่มาตามหาเธอ หญิงสาวฟุบหน้าลงน้ำตาคลอ นี่เขาหลอกให้เธอมารออย่างนั้นเหรอ...

"คนใจร้าย แล้วบอกจะมา"

ธีมองหญิงสาวด้วยความสงสาร ตอนนี้อยากจะเข้าไปปลอบซะเหลือเกินแต่เขารับปากเพื่อนไว้แล้วว่าจะไม่เข้าไปแสดงตัว เขาทำใจแข็งนั่งอยู่ตรงนั้นมองหญิงสาวไปเรื่อยๆ จนเธอตัดสินใจไปจ่ายเงินแล้วตัดใจออกไปจากร้านทันที เขาไปขึ้นรถขับตามไปส่งหญิงสาวจนถึงที่บ้าน ตอนนี้เธอถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วซึ่งทำให้เขาสบายใจได้มากขึ้น

"พี่ขอโทษนะดีน่า เราคงไม่ใช่คู่กัน"

เขาเอ่ยออกมาก่อนจะหลับตาลงปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาช้าๆ เวลาหลายเดือนที่ผ่านมาเขาตั้งความหวังไว้สูงมาก แต่ตอนนี้มันพังลงหมดแล้ว และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะได้เจอรักแบบนี้อีก... ต้องทำใจอีกกี่วัน กี่เดือน กี่ปีถึงจะตัดใจได้...

สี่ปีผ่านไป... (ปัจจุบัน)

เขาเท้าคางมองเด็กสาวที่ตอนนี้กำลังกินไอศกรีมอยู่อย่างเอร็ดอร่อย เขาแอบไปรับดีน่ามาทานไอศกรีมมื้อเที่ยง ต้องใช้คำว่าแอบเพราะถ้าไอ้ธีมันรู้โวยวายแน่นอน นี่เป็นเวลาสี่ปีกว่าแล้วที่เขาไม่เคยแสดงตัวว่าตัวเองเป็นใคร แต่ยังคอยส่งของให้อยู่เหมือนเดิมและส่งจดหมายขอโทษหญิงสาวไปด้วยที่ไม่สามารถไปตามที่นัดได้ ดูเหมือนเธอจะเข้าใจและไม่ได้โกรธเขามากนัก

"พี่วีไม่กินเหรอคะ"

เขาส่ายหน้าก่อนจะดันของตัวเองไปให้หญิงสาวด้วย แค่เห็นเธอกินอิ่มเขาก็มีความสุขมากแล้ว

"เรากินสิ พี่พาเรามากินเฉยๆ"

"ตัวเองเป็นคนชวนมาเองแท้ๆ"

"ก็อยากพามากินของอร่อยเฉยๆ แอบพี่ชายเรามาด้วยนะอย่าไปบอกมันล่ะ"

วีต้องนัดหญิงสาวไว้ก่อน ไม่งั้นถ้ารู้ขึ้นมาจะถูกดักทางอีก แค่นี้จะได้เจอก็ต่อเมื่อไอ้ธีมันพามาเจอเท่านั้น เขาจะไปรับออกมาแบบนี้ไม่ได้หรอก ดีว่าช่วงนี้มันติดผู้หญิงก็เลยไม่ระแวงเรื่องน้องสาวกับเขาเท่าไหร่

"ว่าแต่พี่เห็นเราใช้กระเป๋าใบนี้สี่ปีแล้วนะ เห็นซื้อแบรนด์เนมเยอะแยะทำไมยังใช้ใบนี้"

เขามองกระเป๋าสะพายของหญิงสาวก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ มันคือกระเป๋าที่เขาซื้อให้เธอตอนเรียนจบไง น่าดีใจมั้ยล่ะสี่ปีแล้วเธอยังเก็บไว้อยู่

"มีคนให้มาค่ะ ดีน่ารักมันมากเลยด้วย"

เขาอมยิ้มออกมาเมื่อเห็นรอยยิ้มอันสดใสของเธอ จนถึงตอนนี้เธอยังเก็บทุกอย่างที่เขาให้มาเสมอ แม้กระทั่งสร้อยข้อมือที่เธอใส่ตอนนี้เขาก็ส่งให้ตอนวันเกิด

"ข้อแขนสวยจัง"

"นี่เหรอ มีคนให้มาค่ะ น่ารักใช่มั้ยล่ะ"

ดีน่ายื่นมือไปตรงหน้าชายหนุ่มก่อนจะส่ายไปมาอวดเขา เธอได้รับตอนงานวันเกิดจะว่าบังเอิญที่เขาส่งมาถูกวันก็ได้ เธอจึงถือว่าพี่เขาให้มาในวันเกิด ส่วนเรื่องเจอกันเธอทำใจได้แล้ว สี่ปีมานี้เขาไม่เคยมาเจอเธอเลยแต่ยังคอยส่งของขวัญและการ์ดให้กำลังใจตลอดทุกเทศกาล แค่นี้เธอก็มีกำลังใจในการเรียนแล้ว แค่ได้อ่านการ์ดจากเขาเธอก็มีความสุขมากแล้ว และเธอเชื่อว่าซักวันเราสองคนคงจะได้เจอกัน...

"น่ารักสิ น่ารักเหมือนคนใส่นั้นแหละ"

วีเท้าคางมองหญิงสาวที่ยิ้มแก้มปริทานไอศกรีมอย่างเอร็ดอร่อย เขายื่นทิชชู่ให้เธอเช็ดริมฝีปากที่เลอะ ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมา

'แค่นี้เขาก็มีความสุขมากแล้ว และไม่ต้องถามนะว่าเขาทำใจได้มั้ยสี่ปีมานี้ บอกเลยว่านอกจากจะทำใจไม่ได้แล้วยังรู้สึกเพิ่มมากขึ้นทุกวันอีก'