ปรางค์ปรียารีบทำตาม หอบเสื้อผ้าที่อยู่ตามพื้นห้องแล้วเดินหายเข้าห้องน้ำไป แม้รู้สึกเจ็บช้ำมากเพียงใด แต่เธอจำต้องยอมเขาเพื่อไทม์ เธอเหลือเพียงลูกชายเท่านั้นที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ไม่มีวันให้เขาพรากลูกไปเด็ดขาด
หญิงสาวเดินตามเขาลงมาที่ชั้นล่างเห็นบอดี้การ์ดยืนอยู่หน้าบ้าน แล้วเผลอกวาดสายตามองไปรอบๆ เห็นรอยเลือดเป็นจุดๆ บนพื้นบ้าน เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ชายหนุ่มรีบสตาร์ทรถเธอรีบนั่งเบาะหน้าคู่กัน ก่อนรถจะถูกขับเคลื่อนออกจากบ้านพัก
“เธอมีข้าวของอะไรที่สำคัญให้เอามาให้หมด พรุ่งนี้ฉันจะไปรับที่บ้าน”
“อะไรนะคะ?”
“ไม่เข้าใจหรือไง! ฉันต้องการให้เธอกับลูกย้ายมาอยู่กับฉันให้เร็วที่สุด!”
“ทำไมเร็วแบบนี้! ฉันตกลงกับคุณ แต่ฉันไม่ได้ต้องการที่จะไปเดี๋ยวนี้ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้เต็มใจที่จะไปอยู่กับคุณเลยสักนิด ทำไมต้องบังคับกันด้วย”
“แล้วเธอจะทำตามหรือเปล่าปรางค์ปรียา หรือว่าเธอกลัวไอ้ผู้ชาย
