เที่ยงของวันใหม่ สองหนุ่มสาวตื่นมากินข้าวอยู่ริมระเบียงที่มองเห็นบรรยากาศอันสดชื่นของต้นไม้ใบหญ้าต่างจากเมืองหลวงอย่างสิ้นเชิง เพราะที่นั่นมีแต่ตึกสูงทำให้บดบังวิสัยทัศน์การมองเห็น อาการก็มีแต่มลพิษ ท้องฟ้ามืดมัวไม่สดใส
มาวินมองเมียหมาด ๆ ของตนเองที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย ตักอาหารทุกอย่างตรงหน้าเข้าปากแล้วเคี้ยวจนแก้มตุ่ย ไม่สนใจเรื่องปริมาณว่ามันจะทำให้เธออ้วนขึ้นไหมด้วยสายตาเอ็นดูปนสงสาร เพราะความหื่นของเขาแท้ ๆ เธอจึงตกอยู่ในสภาพชูชก กินเหมือนคนตายอดตายอยาก
“ค่อย ๆ กินก็ได้ครับจีน่า พี่ไม่แย่งหรอก”
“ก็คนมันหิวนี่ เมื่อวานใช้พลังไปตั้งเยอะ” หล่อนค้อนควักไม่สนใจก่อนตักข้าวใส่ช้อนใส่ปากกินต่อ ชายหนุ่มจึงหัวเราะในลำคอพร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ แล้วเอ่ยสองแง่สองง่ามให้คนหิวหัวใจเต้นรัว หน้าแดง ยามนึกไปถึงกิจกรรมที่ทำให้ตัวเองหมดพลัง ถึงแม้หล่อนจะนอนอยู่เฉย ๆ แต่มันก็เหนื่อยเหมือนกันไม่ต่าง
