มาริจัง Say ::
ไอเย็นกับกลิ่นฝน มันทำเอาขนของฉันลุกซู่ไปทั้งตัว ฉันพยายามจะปรับตัวกับทุกอย่าง แต่แบบนี้มันน่ากลัวเกินไป ฝนตกเหมือนคืนนั้นเลย ทำไมเดี๋ยวนี้ฉันไม่ต้องกินยานอนหลับแล้วเหรอ ฉันลุกขึ้นมาหายานอนหลับที่ตอนนี้ไม่มี ไม่มีเลย
เปรี้ยง!!!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดด” เสียงฟ้าฝ่ามันทำให้ฉันกำลังจะทำให้ฉันสั่น ไม่ไหว กลัวจนไม่อยากจะไปไหน นอกจากในผ้าห่ม ฉันขดตัวอยู่ในผ้านวม ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว
‘หานังนั่นให้เจอ อย่าให้มันรอด มันหายไปไหนได้วะ’ เสียงของความทรงจำยังคอยหลอกหลอน
แกร๊กกกก~ เสียงเปิดประตูของใครบ้างคน ทำให้ฉันตกใจ ที่พวกมันหาฉันเจอแล้ว ต้องตาย จะต้องตายแน่ๆ ฉันจะต้องไปสถานีตำรวจ เราจะได้รอด เดี๋ยว!!! หมอบอกให้คิดว่าเรื่องนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ภาพในหัวมันไม่ใช่เรื่องจริง ความสับสนแม้รู้ว่าตอนนี้ไม่มีพวกสัตว์นรกนั่นแล้ว แต่ความทรงจำที่พวกมันฝากเอาไว้ยากที่จะลืม
“มาริจัง!!!!” คนที่เร
