รอยรักพญามาร

ตอนที่ 4

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเสียงกรีดร้องอะไรทั้งสิ้น ในเมื่อกล้าหลอกคนอย่างลุคส์ อัลเบอร์ทีนแล้วละก็มันจะต้องได้รับผลตอบแทนอย่างสาสมริมฝีปากหนาจูบไล้ไปตามเนื้อนวลพลางลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างอย่างถือสิทธิ์

“อย่า! ฉันเจ็บ!” คนถูกกระทำร้อง เมื่อถูกรุกเร้าอย่างหื่นกระหาย

หัวใจกำลังเต้นระรัวด้วยความกลัว เธอเจ็บและทรมานมากเหลือเกิน ทำไมเขาไม่พูดดีๆ หรือถามเธอดีๆ ทำไมเขาไม่ฟังทั้งๆ ที่เธอบอกว่าไม่รู้ ทำไมถึงใช้วิธีป่าเถื่อนทำร้ายกันได้ลงคอ

ทรวงอกอวบถูกครอบครอง มือทำหน้าที่ลูบไล้ทั่วร่างกาย ปรางค์ปรียาไม่อาจต่อต้าน ทำได้แค่ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตาใจชอบ ไม่มีทางสู้ ไม่มีหนทางรอด เหตุใดจึงใจร้ายต่อเธอถึงเพยงนี้

ยิ่งเห็นน้ำตา ยิ่งสะใจ ไมเคิลมันจะได้รู้การทรยศเขาคือเรื่องที่มันควรคิดจะทำเป็นอันดับสุดท้ายในชีวิต อย่างน้อยหลานสาวของแกก็ต้องมารับเคราะห์แทน

เรือนกายแกร่งแทรกเข้าหาร่างบางสะท้าน เธอเจ็บปวดราดร้าวไปทั้งร่าง หญิงสาวกรีดร้องดิ้นรนเมื่อความรู้สึกเจ็บปวดที่ได้รับ  ในขณะที่เธอไม่ยินยอมมันสร้างความทรมานให้ อย่างร้ายกาจ ร่างบางพยายามขยับกายเพื่อหนี แต่เขากลับกดตรึงร่างงามไว้พร้อมกับแทรกกายเข้าหา โดยไม่สนใจว่าหญิงสาวใต้ร่างจะรู้สึกเช่นไร ปรางค์ปรียาสะอื้นออกมาปลายนิ้วเรียวจิกลงบนฟูกหนาริมฝีปากบางถูกกัดแน่นจนเป็นห่อเลือดเพื่อข่มความเจ็บไว้

“ไม่! อย่า! ได้โปรด... ฉันเจ็บแล้ว ฮือๆๆๆ” น้ำตาไหลรินออกมาอาบแก้ม

ร่างแกร่งแทรกกายเข้าหาจนสุด ขยับกายเร่งเร้าราวกับสาวใต้ร่างเป็นหญิงที่เขาซื้อมาเพื่อบำเรอเรื่องบนเตียง เธอเหมือนจะตายเสียให้ได้ ร่างกายราวกับจะแตกเป็นเสี่ยง ความสาวสูญสิ้นเพราะผู้ชายสารเลวคนหนึ่ง แล้วจะมีหน้าไปมองผู้ชายที่คิดจะมอบใจให้ได้อย่างไรกัน มันจบสิ้นแล้ว!

“ฉันเจ็บ... ขอร้องปล่อยฉันเถอะ!”

“ปล่อยเธอให้โง่สิ ฉันกำลังสนุกเลย เธอยอดเยี่ยมมาก... แบบนี้ถึงคุ้มไอ้ไมเคิลมันมีหลานที่ดีจริงๆ”เขาบอกเสียงพร่าในขณะที่ขยับกาย

จังหวะเร่งเร้าสร้างความทรมานให้ราวกับตายทั้งเป็น เขาไม่ถนอมเลยสักนิด ไม่สนว่าเธอจะไม่เคยผ่านมือชายใด เอาแต่ใจ และทำทุกอย่างตามที่ต้องการ เจ็บจนจุกพูดไม่ออกมีแต่น้ำตาเท่านั้นที่คอยช่วยปลอบประโลม

“หยุดที พอที! ปล่อยฉันไปเถอะได้โปรด...”หญิงสาวพยายามอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา แต่เขากลับทำเมินไม่สนใจราวกับไม่ได้ยินเสียงแห่งความทรมาน

ลุคส์ไม่ได้สนใจเสียงร้องหรือเสียงสะอื้นของผู้หญิงใต้ร่าง แม้ว่าได้ครอบครองเป็นคนแรก เวลานี้ความแค้น กำลังบังตา ชายหนุ่มขยับกายเร็วขึ้นและหยุดลงในที่สุด

มันจบลงแล้วสินะ... เธอบอกตัวเองน้ำตาอาบแก้ม ปรางค์ปรียาค่อยๆ ขยับร่างที่บอบช้ำหันหน้าหนี

“ฉันจะขังเธอไว้ที่นี่จนกว่าจะยอมบอกว่าลุงเธออยู่ที่ไหน!”เขาบอกเสียงกร้าวแล้วผละห่าง

เธอนอนนิ่งปล่อยน้ำตารินไหลไม่ขาด เวลานี้ลมหายใจเขาสม่ำเสมอคงหลับไปแล้ว เธอค่อยๆ พยุงกายอันบอบช้ำลุกจากเตียงกว้าง มือบางรั้งผ้าห่มมาพันรอบกาย อาการเจ็บราวกลางตัวทำให้รู้สึกลำบากในการเดิน หญิงสาวหยิบเศษเสื้อผ้าที่เขากระชากทิ้ง มันใส่ไม่ได้อีกแล้ว รีบเดินไปนั่งอยู่มุมห้องแล้วพิงศีรษะกับผนัง ด้วยความปวดร้าวและทรมาน

มือบางข้างหนึ่งยกขึ้นมาปิดปากไว้ พยายามไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมาให้เขาได้รู้ กลัวเขาจะตื่นขึ้นมาทำร้ายและอาละวาดอีก ความเจ็บปวดที่เธอได้รับมันสุดแสนจะทรมาน หัวใจเขาทำด้วยอะไร เธอผิดถึงขนาดต้องทำร้ายกันรุนแรงแบบนี้เลยหรือ ความอ่อนล้าของร่างกายบวกกับความเหนื่อยอ่อนทำให้เธอหลับไปในที่สุด

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมา รีบควานหาร่างบางแต่แล้วก็ต้องพบแค่เพียงความว่างเปล่า ร่างสูงใหญ่ลุกพรวดกวาดสายตามองหาแล้วก็ต้องชะงักเมื่อพบว่าหญิงสาวที่เขามอบความเป็นสามีให้โดยไม่เต็มใจ กำลังหลับศีรษะพิงผนังห้องอยู่

ลุคส์ขบกรามแน่นพร้อมกับสาวเท้าเดินลงไปกระชากร่าง เธอแทบล้มทั้งยืน ปรางค์ปรียามองเขากายสาวสั่นสะท้านออกมาด้วยความกลัว ร่างสูงใหญ่ลากหญิงสาวไปที่ห้องน้ำแล้วเปิดฝักบัวรดลงไปที่ร่าง หญิงสาวกรีดร้องสำลักน้ำที่เขาเปิดอย่างไม่ลืมหูลืมตา

“หากเธอไม่ยอมเปิดปาก ฉันจะทำกับเธอแบบนี้จนกว่าจะพอใจ!”เขาบอกพร้อมกับกระชากร่างบางให้ยืนขึ้น

มือหนาโอบรัดเอวบางเปลือยเปล่า ปรางค์ปรียากรีดร้องดิ้นรนทุบตีเขาเป็นพัลวัน ร่างสูงใหญ่ตรึงมือบางไว้กับผนังห้องน้ำแล้วยิ้มเหี้ยม

“ปล่อยฉันไปไอ้สารเลว!”

ลุคส์ชะงักกับคำด่า มือหนาบีบปลายคางมน จนหญิงสาวเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด เสียดาย เขาออกจะพอใจเธอไม่น้อย หลังจากที่ได้พบกันครั้งแรก แต่เธอทำลายทุกอย่าง จะไม่มีความปราณีให้กับใครหน้าไหน  ที่บังอาจมาคิดคดทรยศเขาเด็ดขาด

“ปากดีนัก!”

ใบหน้าของเขาโน้มเข้าหาแล้วบดขยี้ริมฝีปาก เรือนร่างของหญิงสาวถูกเขาสำรวจอย่างไร้ความปราณี ปรางค์ปรียากรีดร้องสะอื้นอย่างปวดร้าว เธอรู้สึกทรมานเหลือเกินเหมือนจะขาดใจ

“ฆ่าฉันซะ! ฆ่าฉันเดี๋ยวนี้!”

“ฆ่าเธอมันง่ายไป ถ้าเธอบอกว่าลุงเธออยู่ที่ไหนเธอก็ไม่ต้องมาทนรับกรรมแบบนี้!”เขาบอกเสียงกร้าว

“ไอ้สารเลว แกจะต้องเจ็บปวดเหมือนฉัน!”ปรางค์ปรียาอาฆาต