11
1259 Words
เฮเลน่า ฟื้นขึ้นมา เธอถูกมัดกับเก้าอี้ ตอนนี้เธอพยามมองดูรอบๆ ว่าเป็นที่ไหน และรู้สึกทันทีว่ามันคือ ร้านอาหาร ที่พวกเธอเคยมากันครั้งก่อน และก็ไม่แปลกใจอีกด้วย ว่าคนที่จับเธอมา คือฮานัด
"ให้เลือกเธอจะเลือกใคร ระว่างผมกับเดม่อน"
"แกมันเป็นแวมไพร์ผสม"
"รู้เรื่องผมได้ยังไง"
"ทำไมจะไม่รู้ " ด้วยความโมโห เขาจะตบหน้าเธอ แต่เสียงของเดม่อน เข้ามาห้ามทันที
"หยุดนะ"
"ฉันนึกแล้ว ว่าแกต้องมา"
"ปล่อยเธอไป "
"ก็ได้" ทันใดนั้นเอง เขาคว้าตัวเธอที่ยังถูกมัดและเขวี้ยงไปยังเดม่อน แต่โชคดีที่เขาคว้าตัวเธอทัน เดม่อนปลดปล่อยเชือกที่ผูก ก่อนแล้วบอกให้เธอหนีไป แต่เธอกลับไม่หนี ยิ่งทำให้การต่อสู้ เขาและฮานัด ระแวง และเป็นห่วงเธอ เมื่อจังหวะที่ฮานัด เห็นว่าเดม่อน เผลอ เขาจึงขว้างกระจกใส่เขา แต่ไม่ทันถึงตัวเขา เอเลน่า กลับมายืนขวางเอาไว้ ทำให้กระจก บาดตัวเธอ
"เอเลน่า"
"ด้วยกลิ่นเลือดของเธอ ทำให้แวมไพร์อย่างแทนตอน รู้สึกคลั่งขึ้นมา และอยากจะกินเลือดเธอ แต่ด้วยจังหวะนั้น ครอบครัวคาโรไล ก็เข้ามาขวางทัน ทำให้กลุ่มแทนตอน รีบหนีไป
"เอเลน่า"
"เกิดอะไร ขึ้น"
"เธอมาช่วยผมไว้"
"เธอเสียเลือดมาก "
"ต้องทำยังไงครับ "
"ลูกจะปล่อยให้เธอตาย หรือจะให้เธอเป็นเหมือนพวกเรา"
เขาเข้าใจของความหมายที่พ่อของเขาพูด ทันที
"เดม่อน เธอจะไม่ไหวแล้ว "
ในเมื่อเขาไม่อยากให้เธอตาย และเธอก็ยินยอมที่จะเป็นของเขา เขาจึงกัดที่ต้นคอหญิงสาวทันที เดม่อน เป็นแวมไพร์ที่เลือดบริสุทธิ์ เขาถูกถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษของตน ซึ่งตอนนี้ เธอก็ได้รับเชื้อจากเขาเช่นกัน ทุกคนที่ยืนมองดูพวกเขาต่างก็ยิ้มให้กัน
"ลูกเราโตแล้วจริงๆ ค่ะ "
"เราไปกันเถอะ"
เดม่อนอุ้มร่างที่ไร้สติ พาเธอไปพักที่บ้านต่างอากาศที่ห่างออกไป ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาสามวันแล้วที่เธอยังไม่ฟื้น
"ไม่ต้องตกใจลูก "
"ครับแม่"
"นายท่านครับ เลือดครับ"
เขาป้อนเลือดให้กับเธอ ซึ่งตอนนี้เธอจะต้องได้รับเลือด เพื่อที่จะเปลี่ยนเลือดในตัวเธอ
"นายท่านครับ เธอฟื้นแล้ว"
เอเลน่า ตื่นขึ้นมาด้วยความงง และดูเหมือนว่าเธอจะได่ประสาทสัมผัสที่รวดเร็ว ทั้งอ่านใจคน และมองเห็นมนุษย์
"ที่นี่ที่ไหน "
"บ้านพักตากอากาศ"
"ทำไม เกิดอะไรขึ้น" เดมก่อนรู้ดีว่า ตอนนี้เธอกำลังหิวเลือด และได้กลิ่นมนุษย์ ทำให้ปฏิกิริยาเธอตอบสนอง เดม่อนกอดเธอ พร้อมกับป้อนเลือดเข้าไปอีก หลังจากนั้นไม่นาน เธอจึงหายคุ้มคลั่ง เดมก่อนปล่อยเธอ และเล่าเรื่องราวทั้งหมด ที่เกิดขึ้น และหมดสติไปสามวัน
"เสียใจหรือเปล่า"
"ไม่ค่ะ เดม่อนช่วย เอเลน่าเอาไว้"
"อืม" ทั้งคู่โผล่เข้ากอดกัน ด้วยความเข้าใจ
ด้วยความที่เธอเป็นแวมไพร์ฝึกหัด เดม่อนก็เริ่มสอนเธอ จากการใช้จมูก ใช้ภาพมายา และความว่องไว นอกจากนี้ต้องรู้จักควบคุมตัวเอง พร้อมกับให้ดื่มเลือด เป็นประจำ นอกจากเขาจะสอนเธอแล้ว เขายังพาเธอเที่ยวตามเขต และเรียนรู้อาณาจักรแวมไพร์ จริงๆ แวมไพร์เป็นแวมไพร์ที่กลัวแสงแดด มาก แต่ด้วยเขามีวิวัฒนาการจึงสามารถอยู่กับแสงได้ และอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้ เป็นพันๆ ปี วันนี้เขาพาเธอมาเที่ยว และทำความรู้จักกับตระกูลคาโรไล ซึ่งเป็นแวมไพร์ที่เก่าแก่
"ฉันไม่นึกเลยว่าจะมีสถานที่แบบนี้ จริงจริงด้วย"
"สวยหรือเปล่า "
"สวยค่ะ"
"นายท่าน"
"ท่านปู่ล่ะ"
"อยู่ข้างใน"
"คือว่า ทาสไม่ให้เอเลน่าเข้าไป แต่เขากลับบอกออกไปว่า เธอคือภรรยาของเขา "
"ภรรยา"
"ครับท่าน"
"ไหนเข้ามาซิ"
ทั้งสองเข้าไปทักทาย และทำให้เห็นว่าผู้ใหญ่ ต่างชื่นชอบคนทั้งคู่ ถึงแม่ว่าท่านปู่จะรู้อดีต ของเธอ เพราะไม่กี่วันนี้เอง เธอเป็นมนุษย์ แต่เพราะภาพมายา ที่เขาเห็น ผู้หญิงคนนี้เอาตัวเข้าช่วยหลานของเขา ก็ถือว่าใจเด็ด ไม่เบา
"ปู่ยินดีด้วย"
"ขอบคุณครับ"
"ขอบคุณค่ะ" เมื่อทั้งสองได้การตอบรับจากผู้อาวุโส เดม่อน จึงพาเธอไปเที่ยวบริเวณในเมือง ที่เป็นเผ่าของคาโรไล ทั้งนั้น
"นี่เผ่าของพวกคุณ"
"ใช่ครับ"
"แล้วที่ปราสาทนั้น"
"คือบ้านของคุณปู่ แต่ท่านยกให้พ่อของผม" เธอนึกถึงตำนานทันที ที่เพื่อนสนิทของเธออย่างจินเล่าให้ฟัง และมันก็เป็นเรื่องจริงเสียด้วย
ทั้งคู่กับมายังปราสาทอีกครั้ง เดม่อนเล่าให้ฟัง พร้อมกับโชว์ภาพมายา ซึ่งตอนนี้ เอเลน่า เธอสามารถควบคุมตัวเองได้ดีระดับหนึ่ง ครั้งนี้ เธอจะต้องกลับบ้าน โดยมีเดม่อนคอยดูอยู่ใกล้ๆ
การกลับมาของเธอ มันไม่ค่อยแปลกใจเท่าไร เพราะเดม่อนใช้พรางตัวบ้าง และเวลาเธอไปเรียนที่มหาลัย เพราะด้วยไหวพริบ และความว่องไว ทำให้เธอไม่ค่อยใกล้ชิดกับมนุษย์มากขึ้น ทั้งคู่แลและคอยช่วยควบคุมเอเลน่า เมื่อเธอได้กลิ่นมนุษย์มากจนเกินไป เพียงไม่กี่เดือน เธอก็จะจบแล้ว เพราะงานนี้จึงมีเดม่อน คอยช่วยเหลือ จนในที่สุดเธอก็จบโดยที่ทุกคนไม่สงสัย
หลังจากที่เธอจบแล้ว เธอจึงได้แต่งงานกับเดม่อนทันที ด้วยเหตุนี้ พ่อของเธอและแม่ของเธอ เห็นทุกการเคลื่อนไหว จากการรายงาน ของผู้เป็นพ่อ ทำให้ทั้งคู่อนุญาต ให้ครบกับ และแต่งงาน
งานพิธีจัดขึ้นเฉพาะในครอบครัว หลังจากผ่านไปแล้ว เดม่อน พาเธอมายังปราสาท และทุกๆ วันพวกเขานั่งดูการเคลื่อนไหวของมนุษย์ อย่างมีความสุข ไม่ต่างจากเธอ ที่เมื่อก่อนเธอกับกลุ่มเพื่อน ก็เคยมาตั้งแคมป์ โดยมีแวมไพร์ อย่างเดม่อน ที่คอยจับตาดูเธอ
เธอนึกถึงภาพนั้น และภาพมายาก็เกิดขึ้น แต่ครั้งนี้ กลับมีเดม่อนปรากฏตัวในภาพด้วย เธอมองมันและหันไปมองสามี ที่ตอนนี้กำลังยิ้มให้เธออย่างมีความสุข
"ตอนนั้นคุณคิดอะไรอยู่"
"ผมคิดว่า ทำไมคุณ ผมจึงควบคุมคุณไม่ได้"
"แล้วคุณก็ล่อให้พวกเราเข้าไป"
"ใช่ เพราะผมอ่านใจคุณไม่ได้"
"แล้วตอนนี้ล่ะคะ"
"ตอนนี้หรอ"
"ทำไมคะ"
"ก็ตอนนี้ ผมอ่านใจคุณได้แล้วสิ"
"ว่าอะไรคะ"
"ฉันรักคุณค่ะเดม่อน "
"เดม่อน นายมันร้าย" เขาหยอกล้อเธอ ด้วยเสียงหวาน ยิ่งทำให้เธอหมั่นไส้นัก "
"ผมดีใจนะ ที่คุณยอมเดินร่วมทางกับผม "
"ค่ะ"
"และก็ขอบใจ ฮามัด ด้วย"
"ทำไมอีกละคะ"
"ก็ถ้าไม่มีมัน คุณก็ไม่ได้อยู่กับผม "
"ไม่ใช่หรอกค่ะ ต่อให้พวกแทนตอนไม่จับตัว ฉันก็ยอมเป็นของคุณค่ะ "
"ผมรักคุณนะ เอเลน่า"
"ฉันก็เหมือนกันค่ะ เดม่อน "
และทั้งคู่ก็เหาะไปตามป่าสน อย่างมีความสุข
จบบริบูรณ์
?????⛺⛺⛺
Great novels start here
- Writer
