ฉิบหาย

908 Words
ตอนที่3 ความฉิบหาย พระพายหยุดยืนอยู่หน้าบ้านขนาดกลางด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน กว่าจะมีบ้านหลังนี้มันไม่ง่ายเลยและแม้จะได้มันมาแล้วก็ยังไม่ง่ายอีกเช่นกัน เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าได้มันมาจากอะไร บ้านสองชั้นราคาห้าล้านกว่า ๆ มีพื้นที่หน้าบ้านเล็กน้อย ลำพังผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่ได้มีสมบัติตกทอดมาจากพ่อแม่ไม่มีปัญญาซื้อแน่นอน แต่มันเป็นความสุขสบายที่ไปไม่สุดทางสำหรับเธอ “ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะ” พิมลเอ่ยทักน้องสาว เป็นเรื่องปกติ “รถไม่ค่อยติดค่ะ พี่ทำผัดเปรี้ยวหวานเหรอ” “ของโปรดพี่กวินเขาไง” พระพายเม้มปากแน่นเงยหน้าขึ้นมองพี่สาวที่กำลังปรุงอาหารสีหน้าอิ่มเอมใจ แต่เธอนั้นกลับตรงกันข้าม “พี่พิม” “ว่าไง” “วันนี้พายเจอลูกชายของลุงกวินค่ะ” มือที่กำลังยุ่งเป็นระวิงชะงัก ก่อนจะตั้งหน้าทำกับข้าวตรงหน้าให้เสร็จราวกับไม่สะทกสะท้าน “พี่พิม” “เจอก็ไม่แปลก เรียนที่เดียวกันหนิ” “พี่รู้อยู่แล้วเหรอคะ” พระพายถามพี่สาวเสียงเบา เธอไม่รู้ว่าควรแสดงสีหน้าออกไปแบบไหนในตอนนี้ “อืม แต่แล้วมันยังไงล่ะแค่เรื่องบังเอิญ” คนน้องพูดไม่ออกที่พี่สาวยังคงสีหน้าเป็นปกติ “แกอายเหรอ” “คนในมหาลัยเขาว่าพายเป็นเมียน้อย” “อย่าหน้าบางให้มันมากไปหน่อยเลย อยากจะกลับไปลำบากอีกหรือไง” “พายลำบากก็ได้ค่ะ ถ้าจะไม่ต้อง...” “อย่าเห็นแก่ตัวได้มั้ยพระพาย!” “พายเป็นห่วงพี่ค่ะ กลัวบ้านนู้นจะมาทำร้ายเอา” “นังเดือนมันไม่กล้าหรอก พี่กวินจัดการได้” “พี่กับลุงกินกันเลยนะคะ พายยังไม่หิว” พระพายชิงหนีเมื่อได้ยินเสียงรถที่หน้าบ้าน เธอไม่ชอบสายตาที่เขาใช้มองมา ไหนจะเงินปึกใหญ่ในกระเป๋าสะพายที่เธอไม่กล้าบอกให้พี่สาวรู้อีก “พระพายล่ะ” “ขึ้นห้องไปแล้วค่ะ พี่กวินดื่มน้ำส้มมั้ยคะพิมคั้นเองเลยนะ” “อื้ม ก็ดีเหมือนกัน” กวินเจอพิมลในงานเปิดคัวรถหรูเมื่อต้นปีนี้เอง เธอเป็นพริตตี้ตัวท็อปที่ใคร ๆ ก็มองน้ำลายสอแต่ไม่มีใครเงินหนักสู้เขาได้ “ถ้าอยากเลี้ยงดูพิมจริง ๆ ต้องซื้อบ้านให้ก่อนนะคะ การันตีว่าพิมจะไม่โดนหลอกฟันฟรี ๆ” หญิงสาวเริ่มรื้อกระเป๋าสะพายอีกครั้งหลังเพิ่งรู้ตัวว่ากระเป๋าสตางค์หายไปตอนจ่ายเงินค่าแท็กซี่ โชคดีที่ยังมีเงินของกวินติดตัวเพราะเธอไม่ได้เก็บมันรวมกันไว้ ถึงจะไม่อยากได้แต่ก็เสียดายหากมันจะสูญหายไปเปล่า ๆ “หายตอนนั้นแน่เลย” เมื่อไล่ย้อนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็อดนึกถึงผู้ชายคนนั้นไม่ได้ มาหาว่าเธอเป็นเมียน้อยพ่อตัวเอง ….. เช้าที่ไม่เหมือนเดิมได้เกิดขึ้นกับพระพายแล้ว หญิงสาวหลีกเลี่ยงการติดรถกวินมาได้แต่ต้องมาระวังลูกชายของเขาที่มหาวิทยาลัยต่อ วันที่ลงจากแท็กซี่เธอจะไม่ตกเป็นเป้าสายตาเท่าวันที่ลงจากรถหรูของกวินเท่าไรนัก หญิงสาวเดินเร็ว ๆ หมายเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในห้องเรียนแม้ว่าจะอีกเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงเวลา “กระเป๋าเงินหายไม่คิดจะหาเลยเหรอครับ น้องพระพาย” ร่างบางถูกขวางทางไว้ด้วยคนที่ช่วยเธอเมื่อวาน ในมือของเขามีกระเป๋าสตางค์ที่หายโชว์ให้เห็น เธอเผลอยิ้มอย่างโล่งอกที่มันยังอยู่ “ขอบคุณนะคะที่เก็บไว้ให้” “เมื่อวานพี่ว่าจะตามหาน้อง แต่ดันยุ่งจนลืม” “ไม่น่าลำบากตามหาพายเองเลยค่ะ ฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์ก็ได้” “อย่างนั้นพี่ก็ไม่ได้เจอน้องอีกน่ะสิ” พระพายเผลอมองตาคนตัวสูงตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว หัวใจสั่นหวิวเล็กน้อยแม้เจอมาทำนองนี้ออกจะบ่อย “กลางวันนี้เลี้ยงข้าวพี่เป็นการตอบแทนได้มั้ยครับ” “...” “ที่โรงอาหารนี่แหละ ไม่ได้จะชวนไปไหนสักหน่อย” “ก็ได้ค่ะ” “เบอร์โทรของพี่อยู่ในกระเป๋านะ พักเที่ยงโทรหาพี่ด้วย” เขายัดกระเป๋าสตางค์ใบเล็กใส่มือเจ้าของที่ยังยืนงงอยู่ก่อนจะเดินจากไป “ว้าว นั่นอดีตเดือนเลยนะ” “เชอร์รี่” “ระวังเสี่ยของเธอรู้เข้าน้าา อย่าหาว่าไม่เตือน” ชุติมาบอกเธออย่างล้อเลียนก่อนจะควงแขนพระพายเดินไปยังอาคารเรียน เมื่อคืนทั้งสองได้คุยกันผ่านโทรศัพท์และก็เข้าขากันได้ดีแม้ว่ากิริยาจะไปคนละทาง “พระพายนี้ที่เป็นเมียน้อยพ่อมึง?” “อืม” “แล้วมึงจะเอาไงต่อ” รัชชานนท์โยบก้นบุหรี่ที่ติดไฟทิ้งก่อนจะพ่นควันที่สูดเข้าไปก่อนหน้าออกจากโพรงปาก “ดูดแบบนั้นเดี๋ยวได้ตายไว” “แม่กูตรอมใจจนป่วย แต่ผัวแม่กูกลับเสือกมีความสุข” “เมียน้อยพ่อมึงสวยขนาดนั้น ไม่สุขก็บ้า” “หึ” ตะวันเลิกคิ้วมองเพื่อนอย่างสงสัยที่รัชชานนท์เหมือนกำลังคิดจะทำอะไรสักอย่าง ‘ความฉิบหายมาเยือนคุณเมียน้อยแล้วล่ะ’
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD