VAMPIRE พ่ายรักราชันย์แวมไพร์

EP01 ฝันร้าย

ฉึก!!

"อึก!" ดวงตากลมโตเหลือบมองสามีหนุ่มด้วยความเสียใจเพราะเขานั้นเป็นคนลงมือฆ่าเธอด้วยมือของเขาเอง

"ฮึก ทะทำไม" เสียงเล็กเอ่ยถามเสียงแผ่วกำลังจะหมดลมหายใจในไม่ช้า

"เจ้ามันไม่สมควรที่จะอยู่เคียงข้างข้า เด็กนั่นก็เหมือนกัน มันไม่ควรมีสายเลือดของข้าเลยด้วยซ้ำ" น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยออกมาเสียงราบเรียบก่อนจะใช้มีดแทงหน้าท้องกลมโตอีกหลายๆ ครั้งอย่างไม่รู้สึกผิดว่าตัวเองได้ฆ่าคนที่ตัวเองรักด้วยมือของตน...

"กรี๊ด!!"

เฮือก!

ร่างเล็กกรีดร้องสุดเสียงก่อนจะสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเธอเปล่งลมหายใจออกมาอย่างแรงด้วยคงามเหนื่อยหอมราวกับวิ่งมาหลายกิโล มือบางกุมหัวใจเอาไว้เมื่อมันเต้นแรงแทบทะลุออกมาจากอก หยาดเหงื่อผุดขึ้นเต็มกรอบรูปหน้าสวย เธอฝันร้ายอีกแล้วเพราะตั้งแต่อายุครบสิบแปดปีเธอก็ฝันร้ายแบบนี้มาโดยตลอดจนเธอต้องเข้ารับการรักษาอยู่แรมปีจนแทบจะเป็นอาการทางจิตเมื่อรักษาดีขึ้นเธอก็หยุดทานยาทว่าฝันร้ายนี้มันกลับมาอีกแล้วเธอไม่รู้ว่าความฝันที่เธอฝันนั้นมันคืออะไรกันแน่ผู้ชายคนนั้นเธอไม่เคยเห็นหน้าสักครั้ง

เช้าวันต่อมาเธอแวะมาหาหมอประจำตัวที่บ้านของเขา เขาเป็นอดีตนักศึกษามหาลัยที่เธอกำลังศึกษาปีหนึ่งอยู่ เรารู้จักกันด้วยความบังเอิญและเขาก็เป็นคนที่ให้คำปรึกษาเธอต่างๆ เวลาที่เธอไม่สบายเพราะเขานั้นเป็นหมอจิตเวช

"สวัสดีค่ะพี่หมอ" เธอเดินเข้ามาในบ้านหลังจากที่โทรนัดเขาไว้เมื่อเช้านี้ว่าเธอจะเข้ามา

"ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ?" แพทย์หนุ่มเอ่ยถามอย่างรู้ทันซึ่งเธอก็พยักหน้าเบาๆ แล้วเล่าความฝันให้เขาฟังอีกครั้งซึ่งหมอหนุ่มก็รับฟังเป็นอย่างดี

"นี่เราหยุดทานยาใช่มั้ย พี่บอกแล้วจนกว่าพี่จะอนุญาตให้เธอเลิกทานยาแปลว่าเธออาการดีขึ้นแล้วแต่ตอนนี้เธอกลับหยุดทานยาไปดื้อๆ" พูดจบก็เดินออกไปหยิบตัวยาที่เธอทานอยู่เป็นประจำมาจัดให้เธอใหม่อีกครั้ง

"ช่วงนี้ก็อย่าคิดมากอย่างเครียดก็แล้วกัน บางครั้งความฝันมันก็ไม่มีอะไรมากหรอกมันอาจจะเป็นจิตใต้สำนึกของเราอยู่ก็ได้เธอก็ลองออกไปเที่ยวไปผ่อนคลายบ้างเลิกคิดถึงเรื่องที่เธอฝันมันอาจจะดีขึ้นกว่าเดิมถ้าเธออยากหายก็ทำตามที่พี่บอกเถอะ" เขาค่อนข้างรู้จักนิสัยเด็กคนนี้ดีเธอไม่ค่อยออกไปไหนและส่วนมากเธอจะหมกมุ่นอยู่แค่กับการเรียนอ่านหนังสืออยู่ในห้องเงียบๆ

"ช่วงนี้นอนหลับสนิทอยู่รึเปล่า ถ้าปกติแล้วพี่จะได้จัดยาให้ถูก" เธอเคยเล่าว่าเธอนอนไม่หลับมันกลัวและคิดมากไปหมดจนบางครั้งเธอนอนหลับได้ก็เจ็ดแปดโมง

"เอายาตามที่พี่หมอเคยจัดให้ก็แล้วกันค่ะ" เธอเอ่ยยิ้มบางๆ และไม่พูดอะไรต่อเธอกลายเป็นคนเงียบไปเลย เมื่อได้ยาเธอก็ขอตัวกลับเพราะอีกสองชั่วโมงเธอต้องไปเรียนจึงเอ่ยลาเขาแค่นั้น

"สักวันเธอจะได้คำตอบมันเอง ใบข้าว.."

ณ ถนนเปลี่ยวๆ มีหญิงสาวที่กำลังเมาไม่ได้สติเดินโซซัดโซเซโดยไม่รู้ตัวว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจดจ้องมองเธอมาสักพักแล้ว

"อ๊ะ ครายเนี่ย!" สาวเจ้าเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองกลับพบว่าเป็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคิดได้ดังนั้นเธอก็คลี่ยิ้มออกมาเมื่อพบผู้ชายหล่อๆ

"ฉันคือคนที่จะพาเธอไปมีความสุขคืนนี้ไง" น้ำเสียงราบเรียบแหบพร่าของชายปริศนาเอ่ยทำให้หญิงสาวคลี่ยิ้มออกมาเพราะคิดว่าคืนนี้ตัวเองจะได้ผู้ชายหล่อเหลาคนนี้มาเป็นแฟนคนแรกของเธอซะแล้ว มือหนาค่อยๆ คว้าร่างเล็กเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะลูบไล้เบาๆ จนเธอนิ่งไปเพราะคิดว่าเขาจะทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ

จ๊วก!! ดวงตากลมโตเหลือกแข็งตาค้างเมื่อผู้ชายตรงหน้าใช้มือที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนและเล็บยาวสีแดงจนน่ากลัวและลำตัวขาวซีดจนเห็นเส้นเลือด เขาควักหัวใจเธอออกมาทั้งที่เธอยังมีชีวิตอยู่ก่อนจะกัดเข้าที่ลำคอของเธอจนเธอตาค้างแข็งทื่อสิ้นใจ

"เอาไปเก็บไว้" เมื่อดื่มเลือดจนพอใจมือหนาก็ควักหัวใจออกมาหากใครเห็นหรือได้ยินเสียงตอนนี้คงช็อคตายแน่ๆ เพราะเสียงเจาะแจะของมือที่ควักหัวใจผู้หญิงคนนั้นมันฉ่ำและไปด้วยเลือดก่อนจะควักหัวใจสาวบริสุทธิ์ออกมาเพื่อเก็บหัวใจเอาไว้ในการข้างหน้า

"เอาศพไปทำลายทิ้งซะ" มือหนาเช็ดริมฝีปากที่เต็มไปด้วยเลือดเปรอะเปื้อนไปทั่วปากและคางโดยเฉพาะเสื้อสูทสีดำตอนนี้มันเต็มไปด้วยหยาดเลือดจนน่ากลัว

"ครับเจ้านาย"

"ตามหาเธอพบรึยัง?" เขาเอ่ยเพราะเขาอดทนรอแทบไม่ไหวที่จะเจอผู้หญิงที่เป็นที่รักที่เขาเฝ้ารอเธอมาหลายหมื่นปีและเขาก็เป็นคนฆ่าเธอด้วยมือของตัวเอง เขาจะกลับมาทวงทุกอย่างของเขาคืนรวมถึงหัวใจของเธอ ภาวนาแค่ให้เธอไม่เกลียดเขาก็พอที่เขาลงมาโลกมนุษย์ก็เพื่อต้องการพบเธออีกครั้ง เฟอร์เทียร์

"องค์ชาย" ทว่าองครักษ์หนุ่มเอ่ยยังไม่ขาดคำดวงตาคมแข็งกร้าวก็จ้องมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

"อย่าเรียกให้ข้าได้ยินอีก!" คำว่าองค์ชายเขาไม่ต้องการเพราะคำนี้มันได้มาโดยต้องแลกกับการที่ต้องฆ่าครอบครัวของตัวเองเขาไม่ต้องการ!

"ท่านชาย ข้าตามหาคนที่ท่านต้องการพบแล้ว" น้ำเสียงตื่นเต้นของกระต่ายป่าสีขาวบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มรูปงามไปเสียแล้ว

"จัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อย ปิดกระจกมิติทุกทางอย่าให้แคทเธอรีนกับอิริน่ารู้ว่าฉันตามหาเฟอร์เทียร์พบแล้ว ตั้งแต่นี้ต่อไปพวกนายทุกคนต้องพูดภาษามนุษย์ทุกอย่างอย่าให้หลุดออกมาแม้แต่คำเดียว" แคทเธอรีนและอิริน่าเป็นตัวอันตรายแคทเธอรีนเป็นคู่หมั้นคู่หมายและอิริน่าผู้หญิงใจยักษ์ใจมารแม่เลี้ยงของเขา

"ครับ คุณเฟลิกซ์"

ทุกค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวงและพระจันทร์สีเลือดเขาต้องออกล่าสาวบริสุทธิ์มาเพื่อสังเวยอำนาจและบารมีและพละกำลังจนกว่าเลือดหยดสุดท้ายจะปรากฏก่อนที่อิริน่าจะได้มันไป