EPISODE 2 ค่าตัว

1128 Words

ค่าตัว 2 “ฮือ เจ็บ" ใบหน้าสวยซบลงบนไหล่กว้าง สะบัดหน้าไปมาจนน้ำตาชื้นไหล่ของอีกคนไปหมด “ชู่วว ไม่ร้อง” สิงกัดฟันตัวเองแน่น ความอ่อนนุ่มบีบรัดเขาแน่นแทบขาดแต่เขาไม่กล้าขยับเพราะสงสารคนตัวเล็กในอ้อมกอด กริ๊ง กริ๊ง เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือที่ตั้งอยู่บนชั้นเหนือหัวทำให้สิงต้องเอื้อมมือไปหยิบมากดรับ อีกมือข้างที่ว่างก็คอยลูบแผ่นหลังเนียนเพื่อปลอบโยนโดยที่เขาเองไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังทำมัน “ฮัลโหลมีไร” “นายครับ ผู้หญิงที่เสี่ยกำธรส่งมารออยู่หน้าห้องนานแล้วนะครับ” “มึงว่าอะไรนะ!!” สิงเบิกตากว้าง มองกลับไปยังสาวสวยที่กำลังพยายามดึงตัวออกห่างจากเขา ถ้าผู้หญิงที่มาเป็นของขวัญเขาอยู่หน้าห้อง แล้วคนบนตักเขาตอนนี้เป็นใคร “ก็ของขวัญที่ผมแจ้งนายไปก่อนหน้านี้” “เออ กูจำได้” “แล้วจะให้ผม...” “กลับไปให้หมด ห้ามใครรบกวนอีก” ปากก็สั่งลูกน้องไป มือก็คอยดึงรั้งร่างบางไว้ไม่ให้ลุกหนี “นิ่งๆ ได้ไหม” “ปล่อยฉันเถอะค่ะ” สิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ โยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วหันมาจับพอเพียงให้หันหน้ามาทางเขา “ฉันไม่ชอบฝืนใจใคร” “แต่นี่คุณกำลัง อ๊ะ” ใบหน้าสวยเหยเกเมื่อสิงขยับ ทำให้ความใหญ่โตด้านล่างสัมผัสช่องทางอ่อนนุ่มของเธอมากขึ้น “ถ้าเธอไม่เต็มใจ ฉันจะหยุด” “...” ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากัน ใบหน้าขาวเนียนแดงระเรื่อ นั่นทำให้สิงยกยิ้มมุมปาก ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขาอยู่แล้ว “ฉันต่อนะ” ก่อนที่สิงจะเริ่มขยับกาย มือเล็กก็ยกขึ้นดันอกเขาไว้ ส่ายหน้ารัวเร็ว “ไม่ค่ะ ปล่อยฉันเถอะ” “เธอหมายความว่าอะไร!?” “คือ พอแค่นี้เถอะค่ะ” “ฉันให้เธอคิดใหม่” ราชสิงห์ขบกรามเข้าหากันแน่น ไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาและเขาก็ไม่เคยเรือล่มปากอ่าวแบบนี้ “ปล่อยพอเพียงเถอะค่ะ” “ตามใจ” เมื่อผู้หญิงไม่ยินยอมคนอย่างราชสิงห์ก็ไม่คิดบังคับ เขาอุ้มร่างบางออกจากอ่างน้ำก่อนที่ตัวเองจะเดินแยกออกไปยังห้องน้ำอีกฝั่งและไม่ลืมที่จะหันมาสั่งเธอ “อาบน้ำ แต่งตัวแล้วมาเจอฉันด้านนอก” ห้องพักของราชสิงห์เป็นห้องสวีตชั้นบนสุดของโรงแรมไทเกอร์ นั่นคือโรงแรมของเสือพี่ชายเขา ฉะนั้น ชั้นนี้เลยมีแค่ห้องพักของเขาและเสือ “นั่งสิ” สิงผายมือให้พอเพียงนั่งลงฝั่งตรงข้ามเขา เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมนั่ง เขาเลยทำท่าจะลุกเข้าไปหา “หรือต้องให้ฉันจับมานั่ง” “พอเพียงนั่งเองค่ะ นั่งได้ นั่งเอง” สิงหัวเราะในลำคอเล็กน้อยกับท่าทางเหมือนกระต่ายตื่นตูมของเธอ เธอใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวของเขาแทนเสื้อตัวเดิมที่เปียกไป ผมยาวสลวยถูกมัดขึ้นลวกๆ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังดูสวยมากอยู่ดี “ฉันขอโทษ” “คะ?” “เรื่องเมื่อกี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด” ไม่ใช่ว่าพอเพียงไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องเมื่อครู่ แต่เธอถูกสอนมาให้เป็นคนเก็บซ่อนอารมณ์ สงบนิ่งและใจเย็นกับทุกอย่าง “ไม่เป็น...” เธอกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไรเพราะเธอเองก็มีส่วนผิดที่ปล่อยตัวปล่อยใจแต่ถ้อยคำเหล่านั้นถูกกลืนหายลงคอเมื่อได้ยินสิ่งที่ราชสิงห์พูดต่อ “เพื่อเป็นการขอโทษ เธอต้องการเท่าไรว่ามาเลย” ราชสิงห์พูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแอปพลิเคชันสำหรับโอนเงินยื่นให้พอเพียง “ไม่เป็นไรค่ะ” พอเพียงพยายามควบคุมน้ำเสียงตัวเองไม่ให้สั่น แม้จะรู้สึกคล้ายถูกลากออกมาตบ เธอรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวกับสิ่งที่ได้ยิน “หรือจะเอากระเป๋า เครื่องประดับ?” ร่างกายของพอเพียงเหมือนถูกแช่แข็งแล้วผลักลงให้จมดิ่งลงไปก้นบึ้งของท้องทะเล ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังเลือกที่จะยิ้มออกมา “ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไม่ต้องการ” พอเพียงลุกขึ้นยืน เตรียมจะเดินออกไปจากตรงนี้ “ฉันไม่ได้ดูถูกนะ ฉันแค่อยากรับผิดชอบ” ราชสิงห์นิ่งไปเมื่อได้รับรอยยิ้มเฉยชาจากอีกคน เขาไม่ได้โกรธที่เธอยิ้มแบบนั้นแต่เขารู้สึกปวดหนึบตรงอกข้างซ้ายมากกว่า ราวกับเขากำลังรู้สึกผิดต่อเธอ “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว” ถึงแม้พอเพียงจะเดินออกจากห้องไปเกือบชั่วโมงแล้วแต่ราชสิงห์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เขานั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองที่ยากจะอธิบายและกลิ่นหอมที่ติดตัวเขาก็ยิ่งย้ำเตือนให้คิดถึงคนที่เพิ่งจากไป “ไอ้สิงพรุ่งนี้ไปแดกเหล้ากัน” เสือเดินเข้ามาในห้องน้องชายด้วยอารมณ์หงุดหงิด แต่คนอย่างเสือก็หงุดหงิดตลอดเวลาอยู่แล้ว “มึงหายแล้วรึไง” สิงถามถึงอาการของเสือ เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนเขาโดนศัตรูลอบทำร้าย อาการสาหัสถึงขั้นต้องจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลถึงบ้าน “เออ พยาบาลแม่ง ไม่เห็นสนใจกูเลย” คิ้วเข้มเลิกขึ้น หันมองหน้าพี่ชายก่อนจะยกยิ้มมุมปาก “มึงน้อยใจพยาบาลว่างั้น” สิงเคยเจอพยาบาลของพี่ชายอยู่สองสามครั้ง ถึงแม้บุคคลิกจะดูเหวี่ยง หน้าตาและหุ่นควรเป็นนางแบบมากกว่าพยาบาล แต่เธอนิสัยดีเลยทีเดียว “เลอะเทอะ ว่าแต่มึงเถอะ นั่งทำเหี้ยไรคนเดียว” “เสือก” “ครับคุณน้องชาย ไม่เสือกก็ได้ครับ” เสือพูดพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเตรียมจะออกจากห้องน้องชายเพราะต้องไปจัดการธุระอย่างอื่น “เดี๋ยวเสือ” “หือ?” “มึงว่าเงินนี่แสดงความรับผิดชอบได้ไหมวะ” “ก็ได้นะ แต่ไม่ใช่กับทุกเรื่อง บางเรื่องมึงก็ต้องใช้การกระทำแสดงความรับผิดชอบให้มากกว่าเงิน” “มึงใช่พี่กูปะเนี่ย” “เดี๋ยวกูโบก หลบดิ มีธุระ” นาฬิกาบ่งบอกว่าใกล้ถึงเวลานัดสำคัญแล้ว สิงเดินเข้าห้องน้ำทั้งที่สมองยังคิดถึงคำพูดของพี่ชาย หรือบางทีสิ่งที่เขาทำมันไม่ควรทำ เฮ้อ ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งเคยต้องมานั่งคิดเรื่องผู้หญิงนี่แหละ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เจอกันไม่ถึงวันจะมีอิทธิพลต่อเขาขนาดนี้ เคร้ง “แว่นยัยนั่นนี่” ราชสิงห์หยิบแว่นขึ้นมาใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะต้องหยุดพักความคิดเรื่องนี้ไว้ก่อนเพราะเขามีงานสำคัญต้องทำ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more