10
1264 Words
วันนี้อีกวันที่ยังคงติดช่วงวันหยุด วันนี้พ่อของเธอพาเธอมากินร้านอาหารเพื่อนรักเช่นเคย
"ตามสบายนะ"
"ค่ะ"
"เอเลน่า และพ่อของเธอ ยังกินอาหารที่ตนชอบเช่นเคย รสชาติของอาหารที่นี่ ยังอร่อยไม่เปลี่ยน
"สวัสดีจ๊ะ พ่อหนุ่ม "
"สวัสดีครับ "
"รับอะไรดีจ๊ะ"
"ผมสเต็กเนื้อ ครับ"
"เชิญด้านใน เลย"
"ครับ"
เดม่อน เดินเข้าไปนั่งอีกมุม
"นั่นเพื่อนลูกหรือเปล่า "
"เธอมองไปที่พ่อเธอบอก และเห็นว่าเป็นเดม่อน"
"ค่ะ"
"เรียกเขามานั่งด้วยกันสิ"
ด้วยพ่อที่เธอบอก เธอจึงลุกไปทักทายเดม่อน และเชิญเขามานั่งด้วยกัน
"สวัสดี แจ็ค"
"เดม่อน นี่สิ"
"ขอบคุณครับ" เขาทำตามที่พ่อของหญิงสาวบอก
"เอ๊ะ พวกเธอรู้จักกันหรือ"
"เพื่อนของเอเลน่า "
"เอเลน่า เธอมีเพื่อนดีขนาดนี้ "
"ขอบคุณค่ะน้า"
"อย่าไปถือสานะเดม่อน"
"เอาล่ะ กินกันเถอะ มัวแต่พูด อยู่ได้"
"ค่ะพ่อ"
คำพูดเมื่อกี้ ทำให้เขาหลุดหัวเราะออกมา เป็นผลให้เอเลน่า กลับนึกถึงเสียงที่เธอได้ยินถึงสองครั้งเมื่อคืน ส่วนเขาเดม่อน กลับลืมตัว และคิดว่าเธอคงจะเดาออก เขาจึงหลบเลี่ยงความสนใจ หันไปชวนคุยกับแจ็ค ทันที เรื่องข่าวในสถานทูต ซึ่งพ่อของตนเอง ก็ทำงานอยู่ที่นั่นเช่นกัน
"ทุกอย่างสงบ แล้วนะครับ"
"ใช่"
"เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา ดูวุ่นวายไปหมด "
"ครับ"
"แล้วตอนนี้ล่ะคะ"
"กลับมาปกติแล้วล่ะครับ"
ทั้งสามคน ออกจากร้าน และต่างกันแยกย้าย กลับ ส่วนเดม่อน เขาใช้พรางตัว อีกครั้งขึ้นไปบนรถของเธอ
"พ่อคะ เกิดอะไรขึ้นกับที่ทำงานหรือคะ"
"ก็คนที่ทำงานถูกฆ่าตาย "
"แล้วตอนนี้ล่ะคะ"
"ทุกอย่างดูสงบ แล้วล่ะ"
"ค่ะ"
"ทำไมหนาวจัง"
"ปกติ นะ"
เอเลน่า เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ที่เธอก็รู้สึกหนาวขึ้นมา เธอหันไปที่เบาะด้านหลัง แต่ไม่เห็นมีใคร "
"เป็นอะไร ลูก "
"ไม่อะไรค่ะ แค่สงสัย"
"สงสัย กับคิดมาก เหมือนกันหรือเปล่าคะ"
"นั่นสิคะ คงคิดมาก " ในระหว่างที่ขับรถ ทั้งสองพ่อลูกก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย อย่างเรื่องป่าสนบ้าง อากาศชื้นบ้าง ในระหว่างทาง เพราะกลัวว่าลูกสาวของตน จะเบื่อ ในการนั่งรถ
"ลูกขับรถ ชินกับเส้นทางแล้วใช่มั้ย"
"ค่ะ ชินแล้ว"
"พรุ่งนี้ ก็ขับรถระวังหน่อยนะ ถนนมันลื่น"
"ค่ะพ่อ "
เดม่อน นั่งฟังสองพ่อลูกคุยกันอย่างสนุก มีบ้างที่เขาเผลอหลุดหัวเราะออกมา จนบางครั้งเธอเอเลน่า ต้องกันมามองทางเบาะหลัง แต่ก็ไม่เห็นมีใครเช่นเคย
เมื่อมาถึงบ้าน เธอจึงรีบเข้าไปในห้องของเธอทันที ด้วยช่วงนี้อากาศที่เริ่มเปลี่ยน เธอจึงรีบถอดเสื้อผ้าออก โดยไม่สังเกตว่า มีอีกคนที่อยู่ในห้องของเธอ
เธอรีบโทรไปรายงานแม่ทันที เกี่ยวกับออกไปทานข้าวมื้อเย็นครั้งนี้ พร้อมกับเล่าเรื่องเดม่อน ชายหนุ่ม คนนี้ให้แม่ฟัง จนเธอโดนแซวกลับมาว่า เป็นแฟนเธอหรือเปล่า
"ไม่ใช่ค่ะแม่"
เอเลน่า เมื่อเธอโดนแม่ของตัวเองแซวกับชายหนุ่มที่เธอเล่าให้ฟัง ถึงกับไปไม่ถูก เธออ้างว่าต้องเข้านอนแล้ว จึงวางสายของแม่เธอ
นึกแล้วก็ยังสงสัย เรื่องเกี่ยวกับชายหนุ่ม เธอยังคงคิดตะสืบเรื่องเขาต่อ และเพื่ออยากรู้ว่าเขาเป็นใครกันแน่ ว่าแล้วจึงเปิดโน๊ตบุ๊ค ของตน ที่พ่อเพิ่งจะยกให้เธอไม่กี่วันที่ผ่านมา ด้วยท่างทางว่องไว และตัวซีด เธอจึงค้นไปเรื่อยๆ มาพบกับ แวมไพร์ ยิ่งประเทศที่เธออยู่ ยิ่งมีตำนานแวมไพร์ ใช่จริงด้วย ที่บ้านของเดม่อน เป็นปราสาท ? ซึ่งมันสอดคล้องกับเขามาก
เดม่อน นั่งดูเธอค้นหา ข้อมูลเกี่ยวเขา ยิ่งทำให้เขาสนใจเธอมากขึ้น นี่เธอไม่กลัวหรือไง เมื่อรู้ว่าคนที่เป็นลักษณะนี้ คือแวมไพร์
"นายเป็นใคร กันแน่ เดม่อน "
เธอหยุดการค้นหา และกลับมานอนบนเตียง โดยมีเขา ที่นั่งอยู่บนโต๊ะ และจ้องมาที่เธอ
สายตาของเธอตอนนี้ ทำให้เขาเผลอมองและยิ้มมันออกมา
อีกแล้ว นายอีกแล้วนะ เดม่อน นายคงไม่ตกหลุมรักเขาใช่มั้ย
เดม่อน คิดแบบนั้น จึงอยากจะหายตัวกลับไปที่ปราสาทตน แต่แล้ว ด้วยเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น มันทำให้เขาหยุดชะงัก อีกครั้ง
"ฮานัดเอง"
"ว่าไง "
"พรุ่งนี้ เธอไปเรียนหรือเปล่า"
"ไปสิ "
"ฉันแวะไปทานข้าวกับเธอได้หารือเปล่า"
"ได้ "
ทั้งคู่นัดทานข้าวด้วยกัน ยิ่งทำให้คนที่แอบฟัง กลับไม่พอใจ เผ่าแทนตอน ต้องการจะทำอะไรกันแน่ เขานึกเช่นนั้น จึงหายตัวออกไปทันที
มหาลัย
วันนี้ทุกคนกลับมาเรียนปกติ หลังหยุดช่วงเทศกาลไป
"จิน เธอไปเที่ยวไหนมาหรือ "
"ฉันไปบ้านคุณยายมานะ"
"แล้วนายล่ะโอลี่"
"ฉันไปเที่ยวเกาะมา"
"เอ๊ะ นั่นมัน "
"เธอ มันเจ๋งไปเลย เอเลน่า"
"สวัสดี พวกเธอ"
"เอเลน่า"
"ของพ่อฉันนะ"
"มีใบขับขี่หรือเปล่า"
"ต้องมีสิ"
ทั้งสามคน ตกตะลึงเมื่อเอเลน่า ขับรถมาที่มหาลัย เพราะเมื่อสามเดือนก่อน เธอยังปั่นจักรยานมาอยู่เลย
"พวกเธอ อยู่กันครบเลยนะ"
"สวัสดี เดม่อน"
"วันนี้ไม่มีเรียนของเดม่อน " เป็นฝ่ายที่จินบอก
"ใช่ "
"ผมสอนจบคอร์สแล้ว "
"แล้วจะกลับมาหรือเปล่าคะ "
"ไม่ล่ะ "
"งั้นโชคดี นะคะ เดม่อน"
"ครับ "
"เดม่อน คุณจะไปจริงหรือ"
"อืม"
"เอ๊ะ นั่นมันรถ ใครอีกเนี่ย "
รถหรูสีขาว แล่นเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัย ยิ่งทำให้สะดุดตาแก่คนพบเห็น
"เด "
"หายไปไหนแล้ว "
รถหรูเข้ามาจอดกลุ่มสาว ที่พวกเธอยืนอยู่
"สวัสดีเอเลน่า"
"ผมมารับ"
"ไปกันกันตอนนี้เลยหรือ "
"อืม "
"พวกเธอ ไปกินอาหารกัน ฉันเลี้ยงเอง "
"ว้าว จริงนะคะ "
"ไปเถอะ " ทั้งสามคนขึ้นรถหรู คันนั้นไป โดยมีเดม่อน แอบดูห่างๆ เพราะเขากลัวว่า ถ้าอยู่นานจนเกินไป อาจจะทำให้แทนตอนได้กลิ่นเขาได้
"เราจะไปไหนกัน "
"นอกเมือง"
"ว้าวว ฉันไม่เคยโดดเรียน เหมือนวันนี้เลย"
"จิน เธอจะตื่นเต้นทำไม"
"เอาเถอะ " เอาล่ะพวกเธอนั่งดีๆ นะ
"อืมม" ฮานัด หันไปบอกกับกลุ่มเพื่อนของเอเลน่า ว่าเขาจะใช้ความเร็ว และมันเร็วจริงๆ จนตัวเธอ ที่นั่งอยู่เบาะหน้า ไม่กล้ามองเส้นทางบนถนน เพียงไม่กี่นาที รถก็มาถึงร้านอาหาร ทุกคนยังตื่นเต้น กับความเร็ว และคิดไม่ถึงว่า ทำไมเขาถึงขับรถเร็ว แบบนี้
"กลัวหรือเปล่า " ฮานัดหันมาถามเอเลน่า
"กลัวสิ"
"ขอโทษ"
"ไม่เอาแล้วนะ "
"รับปาก จะไม่ขับเร็วแล้ว " อย่าว่าแต่เธอเลย เพื่อนทั้งสาม ตอนนี้ขาของพวกเธอ ยังไม่มีแรงที่ยืนเลย
"พวกเธอ ไหวหรือเปล่า "
"ไหวสิ "
"งั้นเข้าไปข้างในเถอะ"
- Writer
