ตอนที่18 สมน้ำหน้า(ไม่ลง)
“คืนนี้มานอนด้วยกันมั้ย”
“ไม่”
“อยู่กับเพื่อนเหรอ” รัชชานนท์กดปิดหน้าจอสมาร์ทโฟนหลังได้อ่านข้อความล่าสุดจากน้ำค้าง ทุกวันนี้เขาก็ยังงงว่าเก็บเธอไว้ทำไม สี่ปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดถึงเมื่อต้องห่างกันเลย เพราะความผูกพันที่เริ่มมาจากคำว่าเพื่อนหรือเปล่า
“หนาว...”
“ลุกมากินยา”
“คุณ...” พระพายเหมือนคนละเมอเสียมากกว่า เธอลืมตาขึ้นเห็นเพียงแผ่นหลังเปลือยเปล่าก็หลับตาลงอีก ความร้อนจากกรอบหน้าและเนื้อตัวทำเธอหนาวสั่นจนต้องคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มอย่างนั้น ทำให้อีกคนไม่ได้ใช่ผ้าห่มแม้แต่นิด
“ลุกไปอาบน้ำ จะนอนตายอยู่ตรงนี้เหรอ”
“...”
“พระพาย”
“หนาวค่ะ” เขารื้อผ้าห่มที่เธอดึงขึ้นปรกใบหน้าออกเมื่อเธอไม่ทำตามที่ตนสั่ง ใบหน้าจิ้มลิ้มในตอนนี้ขาวซีด ไอความร้อนทะลุผ้าห่มออกมาให้เขาสัมผัสได้ นึกหัวเสียที่จะเอาเธอมารังแกแต่ดันชิงป่วยก่อนเสียได้
“ฉันบอกให้ลุกไงพระพาย”
