เคนมะพาอัยย์มาที่ร้านอาหารเดิม เขาสั่งพนักงานที่นำอาหารมาเสิร์ฟอย่าให้ใครเข้ามารบกวนเด็ดขาด ก่อนหันมาผายมือเชิญอัยย์ที่กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ฝั่งตรงข้าม
“เชิญสิครับคุณอัยย์ ทานได้ตามสบาย”
อัยย์มองอาหารตรงหน้าอย่างรู้สึกทานไม่ลง “คุณเคนมะพูดเรื่องของเรามาเลยดีกว่าค่ะ”
“อ่า ทำไมล่ะ ไม่หิวเหรอครับ อาหารดีๆ ทั้งนั้นน่าเสียดายออก”
“อัยย์เพิ่งทานมาค่ะ”
“อ้อ ทานแล้วก็ทานอีกได้ ไม่ทานตอนนี้จะมาบ่นหมดแรงเอาทีหลังไม่ได้นะครับ”
“คะ?”
อัยย์มองรอยยิ้มที่เคลือบแฝงด้วยเลศนัยบางอย่างของเคนมะอย่างสับสน คำพูดของเขาชวนฉงนใจแปลกๆ
“ผมหมายถึงเราอาจจะต้องคุยกันนานหน่อยน่ะ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ อัยย์ไม่หิวจริงๆ”
“ทำไม กลัวผมวางยาเหรอ”
“คะ! มะไม่ใช่นะคะ” สายตาทิ่มแทงของเคนมะทำเอาสะท้านวาบในอก ใบหน้าหวานสลดวูบลงอย่างรู้สึกผิด
“หึๆ ผมล้อเล่นน่ะครับ”
อัยย์ก้มหน้า เสียงหัวเราะของเคนมะไม่ต่างอะไรกับการตอกย้
