Episode 9 แม่บ้านราชสิงห์
1257 Words
แม่บ้านราชสิงห์ 9
พอเพียงนั่งทำใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินลงมาตามราชสิงห์เข้าบ้าน
"คุณสิงมาที่นี่ทำไมคะ?"
"พักผ่อน"
"แล้วแบบนี้พอเพียงไม่มากวนเหรอคะ"
หญิงสาวพูดเป็นเชิงอ้อม หวังตะล่อมให้อีกคนเห็นว่าการที่มีเธออยู่ด้วยจะทำให้เขาไม่ได้พักผ่อนอย่างที่ตั้งใจ
"ไม่ล่ะ มีเธอสิดี แม่บ้านลาป่วยพอดี"
หญิงสาวแอบทำปากยื่นเมื่อไม่เป็นอย่างที่เธอคิดไว้โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของตนเองตกอยู่ในสายตาของเจ้าของบ้าน
"ถ้าพอเพียงยอมทำตาม พอเพียงจะได้กลับบ้านใช่ไหมคะ"
"อืม"
ราชสิงห์ตอบนิ่งๆ เดินไปหยิบน้ำออกจากตู้เย็นมายื่นให้เธอก่อนจะหันไปหยิบของตัวเองมายกขึ้นดื่ม
"ขอบคุณค่ะ แล้วที่นี่ไม่มีคนอื่นแล้วเหรอคะ"
พอเพียงรับน้ำมาถือไว้ สายตาก็คอยสอดส่องบริเวณภายในบ้าน
บ้านหลังนี้ไม่ใหญ่มาก ถูกตกแต่งแบบเรียบง่ายสไตล์บาหลี หากมองจากตรงนี้จะเห็นทะเลที่ไร้ผู้คนอยู่ด้านหน้า
"หึหึ ที่นี่มีแค่เรา กระต่ายน้อย"
ราชสิงห์มายืนอยู่ทางด้านหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ก่อนกระซิบลงข้างหู
พอเพียงรีบขยับออกห่างด้วยความตกใจ
"เธอพักก่อนก็ได้นะ"
ราชสิงห์เอ่ยบอก ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มร้ายกลับมาเรียบนิ่งดังเดิมแต่ทว่ากระต่ายน้อยของเขากลับไม่รับข้อเสนอนั้น
"พอเพียงจะตอบแทนคุณสิงตามสัญญาแน่นอนค่ะ เรื่องที่คุณสิงช่วยหาแหวนให้พอเพียง"
"ก็ดี"
"แต่คุณสิงต้องสัญญาก่อนว่าถ้าพอเพียงทำทุกอย่างเรียบร้อย คุณสิงต้องส่งพอเพียงกลับบ้านทันที"
ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าสวยหวานเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบตกลง
"ว่าไงคะคุณสิง"
"ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอก งานเธอมันเยอะ ค่อยๆ ทำก็ได้ ไปพักก่อนเถอะ"
ราชสิงห์พยายามตะล่อม เขาไม่ได้พาเธอมาเพื่อมาเป็นแม่บ้านจริงจังเสียหน่อย
แค่ให้เธอมาเป็นแม่บ้านส่วนตัวของเขาเท่านั้นเอง แค่กๆ
“คุณสิงจะให้พอเพียงทำอะไรคะ”
พอเพียงไม่คิดจะนั่งพักหรือลีลา เธอค่อนข้างเป็นคนที่จริงจังกับสัญญาและการตอบแทน
อีกอย่าง เธอไม่อยากอยู่ที่นี่กับราชสิงห์สองต่อสองนานนัก
“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ทำความสะอาดบ้าน เช็ดให้หมดนะทั้งตู้ทั้งโต๊ะ ขอบหน้าต่างด้วย ฉันแพ้ฝุ่น อ๋อ แล้วอย่าลืมจัดอาหารด้วยล่ะ เริ่มหิวละ หวังว่าคุณหนูอย่างเธอคงจะทำเป็น”
ราชสิงห์เดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวยาวกลางบ้านพร้อมร่ายรายการที่พอเพียงต้องทำด้วยใบหน้ากวนอารมณ์
ในเมื่อเขาให้เธอไปพักผ่อนดีๆ ไม่ชอบ เขาก็จัดให้
พอเพียงมองสำรวจบ้านอีกครั้ง ก่อนจะเดินตรงไปหาอุปกรณ์ทำงานบ้าน
เธอไม่เดือดร้อนหรือโหวกเหวกโวยวายอย่างที่คนขี้แกล้งคิด นั่นทำให้ราชสิงห์ค่อนข้างหงุดหงิดเพราะมันผิดแผน เขาต้องการให้เธอต่อรอง!!
“ไม่คิดจะคัดค้านหน่อยเหรอ”
“ทำไมต้องคัดค้านคะ?”
“เธอทำงานบ้านเป็นรึไง”
“ก็ไม่ถนัดเท่าไรค่ะ แต่ถ้าไม่ทำพอเพียงก็จะไม่ได้กลับบ้านสักทีใช่ไหมคะ”
“เออ อยู่กับฉันเธอคงอึดอัดมากสินะ ใช่สิ ฉันมันไม่ใช่ไอ้พวกหน้าอ่อนที่มารุมจีบเธอ”
อยู่ๆ ราชสิงห์ก็หงุดหงิดขึ้นมา เพราะเธอนั่นแหละเอาแต่ย้ำเรื่องตัวเองจะกลับบ้านอยู่ได้
แต่สิ่งที่เขาพูดออกไปโดยไม่รู้ตัวคือ เขาพาลโมโหเรื่องที่มีผู้ชายมาจีบเธอด้วย
"คุณสิงหงุดหงิดอะไรคะ"
"ใครหงุดหงิด ฉันก็อารมณ์แบบนี้อยู่แล้ว"
"แล้วคุณจะพูดเรื่องคนที่มาจีบฉัน..."
"มัวแต่โอ้เอ้อยู่นั่นแหละ เมื่อไหร่งานจะเสร็จ อยากกลับบ้านนักไม่ใช่รึไง"
"คุณสิงพูดอย่างกับไม่อยากให้พอเพียงกลับอย่างนั้นแหละ"
ราชสิงห์อยากตะโกนกลับออกไปว่า เออ! แต่เพื่อรักษามาดของเขา ชายหนุ่มเลยเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกไปสูบบุหรี่หน้าบ้านแทน
พอเพียงมองตามแผ่นหลังหนาของอีกคนจนกระทั่งลับสายตา
"อะไรของเขา"
เธอหันกลับมาจัดงานของตัวเองต่อ ถึงแม้พอเพียงจะไม่ค่อยได้ทำเรื่องอะไรพวกนี้เองแต่เธอก็สามารถทำมันได้ดีไม่น้อย
หญิงสาวเลือกที่จะปัดฝุ่นก่อน เอาจริงๆ บ้านหลังนี้เหมือนได้รับการดูแลอย่างสม่ำเสมออยู่แล้ว
เธอจึงแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย แต่ขั้นตอนที่ดูค่อนข้างมีปัญหากับเธอน่าจะเป็นช่วงเวลาทำอาหารนี่แหละ
"เขาทำอะไร ทำไมยังไม่เข้ามาอีกนะ"
พอเพียงชะเง้อคอมองหาตัวช่วย ซึ่งราชสิงห์หายออกไปเกือบชั่วโมงแล้ว
"ลองหมุนดูก่อนแล้วกัน"
เตาในครัวเป็นเตาแบบสามหัว ฉะนั้นที่บิดเตาจึงมีสามอัน
พอเพียงลองบิดมันดูมั่วๆ แต่มันก็ไม่ติดสักที
"เฮ้อ ทำไมยากจัง"
หญิงสาวเริ่มท้อใจ เธอทำอาหารเป็น ขาดก็แต่เรื่องการเปิดเตาหรือจุดเตานี่แหละที่เธอทำไม่เป็น
ปกติเวลาอยู่บ้าน ขั้นตอนนี้คนดูแลเธอมักจะเป็นคนทำ
"คงต้องให้คุณสิงช่วยจริงๆ สินะ"
ในเมื่อจนปัญญา ทางเลือกเดียวของพอเพียงคือขอความช่วยเหลือจากราชสิงห์
พอเพียงเดินออกมาหน้าบ้านแต่กลับไม่เห็นอีกคนอย่างที่คิด จนกระทั่งเธอหันไปเห็นควันสีเทาลอยออกจากบริเวณด้านข้าง
"ถ้ามันวอนตีนก็จัดการเลย"
ใบหน้าราชสิงห์ดุดันกว่าทุกครั้ง เขาพูดด้วยเสียงราบเรียบกับคนปลายสาย
"อืม เรื่องนั้นส่งรายละเอียดที่เหลือมาให้กูก่อน เดี๋ยวเอายังไงต่อกูจะบอก"
พอเพียงเลือกที่จะยืนหลบมุมรอราชสิงห์ ไม่เข้าไปรบกวนเวลาคุยโทรศัพท์ของเขาเพราะคิดว่าคงเป็นเรื่องสำคัญ
"ช่วงสองสามวันนี้ ถ้าไม่มีอะไรจำเป็นไม่ต้องโทรมา"
ราชสิงห์กดวางสาย เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงพร้อมทั้งหยิบบุหรี่มวนใหม่ออกมา
เขาไม่ได้ติดมันถึงขนาดสูบวันละหลายมวน แต่เขามักจะใช้มันเยอะเวลาหงุดหงิดหรือเครียด
"เอ่อ คุณจะสูบอีกเหรอคะ"
พอเพียงเองก็ไม่ได้รังเกียจคนสูบบุหรี่ แต่ที่เธอเอ่ยทักเพราะเห็นราชสิงห์เพิ่งสูบมวนก่อนหน้าเสร็จไปเอง
"เข้าไปด้านใน มันเหม็น"
สีหน้าราชสิงห์ตึงเครียดกว่าทุกครั้งที่เธอเจอเขา พอเพียงเลยเดินไปหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่ม แล้วฉีกยิ้มกว้างให้เขา
"ยิ้มอะไรของเธอ"
"คุณเครียดเหรอคะถึงต้องใช้มันเยอะ"
ดวงตาคู่สวยมองต่ำไปยังบุหรี่ในมือราชสิงห์ เขาไม่ตอบแต่เก็บบุหรี่เข้ากระเป๋าแทน
"เธอมีปัญหารึไง"
"ไม่มีค่ะ แต่พอเพียงว่าคุณน่าจะหาวิธีอื่นคลายเครียดบ้างนะคะ ไม่ใช่สูบบุหรี่อย่างเดียว"
"เช่นอะไร"
"ก็เช่น… อุ๊ป >x<"
ริมฝีปากร้อนทาบทับลงบนริมฝีปากอ่อนนุ่ม มือหนารั้งท้ายทอยพอเพียงไว้ก่อนจะบดขยี้กลีบปากเธอร้อนแรงขึ้น
พอเพียงสัมผัสได้ถึงความหงุดหงิดของราชสิงห์ แต่มันก็แฝงความอบอุ่นจากเขาในเวลาเดียวกัน
"ถ้าได้ดูดปากเธอแทน ฉันเลิกดูดบุหรี่ก็ได้นะ"
—————————-
ตายอย่างสงบซพสีชมพู อ๋อย
- Writer
