คาวปรารถนา

ตัดสินใจ

‘ลดา วงศ์สว่าง’ ตัดสินใจจรดปากกาเขียนบันทึกเพื่อระบายความอัดอั้น ต่อชีวิตอันแสนชีช้ำระกำใจของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ดูผิวเผินภายนอกช่างมีชีวิตวิริศมาหราเป็นที่น่าอิจฉาแก่ผู้คนซึ่งรู้จักกันเพียงฉาบฉวย 

เธอเป็นสาวสวยวัย 24ปี ที่มีหน้าตาสวยใสน่ารัก ดวงตาโตหวานคม ขนตางอนยาว จมูกโด่งเล็กรับริมปากสีชมพูเป็นกระจับ บนใบหน้ารูปไข่ในกรอบผมตรงดำขลับยาวสยาย ที่พิศดูเท่าไหร่ก็ไม่มีวันเบื่อ แถมมีรูปร่างกระทัดรัดบอบบาง อึ๋มในที่ควรจะอึ๋ม รวมๆแล้วช่างเป็นผู้หญิงที่น่าทะนุถนอมไว้ทำเมียยิ่งนัก 

โดยอุปนิสัยลดาคือผู้หญิงช่างเลือกคนหนึ่ง และเธอได้คัดสรรแล้วว่าผู้ที่จะมาเป็นสามีนั้นดีเด่นหล่อเหลาเพอร์เฟคกว่าใครๆ แม้จะมีรายชื่อผู้ชายเป็นตัวเลือกมากมายที่เสนอหน้ามาขายขนมจีบยาวเป็นหางว่าว ก็ไม่ได้ทำให้เธอประสบความสำเร็จในชีวิตคู่แต่อย่างใด

ตรงกันข้าม ลดาต้องสวมหน้ากากเมียสาวสวยแสนดีราวเป็นเฟอร์นิเจอร์ประดับบารมีของสามีรูปหล่อ กล้ำกลืนน้ำตาเค็มปะแล่มให้มันไหลลงมาท่วมใจอย่างไม่มีทางเลือกใดดีกว่านั้นเลย

หากจะถามว่าทำไมไม่เลิกรากันน่ะหรือ ?  นี่แหละคือเหตุผลที่เธอต้องระบายออกมาเป็นตัวอักษรอย่างนี้ เพราะไม่ใจกล้าหน้าด้านพอที่จะเล่าให้ใครฟังหรือสามารถปรึกษาใครได้สักคน มันน่าอับอายขายขี้หน้าเกินกว่าจะร้องขอความเห็นใจต่อสาธารณชน ยิ่งถ้าเกิดเรื่องราวแพร่งพรายกลายเป็นคดีความขึ้นโรงขึ้นศาลด้วยแล้วละก็..

เธอสามารถจินตนาการได้เลยว่า ตำนานรักอันแสนอัปรีย์นี้คงได้เป็นที่โจษจันกล่าวขวัญถึงประวัติศาสตร์ชีวิตบัดซบของลดาผู้น่าสมเพศกันสนุกปากเลยทีเดียว

ณ.วินาทีนี้เธอเองก็ยังไม่รู้ว่ามันจะจบสิ้นลงอย่างไร หากต้องจบชีวิตตัวเองเพื่อหนีความจริงอันน่าปวดใจ ลดาจะแน่ใจได้หรือว่าหลังการตายของเธอ เรื่องราวเลวร้ายเหล่านั้นจะไม่ถูกตีแผ่ให้ครอบครัวแสนอบอุ่นของบิดามารดาแปดเปื้อนราคีเพียงเพราะบุตรีเพียงคนเดียว

ลดามีแววส่อความสวยมาตั้งแต่วัยเด็ก ซึ่งเธอมักจะถูกเลือกให้เป็นดรัมเมเยอร์ไม้เอก มาตั้งแต่เข้าเรียนระดับอนุบาลยันเรียนจบระดับปริญญาตรี และเธอมีผลการเรียนปริญญาด้านเลขานุการด้วยเกรดเฉลี่ยสูงเฉียด4.00 

กล่าวโดยรวมๆ แล้วเรียกได้ว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นสตรีมีคุณภาพดีเลิศไปแทบซะทุกอย่าง 

แต่อุปสรรคชีวิตมันมีเยอะมากมายหลายรูปแบบด้วยกัน เช่นอุปสรรคของลดา 

ไม่ว่าจะเข้าทำงานที่ไหนก็ต้องโดนเพื่อนร่วมงานเพศผู้ เจ้านายหนุ่มหรือไม่หนุ่มมารุมจีบจนเจ้าตัวเอือมระอา และใครว่าคนสวยทำอะไรก็ไม่ผิด? ปล่าวเลย..คนสวยทำอะไรก็ผิดต่างหาก! เพื่อนร่วมงานผู้หญิงน้อยนักจะชอบขี้หน้าเธอ ถึงต่อหน้าจ๊ะจ๋าแต่ด้านหลังลดาโดนพวกหล่อนรุมสาดโคลนและโดนแทงข้างหลังมานักต่อนัก!

และแล้ววันหนึ่ง! วันที่ราหูเคลื่อนเรือนมาอมชีวิตลดามิดทั้งตัวก็มาถึง เมื่อเธอดันไปได้ยินเสียงฝ่ายบุคคลผู้ควรจะรักษาความลับเรื่องรายได้พนักงานพูดเรื่องต้องห้ามออกมาซะเอง ทำให้ขาสวยๆของลดาที่กำลังก้าวขึ้นไปชั้นบนชะงักกึก เธอย่องเงียบขึ้นไปยืนข้างประตู ยอมเสียมารยาทหยุดแอบฟังบทสนทนาเผ็ดร้อนนั่นทันที

“แนนแอบนับดูซองโบนัสที่เจ้านายวางเรียงไว้บนโต๊ะนะ มีของอีเลียขาด้วย! มาทำงานไม่ถึงสามเดือนก็ได้โบนัสกับเขาด้วยว่ะเฮ้ย !” 

  “เฮ้ย!โบนัส มันเป็นอะไรที่เจ้านายเขาอยากให้ อีแนนมึงตกกระป๋องแล้วก็หาเรื่องน้องเค้า” 

เสียงค้านของจักรชัยดังสอดแทรกขึ้นมาเถียงช่วยเลขาสาวสวยที่เขาแอบหมายปอง

“เออ! กูอยากหาเรื่อง มึงไม่รู้อะไร พวกเราทำงานงกๆ ยังได้เงินเดือนไม่เท่าอีเลียขาเลย มันน่ะเงินเดือนสามหมื่นห้าเชียวนะ ไอ้จักร!” 

ผู้จัดการสาวฝ่ายบุคคลยังสุมเชื้อไฟต่ออย่างสนุกปาก 

“เลียขาเฮี้ยอะไรวะ !  เงินเดือนสามหมื่นห้า เลียคว..ดิไม่ว่า กูเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดยังเงินเดือนแค่ สามหมื่นสี่!”

เสียงพี่มารุตผู้จัดการฝ่ายการตลาดไม่ได้เบาขนาดที่ลดาจะฟังเพี้ยนเลยสักนิด พอคิดทบทวนคำพูดหยาบคายนั้นอีกรอบเธอก็อดสลดใจไม่ได้ กับความริษยาของผู้ชายอกสามศอกที่ด่ากราดพาดพิงถึงตัวเอง

“เฮ้ย!กูลาออกดีกว่า..ทำงานมาสองปี แม่ง! เงินเดือนไม่ขยับเลย เด็กจบใหม่ได้เยอะกว่ากูเป็นหมื่น อีเีย!”

จักรชัยบ่นพึมพำอย่างหัวเสียกับเรื่องที่ได้รับรู้ เขาเปิดประตูชั้นสองเพื่อจะเดินลงมายังโต๊ะทำงานตัวเองซึ่งอยู่ชั้นล่างก็ได้พบกับลดาที่ยืนขวางหน้าประตูอย่างจัง

“พี่จักรไม่ต้องลาออกหรอกค่ะ ลดาจะขอลาออกเอง !” 

คำพูดเฉียบขาดของลดา ทำให้ทุกคนในห้องนั้นเงียบกริบ บรรยากาศช่วงบ่ายในห้องทำงานวังเวงราวป่าช้าก็ไม่ปาน แม้แต่พนักงานที่พึ่งจะกลับเข้ามาทำงาน ก็คงได้ข่าวปากต่อปากว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นช่วงพักกลางวัน

เย็นวันนั้นลดาตัดสินใจเก็บข้าวของ และได้ยื่นใบลาออกให้ผู้จัดการฝ่ายบุคคลด้วยเหตุผลส่วนตัวที่ต้องการจะหลีกเลี่ยงการสร้างปัญหาแก่เพื่อนร่วมงาน คือ ลาออกไปแต่งงาน! 

แน่นอนว่าไม่มีใครคัดค้าน นอกจากสายมิสคอลเกือบร้อยของ ‘อาวุธ’ อัลแบรโต้ อิลซาโก้’ เจ้านายหนุ่มรูปหล่อลูกครึ่งไทย-อิตาลี่ วัย 36ปี ซึ่งชายหนุ่มไม่ได้เข้าออฟฟิศวันนั้นและคงได้ทราบข่าวการลาออกของเธอมาบ้างจากปากใครสักคนในบริษัท 

เขาส่งข้อความตัดฟ้อเธอมาหลายสิบข้อความตามประสาคนอกหัก จนคนรับเปิดอ่านและตอบกลับเขาแทบไม่ทัน

อาวุธ > ‘ลดาไม่ได้ลาออกไปแต่งงานใช่ไหม ?’

และอีกหลายข้อความ ‘บลา บลา บลา ๆๆๆๆๆ’

อาวุธ >‘พี่ขอพบลดาได้ไหม ?’

อาวุธ >‘ถ้าไม่ออกมา พี่จะไปหาลดาที่บ้าน’

ลดา >‘พี่วุธไม่รู้จักบ้านลดา’

อาวุธ> ‘รู้สิ ที่อยู่ในข้อมูลใบสมัครงานไงล่ะ’

ลดา> ‘โอเค ลดายอมแพ้’

อาวุธ >‘ให้พี่ไปรับนะ’

ลดา >‘ไม่ค่ะ พ่อแม่ลดาไม่อณุญาติให้พาผู้ชายเข้าบ้าน’

อาวุธ> ‘เจอกันที่ร้าน 13สตางค์ แถวที่ทำงาน สองทุ่มคืนนี้ ?’

ลดา> ‘ค่ะ’

อาวุธ> ‘ ’

เด็กสาวที่พึ่งเรียนจบและอยู่ในวัยเริ่มต้นทำงาน ไม่ถึงหนึ่งปีอย่างลดา ยังไม่มีรถยนต์ส่วนตัวขับเพราะฐานะทางบ้านก็อยู่ในเกณฑ์ธรรมดา ไม่รวยไม่จน และครอบครัวเธอก็มีความสุขดี บิดายังคงทำงานเป็นเซลล์แมนเพราะยังไม่ถึงวัยเกษียณ ส่วนมารดาก็เป็นแม่บ้าน รับผ้าโหลมาเย็บที่บ้านมีรายได้เล็กๆน้อยๆ ไม่เดือดร้อนดิ้นรนอย่างครอบครัวอื่นเขา ลดาจึงเดินทางไปไหนมาไหนด้วยรถประจำทางหรือแท็กซี่เสมอ